Enjoy the little things.

Naarmate het einde van het jaar nadert blik ik graag even met jullie terug.

2018 was een druk jaar voor het project met onze Albino kinderen in Mombasa.

Mijn verblijf in Maart was succesvol, veel gezinnen hebben we blij kunnen maken met een Waka Waka, licht en veiligheid in de hut was ineens voor vele gezinnen met slecht ziende Albino kinderen binnen bereik.

Honderden kinder zonnebrillen en even zoveel tubes zonnebrandcrème waren er mee die gretig hun weg vonden op de juiste plekken.

Meer dan 100 Keniaanse doeken, koffers vol, zijn er mee terug gegaan en zijn deze hete zomer met veel enthousiasme door menigeen op het strand of bij het zwembad gebruikt.

Eindeloos veel potten jam zijn er gemaakt en door onze handen gegaan, de vraag was zelfs groter dan het aanbod.

Unieke Keniaanse sleutelhangers, een sleutel tot succes werden volop afgenomen, nog een restant is er over.

Zo hier en daar zijn praatjes gehouden om het project onder de aandacht te brengen, en dan zijn er ook nog wat houten kerstbomen verkocht, onze jaarlijkse traditie.

We realiseren ons dat er al heel wat in de Hollandse huiskamers staan die vorig jaar zijn aangeschaft.

Al met al kan ik volgende week een mooi bedrag van bijna 1.400 euro overmaken op de rekening van de Salvation Army Likoni School for the Blinds. Hier verblijven de albino kinderen van de Familie Lewa, bekijk ook eens de bij behorende foto pagina!

Zo zijn ze weer zeker om komend jaar op kostschool te kunnen blijven, veiligheid en onderwijs!

Voor nieuwe schooluniformen en schoenen moeten we nog even sparen, dus… wie mee wil doen, laat het me weten.

Maar de grootste prioriteit om de kinderen op school te houden het komende jaar is in ieder geval gelukt, zij hebben nu zomer vakantie en starten in Januari weer met een nieuw schooljaar.

Rest mij om iedereen te bedanken voor hun steun dit jaar.

Dan hier nog een woord van dank van de school.

Dear friends and collegues of Carla,

I want to thank all of you for the continues support of the children from the Family Lewa.

Through your help they have a safe place to live and can join our school program.

For this family , living in a very poor and rural area it should be impossible to send their children to our school, a school, very special for children with bad vision, the problems they have to solve with, because of being an Albino.

Many more thanks and God will bless you through his hands.

May you have a warm and peacefull Christmas and a Healthy 2019.

Elizabeth Ngare,

Principal, Salvation Army Likoni School for the Blinds,

Likoni, Mombasa.

En natuurlijk voor iedereen fijne feestdagen en een gezond 2019.

Carla Sonder.

Touching the harts.

De tassen zijn weer herschikt voor onze volgende trip naar Kinangoni Dispensery.

There are lots of cliënts verzekerde Almasi me enthousiast, en de mobilisers hebben er weer veel werk aan gehad om zoveel mogelijk mensen te verzamelen en aan te moedigen om te komen.

Het enige probleem is soms de vervoerskosten en sommigen willen gewoonweg niet in het daglicht treden, letterlijk en figuurlijk!

Jezelf blootstellen aan zoveel hitte en zon als je einden moet lopen, dat kan een drempel voor hen zijn en sommige mensen willen gewoonweg geen aansluiting bij mede albino landgenoten, een weloverwogen keuze maar wel erg jammer!

Verstoken blijven van medische zorg en belangrijke informatie.

De rit naar Kinangoni dispensery , ik was er 2 jaar geleden ook en ontmoette er de mobiliser, Mr. Mongolo, what's in the name, met een groep die we toen al konden voorzien van een voorraad crème.

Ik heb hoge verwachtingen van ons bezoek en aan het enthousiasme van Almasi zal het in ieder geval niet liggen.

Het is bewolkt en minder heet als vanochtend de wekker om 6.30 gaat, we snel ontbijten en op weg gaan voor de rit van 3 uur die ons weer langs een mooie route voert, het zijn rustieke beelden en verveelt nooit.

Bij Samburu, onze plek van zaterdag draaien we het asfalt af en vervolgen onze weg via zanderige rode aarden paden, de bulldozers staan aan de kant van de weg om ook hier te zorgen voor een goed berijdbaar wegdek in de regentijd.

Dan arriveren we bij de dispensery, een soort consultatie bureau waar de mensen zich hebben verzamelt onder de boom of binnen in de schaduw.

Almasi staat ons op te wachten en meteen zie ik onze mobiliser Mr.Mongolo, in een speciaal hesje zodat iedereen weet dat hij geen klant is maar in een andere hoedanigheid aanwezig.

De man is enthousiast en weet het nog van 2 jaar geleden, I remember you and your friend and now you come back!

Er hebben zich aardig wat mensen verzamelt, er wordt op ons gewacht.

Onmiddelijk spot ik een moeder met een albino baby'tje, pas 1 maand oud en de trieste blik van de moeder raakt me enorm, zo klein en haar eerste kindje van 2 jaar was zwart en dan nu dit!

De moeder is nog steeds in shock en heeft veel informatie nodig, ziet ook hoe andere albino kinderen er aan toe zijn met lelijke huidafwijkingen, wat zal er door haar heengaan.

We doen een voorstel rondje en gaan vervolgens onze toko weer opstarten, Almasi verteld wat we hier komen doen en iedereen knikt instemmend want we hebben heel veel volle tassen mee.

Met de allerkleinsten beginnen we, passen volop met de brilletjes en geven ruim crème mee, de mensen wonen ver weg en er worden volop hoedjes gepast.

Dan komt er een moeder met een hele schare aan albino kinderen, wat heb je dan een pech als familie, ik herken onmiddelijk de oudste van 2 jaar geleden, het kind kijkt alleen maar naar beneden en is erg in zichzelf, we zoeken goede zonnebrillen uit en meteen ziet ze er hip uit.

Nu kan ze weer vooruitkijken zeg ik tegen Almasi, door de felle zon lukt dat namelijk niet, het zal wennen zijn voor haar, hopelijk werken aan een stukje zelfvertrouwen en dat ze er mag zijn!

Hermien heeft nog sandaaltjes van haar kleinzoon mee en die passen 1 van de kinderen en gaan dan door naar de jongste, ze gaan zo nog jaren mee.

"Many harts have been touched today" zegt Almasi tegen me.

Het was mooi, indrukwekkend, vrolijk, met een lach en soms een verborgen traan, het went nooit om zovelen in zulke slechte omstandigheden mee te maken.

Maar we zien ook blije gezichten als we ook hier de Waka Waka's uit kunnen geven, juist aan hen die het zo moeilijk hebben, de moeder met de baby, het gezin met de meerdere albino kinderen, de tienerjongens die zo bij de lamp hun huiswerk kunnen maken.

Studeren is toekomst, licht is veiligheid, een gemeengoed voor iedereen!

We laten een mooie voorraad crème en brillen achter voor hen die er vandaag niet waren.

De boel wordt weer ingepakt, vele handen geschud, een groepsfoto gemaakt en de mensen verdwijnen weer, sommigen nog even onder de boom, afspraken makend over de volgende bijeenkomst die 2 wekelijks plaatsvind, want aan hun doorzettingsvermogen ligt het niet.

We reizen weer af terug naar Mombasa met een tevreden gevoel.

Ik denk alweer verder, de baby brilletjes voor de allerkleinsten.... o zo nodig, na de zomer start ik weer met het verzamelen hiervan, je kunt immers niet vroeg genoeg beginnen.

De koffers waren leeg maar nu weer helemaal gevuld met de mooie Keniaanse doeken die meer dan 60 afnemers met plezier zullen gaan gebruiken, daar ben ik zeker van!

Het was mooi, druk, warm en er is veel gebeurt maar met een warm hart denk ik terug aan deze reis en mijn maatjes Hermien, Anneke en Mieneke, we waren een geolied team!

Assante Carla.

Samburu Samburu wat ben je mooi.

You want a tuk tuk mam?

Het is heet als Hermien en ik naar de weg lopen, de matatu’s denderen ons voorbij, dan stopt er een en moeten we ons op de achterbank proppen, maar hier hebben we vandaag geen zin in en we wuiven de chauffeur dat hij door kan rijden.

I can drive you zegt de tuk tuk man en na enig onderhandelen stappen we in, op weg naar de doeken dames op Radna Square.

We hebben een enorme bestelling aan doeken die niet in 1 keer gekocht kon worden en we hebben de dames een opdracht verstrekt die vandaag klaar zou staan.

De chauffeur laveert behendig tussen de matatu’s en al pruttelend komen we aan bij de dames die er weer veel werk aan hebben gehad en mooie bundels hebben klaar liggen.

Geld moet rollen zegt men wel eens en dat doet het vandaag, Milly en Margareth zijn uitermate blij om zo weer iets te hebben verdiend aan de klus, blije dames, blije afnemers en blije gebruikers zullen we maar zeggen.

We laten de doeken bij de dames en genieten eerst van een lekkere cappuccino, bestellen dan een Über taxi en laden de kofferbak vol met gevulde tassen.

This is serious work roept de bewaker van het hotel als we terug komen, maar gelukkig zijn er een paar behulpzame tuinmannen die als pakezel dienen en de tassen naar ons huisje brengen in ruil voor een hippe zonnebril want daaraan hebben we een overvloed.

Of we een briefje willen tekenen dat ze hem hebben gekregen en niet gepikt…, stuur de beveiliger maar naar ons zeggen we maar dat is uiteindelijk niet nodig.

Ruisende palmbomen, jonge mannen torsend met houten handkarren vol geladen met gevulde watertonnen, vrouwen met bundels hout op het hoofd, kuddes geiten en koeien op de weg.

We komen het allemaal tegen op reis naar Samburu, zo landschappelijk en bijna idyllisch, het is een hard leven om zo in de bush te wonen, verstoken van stromend water en electra.

Toch zijn de mensen vrolijk, alle kleine beetjes deel je met familie en buren om zo rond te kunnen komen, gemeenschapszin, daar kunnen wij nog iets van leren!

Zo rijden we, Hermien, Anneke,Mieneke, de chauffeur Justus en ik in 2 ½ uur naar Samburu.

Ik navigeer met google maps, wat een uitkomst en zo arriveren we mooi op tijd bij Ndohivyo Primary School waar Almasi onze vriend en albino coördinator van het oogziekenhuis ons al op staat te wachten.

Het is zaterdag en de school is 3 weken dicht wegens vakantie dus kunnen wij mooi een klaslokaal in gebruik nemen.

De mensen druppelen binnen, de tam tam heeft gewerkt en ik ben enorm blij te zien dat er zoveel moeders met baby's op zijn komen dagen.

Mooie goed verzorgde kindjes met een tere maar nog ongeschonden huid, moederliefde heet dat, zo je best doen om met de weinige middelen die er zijn je albino baby in goede conditie te houden, ze hangen lekker aan mama's borst, die enge Mzungu's moeten ze eerst wat beter bekijken.

Enkele tienerjongens zitten lekker met elkaar op een schoolbankje te kletsen, een peuter speelt met een net door ons opgeblazen ballon en wil er zo graag mee voetballen.

We richten met een aantal schoolbankjes een soort toonbank in, een baby afdeling en de wat ouderen.

Dan start onze meeting en neemt Almasi het woord, vertel ik met wat voor reden we hier zijn.

De mama's kijken al heel blij, er wordt nu eens aan hen gedacht, en omdat er geen smeerinstructie hoeft te worden gegeven en iedereen op de hoogte is omtrent het belang van goede verzorging van de huid, kunnen we meteen starten.

Eerst zijn de mama's met de baby's aan de beurt.

Om de beurt komen ze bij me en gaan we de baby brilletjes passen en dat valt nog niet mee.

Er wordt hevig geprotesteerd want wat krijg ik nu toch op mijn neus, het passen is precisie werk en er worden per kind 2 brillen uitgezocht, lippenbalsem, zonnebrand nog 2 leuke hoedjes.

Zo komen er 6 baby's aan me voorbij die ik allemaal goed kan voorzien.

De tienerjongens rommelen lekker in de petten en brillen voorraad, zij maken hun eigen keuze, een pet met opdruk is dan ineens een stuk hipper dan de saaie die ze nu op hebben.

Na een goed uur is de passessie gedaan en iedereen happy met alle spullen.

Waka Waka go's into the wild.

Mijn vraag naar deze mooie solar lampen en sommigen ook als powerbank, weten jullie het nog?

We hebben een bekende vriendin van ons ingezet die haar belevenissen in Zambia uitgebreid op Facebook heeft beschreven, duizenden volgers lezen haar verhalen waarin wij zijn getagd en zodoende komen er tientallen Waka Waka's binnen die we mee konden nemen.

Wat een geschenk van deze lieve donateurs, hier maken we mensen enorm blij mee.

Er zijn 2 actieve dames, mobilizers die veel op pad gaan om albino kinderen te zoeken en te registreren, zij hebben wel een Waka Waka verdient vinden we.

De eerste dame weet niet wat haar overkomt, ze is totaal overdondert en weet geen woord uit te brengen.

Ik doe haar voor hoe ze hiermee de telefoon op kan laden en hoe de lamp werkt.

Dan komt het bij haar binnen en verschijnt er een voorzichtige glimlach.

Dan de volgende dame, een pittige tante die haar mannetje staat.

Ook haar leg ik het uit en ze is super blij, begint te joelen, wij doen natuurlijk mee.

Be Blessed roept ze ons toe, mijn hart maakt een sprongetje van vreugde, wat geweldig om deze vrouwen die het heel zwaar hebben zo een steuntje in de rug te kunnen geven, het is ze zo gegund.

Licht en power is veiligheid voor een duwtje in de goede richting.

We ruimen de boel weer op, ik voel me een stukje lichter en ben oprecht blij met deze geslaagde ochtend.

We hobbelen weer 2 1/2 uur terug naar Mombasa met af en toe een hevige regenbui, goed voor het land dat zo gortdroog is.

Welcome back begroet de portier ons met een brede glimlach, de man moest eens weten hoe wij vakantie vieren.

DO YOUR LITTLE BIT OF GOOD WHERE YOU ARE,

IT IS THOSE LITTLE BITS OF GOOD PUT ALL TOGETHER THAT OVERWHELM THE WORLD .

D.TUTU

Assante Carla.

True Experience.

Vrolijke krakende muziek schalt zachtjes uit menig transistor radio.
Hevige riool luchten dringen zich aan me op en zo hier en daar glibber ik weg in de drek, spring van de ene naar de ander met zand gevulde zak en ik moet ook nog opletten niet aan metalen dakjes te blijven hangen.
Het is met recht een hele toer om heelhuids aan te komen en dan heeft het vannacht gelukkig niet geregend.
Mensen zitten lusteloos op het stoepje voor de hut en koken op open houtvuurtjes een potje.

Ik ben er weer, op weg in de sloppen van Tudor naar de True Experience Nursery School.
De bal rolt nog steeds, meer dan 40 kinderen staan in een kring en de juffrouw gooit de bal over en zo gaat die van het ene naar het andere kind.
Geweldig dat de 2 jaar geleden gedoneerde voetballen nog levend zijn, evenals de springtouwen.
Samen spelen en lol hebben, een beetje gym, geweldig voor de kids.

Priscilla en Jacob, de founders van het schooltje dat bestaat uit 2 lemen hutten met een golvend metalen dak met 140 kinderen, staan me met een grote glimlach op te wachten, het andere klasje zingt vol enthousiasme You're Welcome My Friends.

Het klasje dat vorig jaar werd uitgebouwd door sponsoring kan nu meer dan 20 kinderen extra hebben, mooie stevige plastic stoeltjes zijn er aangeschaft met tafeltjes.
Het is fijn om hier weer te zijn en te ervaren dat door deze vergroting van de school er weer 20 kinderen extra uit de sloppen wat onderwijs krijgen.
Schriftjes, potloden, ballonnen, het wordt in dank aanvaard.
In de bloedhitte en druipend van het zweet sta ik een toespraak te houden over onderwijs, verder komen en de toekomst van de kinderen, onderwijs is tenslotte een recht!

2 lieve vrienden hebben me een mooi bedrag meegegeven waardoor we 30 kinderen van het schooltje in een nieuw uniform kunnen steken, daarbij nog een bedrag van sponsoren van Mieneke en Anneke en dan zijn het ineens 42 uniformen, grandioos!
Het wordt me met recht te heet en we taaien weer af na nog uitbundig te zijn toegezongen, Be Blessed, nou dat komt wel goed!

De APDK revalidatie is onze volgende klant, 40 kinderen revalideren er na geopereerd te zijn.
Kinderen met klompvoeten, extreme x en o benen, schisis en enorme waterhoofden die we in Nederland nooit zullen zien zie je hier voorbij komen.
Een hoop gekrijs als er een fysiotherapeut met ferme hand een been probeert recht te buigen, o jee, als dat maar goed gaat bedenk ik me, ze zijn hier niet kinderachtig in hun handelen.

Een warm welkom met de staf en we praten bij over de Mobile Clinic, die er nu anders aan toegaat.
Meer samenwerking met de lokale county’s , consultatie bureau's en de overheid, dat is hoe het hoort en dit is uiteindelijk een verbetering voor hen die het toekomt.

Dan bezoeken we nog de Portreitz School for de Handicapped, daar komt de 800 liter zonnebrand aan die al in de haven ligt, uitgeklaard moet worden en dan kan worden overgedragen aan onze Albino groepen die voor verdere uitgifte gaan zorgen, super.

Ondertussen drijven we handel met de doekendames.
Een bestelling van ongeveer 100 stuks hebben we en dan is het een heel gepuzzel.
Kleurtjes, streepjes, effen, met en zonder badstof, het is er allemaal.
We plaatsen een grote order want 100 is heel veel in een tijd dat het toerisme weer uit het slop komt en overeind krabbelt.
Het komt goed verzekeren de dames ons, laat dat maar aan hen over.

True Experiences, ze zijn er volop en het verveelt me nooit!

Wordt vervolgt…..

Happy Faces.

Stralende ogen, een brede glimlach en oprecht blije kinderen.
Wat was het een feestje vrijdag in Likoni school for the Blinds.

Nog geen 24 uur geleden stuiter ik de trappen thuis af, beladen met goed gevulde koffers.
We hebben de grote auto van Rob mijn broer ingezet en Monique brengt Hermien en mij naar Schiphol.
Hier wachten we op Anneke, de schoonzus van Hermien en haar zus Mieneke.
De check in gaat vlot en uiteindelijk vervoeren we 242 kilo bagage, dat bestaat uit
merendeel zonnebrandcrème, zonnebrillen petjes, waka waka’s en spulletjes voor de slumschool.

Er is door menigeen flink de best gedaan om ons zoveel mogelijk waardevolle spullen mee te geven..
En dan is waardevol niet uit te drukken in geld maar wel in het op kunnen zetten van een zonnebril voor de albino kinderen die niet in de zon kunnen kijken maar alsmaar naar hun voeten staren! of het insmeren van de tere Albino huid met crème, het verlichten van een donkere hut met een stukje veiligheid.

Het was een kort nachtje, de vlucht verliep snel, bij de overstap in Nairobi werd ik er toch weer uitgepikt om de bagage te openen, maar ik bezwoor de beambte dat het 2e hands spullen waren vooruit dan maar was de armbeweging.
Uiteindelijk arriveerden we om 2 uur in de ochtend in ons mooie typisch Afrikaans gestylde hotel om na een paar uur slaap alweer op pad te gaan.

Na vooraf al veel geregeld te hebben, ook de WhatsApp en Messenger zijn gelukkig in Kenia volop in gebruik, wist ik dat de 4 albino kinderen vandaag door de vader opgehaald zouden worden voor vakantie, ik ben dus net op tijd!
De muziek schalt door de matatu als we ons naar de ferry laten rijden en ons dan in het gedrang storten van de mensenmassa die ook de rivier over willen steken.
Mzungu mzungu hoor ik met regelmaat, mannen met zware vrachten op het hoofd, vrouwen met een kind op de rug en er nog 1 aan de hand.
Houten handkarren, vol geladen met groente en fruit, die met moeite de ferry opkomen, het is zo’n bekend plaatje maar toch ieder keer weer zo bijzonder om mee te mogen maken, het verveelt nooit.

Aangekomen aan de overkant pakken we de tuk tuk en bereiken de school waar het al redelijk stil is.
De vakantie is gisteren aangebroken en al veel kinderen zijn opgehaald.
Mbeyu,Monica,Nzara en Elisja wachten op de vader, John die ze op komt halen.
De ontvangst is aller hartelijkst, Elizabeth de directrice, meestal gehuld in mooie kleurige jurken verontschuldigd zich, It’s holiday en dan draag ik iets makkelijks, een spijkerbroek dus.
Het is altijd weer een verrassing, een strak uniform van het Leger des Heils, lange kleurige jurken, het staat haar allemaal.
Dan komt de vader op school aan, hij heeft er al zo'n 3 uur reizen opzitten om vanuit Mbegani naar de school te komen.
De kinderen zijn blij hem te zien en met zijn allen zitten we bij Elizabeth in de woonkamer.

Ik bespreek de vorderingen op school, het zijn slimme kinderen zegt Elizabeth, het sponsor schoolgeld breng ik ter sprake.
Eind 2017 hebben we met hulp een sponsoring van de overheid aangevraagd en jawel, voor alle 4 de kinderen wordt er voor 3 maanden schoolgeld betaald door de overheid.
Dat is mooi zeg ik tegen Elizabeth, maar wat doe je dan met het sponsorgeld dat nu “ over” is aangezien ook door de county is bijgedragen?
Even de puntjes op de i zetten en laten weten dat ik óók verder nadenk.
Dit is dus een buffer geworden voor vervanging van kapotte schoenen, extra reisgeld als er ineens een extra vakantie wordt ingepland, kortom, het wordt goed bewaakt.

Dan kom ik als “paashaas” met allerlei cadeautjes uit de hoge hoed.
De kinderen mogen een mooie pet uitzoeken, het worden er uiteindelijk 2 voor ieder kind., verzameld op scholen van collega’s met kinderen.
Ik heb zo’n schik omdat ze echt de eigen keuze maken in wat ze mooi vinden.
Een mooie Vichy lipstick met dank aan zorgzame zusjes, super zonnebrillen, door zovelen verzamelt, we hebben er zoveel en de kinderen zoeken er echt zelf 2 per persoon uit die ze mooi vinden

Ik had de vader gevraagd om mijn telefoon die ik hem vorig jaar heb gegeven mee te nemen.
Dan vraag ik of ze weten wat een Waka Waka is, dit betekend Licht in het Afrikaans.
De man glimt van oor tot oor als ik laat zien dat hij nu zijn telefoon kan opladen met het bij geleverde kabeltje en het werkt!
Ik geef er 2, 1 als lamp/powerbank om ook mee op te kunnen laden en de andere is de lamp versie.
Veiligheid en comfort in de hut, ook zij hebben hier recht op.
De vader moet normaal wel een uur lopen om de telefoon op te laden en betaald hier dan 30 cent voor, ik zeg hem dat hij nu ook kan “verdienen" door de telefoon van anderen bij hem op te laden.
Er komt een big smile, ik heb hem op een idee gebracht.

Dan verlaten we de school weer, de vader met 3 van de 4 kinderen.
De oudste gaat mee met een sportmanifestatie, alle blinder/slechtzienden scholen hebben deze week een competitie en Elisja is heel goed in sport.

We storten ons weer in het gedrang van de ferry, crossen de rivier en pakken de matatu.
Onderweg komen we en passant nog een groep mensen tegen aan de kant van de weg.
Zij lopen met een houten kruis voorop in processie, dat is een lange en hete wandeling naar het licht in de duisternis.

Na een tussenstop bij de bank, al dat sponsorgeld moet natuurlijk worden omgezet in Shillingen, gaan we aan de koffie en spoelen later het stof en zweet van ons af in ons heerlijke zwembad.
Even het hoofd leegmaken na een drukke eerste dag.

Koffers vol liefde.

I am an African.

Not because I am born in Africa, but because Africa is born in me.

Deze tekst is onderhand wel passend in hoe ik mij voel.

Het kriebelt, nog een paar dagen en dan vertrek ik weer naar Kenia.

Tassen vol geladen met zonnebrillen, zonnebrandcrème, petjes, hoeden, lipbalms.

Het past allemaal net en met zoveel liefde door velen van jullie opgespaard.

Het kwam uit alle hoeken en gaten.

Na de oproep om kinderzonnebrillen die zo schaars zijn en niet te betalen door de families kwam er een ware actie uit voort.

Guus van 8 jaar, die ietwat zenuwachtig maar ondersteund door Mariette een praatje hield in de klas op school.

Hij vond het best spannend maar stond zijn mannetje.

En dan Tijs, die zijn spaarpot leegde voor de kinderen in Africa, zo lief!

Bijna 70 kinderzonnebrillen heb ik mee en meer dan 100 voor de tieners en volwassen albino’s.

Ook hebben we 200 zonnebrillen mee die familie en vrienden van Hermien hebben verzamelt.

Ik zeg Albino’s, maar eigenlijk is dat niet zo’n leuke naam, stigmatiserend!

Het zijn Persons with Albinism, dat klinkt zoveel vriendelijker.

En dat is dan ook de belangrijkste doelgroep die deze weken aan ons voorbij trekt.

Kijk maar eens op Google Maps.

Samburu, Kinango, Kilifi.

Op de kaart lijkt het zo dichtbij Mombasa.

Maar voor de mensen is het een brug te ver!

Geen geld of middelen om naar Mombasa te komen om daar zonnebrandcrème, zonnebrillen etc op te komen halen.

Komt Mohamed niet naar de berg, dan komt de berg gewoon naar Mohamed.

En dat gaan we dan ook doen.

De afspraken staan al om de diverse groepen te bezoeken, veelal kinderen.

Ze hebben dan net vakantie en ik reken op een grote opkomst want de school is dicht dus de kids lopen bij huis op het erf rond te scharrelen.

Ook bezoeken we op de dag van aankomst, aanstaande vrijdag meteen Likoni school for the Blinds waar de 4 albino kids op boarding school zitten.

Een school waar zwarte en blanke, lees albino, slecht ziende en blinde kinderen wonen en tijdens vakantie naar huis gaan.

Weten jullie het nog Mbeyu, Monica, Beja en Nzara.

Anderhalf jaar geleden gevonden ver in de bush en het gaat zo goed met ze op school.

De vakantie gaat vrijdag in dus ik ben nog net op tijd om ze te bezoeken.

Er staat al een tas voor ze klaar met kleding en spulletjes voor thuis om zich te vermaken tijdens de vakantie met kleurboeken en andere materialen.

Ook krijgen ze 2 Waka Waka’s mee naar huis die overdag in de zon kunnen worden opgeladen en ’s avonds in de donkerte de lemen hut verlichten, zoveel veiliger.

Kortom, het wordt weer een druk bezoek.

Op de terug weg kunnen de dan lege koffers weer worden gevuld met Keniaanse Kanga doeken.

Kleurrijk katoen, enkel of dubbel, gevoerd met badstof.

8 of 15 euro en met liefde gemaakt door de dames die wij al jaren kennen en op een klein marktje staan.

Bestellen kan nog tot komende woensdag!

Carla.

Share the Light.

Share the light, dat was het eerste dat in me opkwam voor een titel van mijn nieuwe weblog.
En als er een weblog aankomt dan is er een reis aanstaande!
Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik met Hermien in Kenia was voor ons project.
Wat was het weer een mooie reis om te doen.

Het hele jaar door werden er allerlei acties op touw gezet om zo onder andere de Albino kids weer naar school te kunnen laten gaan.
Honderden potten jam gingen er door onze handen en werden er gretig verkocht, de houten kerstbomen met liefde door Anton gemaakt.
De zo succesvolle Keniaanse doeken actie, wat waren de verkoopsters toch blij en wij ook natuurlijk, de lege koffers gingen weer vol terug met de zo geliefde Kanga's.

En het is gelukt!
Na de kerst heb ik bijna 1800 euro over kunnen maken naar het bank account van de Likoni School For The Blinds waar “onze" Albino kinderen naar toe gaan en weer een jaar de zekerheid hebben van veiligheid en onderwijs in kleine klasjes, aandacht en vriendjes en vriendinnetjes.

Dit bedrag is voor de 4 kids, hun school uniformen, schoenen, kostschool bijdrage en de basics zoals toilet artikelen, zeep, schoenpoets, potloden, pennen, schriftjes en alles wat je zoal in het jaar nodig hebt als je thuis zou wonen.

Tevens kunnen ze naar huis reizen en weer terug naar school als er vakantie is.

Deze familie is zo arm dat zij dit nooit kunnen betalen en de kinderen dan verstoken zouden zijn van scholing en vooral veiligheid.

De mythe dat botten van een albino kind geld opbrengen heerst nog steeds, vandaar de veiligheid op een kostschool.

Voor de nieuwe lezers onder ons, de albino kinderen zijn allemaal slechtziend en zitten op een speciale school met allemaal slechtziende/blinde kinderen.

Het is een mix van zwarte en blanke kinderen, lees albino.

Licht, het is voor ons zo normaal om ’s avonds de lampen aan te hebben, een boek te kunnen lezen.

De lemen hutten zijn verstoken van deze luxe.
Licht geeft toekomst, veiligheid, vooruitgang.
Kunnen leren om zo verder te komen, een uitgelezen kans voor de Albino kids die zo wie zo al een achterstand hebben door hun slechte zicht.
Koken bij een lamp in de hut is zoveel veiliger, hier moeten we iets mee.

Er is een wens om LICHT mee te nemen eind Maart als ik weer vertrek naar Kenia.

Hoe kunnen jij, je familie, vrienden, kennissen, collega's ons helpen?

De POSTCODE LOTERIJ heeft Waka Waka’s als prijs verstrekt deze maand.
Dit is een zonnepaneeltje/ledlamp dat na 10 uur opladen in de zon, 24 uur licht geeft.
En zon is er altijd in Kenia!
Deze Waka Waka verdwijnt nu in menig kast, ongebruikt, jammer…..
Tevens kunnen de mensen met een mee geleverd kabeltje de telefoon opladen.

Ben je lid van de NUON, dan kun je als klant met voldoende opgespaarde punten ook een Waka Waka aanschaffen zonder bijbetaling, dit is de lamp versie.
(www.nuonexclusief.nl) en dan klikken op punten , pagina 2.
Voor 725 punten kun je er 1 gratis aanschaffen.

Dus….wie doet er mee om menig lemen hut van ouders met Albino kinderen van licht en veiligheid te voorzien?
Ik hoop om een aantal lampen mee te kunnen nemen.

SHARE THE LIGHT
SHARE THE MESSAGE


29 Maart vertrek ik dus je hebt nog even om dit bericht rond te laten gaan.

Tevens kunnen er weer vele kinderzonnebrillen /petjes/ hoeden en lippen crèmes mee.
En… kunnen er weer Keniaanse doeken worden besteld.
8 euro voor een enkele en 15 euro voor een met badstof gevoerde versie.
Je hebt echt iets unieks in huis!
Heerlijk voor op het strand, in de sauna, als handdoek tijdens het kamperen etc etc.

Ik hoop op een overweldigend succes.

Share the message!

Carla.

Albinism, just another shade of skin.

De bomen zijn kaal, de kaarsjes aan en de gordijnen dicht.

De eerste winterse hagelbuien komen voorbij en de sjaal komt weer uit de kast

Kortom, de winter doet zijn intrede.

In Kenia begint echter de zomer, het regent bij tijd en wijle flink en dan wordt het almaar warmer.

In Januari en Februari is de hitte daar op zijn hoogtepunt.

Ik ben alweer enkele weken terug uit Kenia waar veel werk is verricht voor het Albino project.

Enorm veel zonnebrillen en tubes zonnebrandcrème waren er mee waar velen blij mee zijn gemaakt.

De kinderen op Likoni school for the blinds ruilden er lustig op los om een bril naar de zin te krijgen.

De meisjes de gele en de jongens de zwarte, wat een pret hadden ze

Het uitgebreide bezoek aan de school was precies op tijd omdat de overheid besloot dat deze school een stem locatie ging worden voor de her verkiezingen.

Plotsklaps moesten alle kinderen een week naar huis, een hoop gedoe en geregel voor de school.

Voor vele ouders ook een dure kostenpost omdat dit een extra trip naar huis en weer terug naar school betekend.

Maar nu is hun zomervakantie aangebroken en starten ze weer begin Januari.

Een mooi bericht is dat door alle donaties, sommigen ontving ik toen ik weer thuis was, de lege flessen bonnetjes actie bij de AH en de verkoop van weer wat houtenkerstbomen er nog een bedrag staat van 1700 euro!!

Dit geld, en wat er nog bij komt zal ik na de kerstdagen storten op het bank account van de school.

Van dit geld gaan Mzara, Mbeyu, Elisja en Monica het komende jaar weer naar school waar ze het zo fijn hebben, zich veilig voelen en veel vriendjes en vriendinnetjes hebben, een extra budget is er voor levens onderhoud, nieuwe school uniformen, hier zijn ze bijna uitgegroeid en… er is nog geld over om tijdens vakantie naar huis te kunnen gaan en weer terug naar school, noem het een transport budget.

Netwerken loont, dat heb ik wederom ondervonden tijdens mijn verblijf!

Het resultaat hiervan is dat er al 800 liter!! zonnebrandcrème in een zeecontainer staat die eind Februari naar Mombasa verscheept wordt en naar verwachting in April/Mei aankomt.

Geen gedoe met belasting deze keer, alle partijen kunnen hun portie ophalen bij Portreitzschool waar de container zijn eindbestemming heeft.

Kortom, het was een reis met wat hobbels in het begin maar uiteindelijk weer een mooi resultaat waar we best trots op mogen zijn.

Van de week kreeg ik allerlei blije berichten uit Kenia.

De landelijke primary en secundary school resultaten zijn bekend.

Goldewyn, een Albino meisje uit West Kenia heef de beste resultaten aan het einde van haar primary school, zij is de beste basisschool leerling van Kenia!

Hierdoor krijgt zij een beurs van de overheid en kan ze zonder geld zorgen naar de middelbare school.

Dit geeft een enorme boost en zet het Albino zijn in een positief daglicht.

Er wordt nogal eens geringschattend gedacht over Albino's, alsof zij geen goed stel hersens kunnen hebben.

Elizabeth Ngare wil jullie bedanken middels onderstaande bericht:

Dear Family, Friends and Colleagues of Carla,

I want to thank you all on behalf of Likoni School For the Blinds, for all the donations.

Financial donations, suncreams, lipbalms and sunglasses, it benefits the Albino children in our institution.

These donations are received happily by the beneficiaries.

May God bless you for your continued support towards our institution.

Thank you!

Yours faithfully,

Elizabeth Ngare, principal.

Voor wie wil, er zijn nog houten kerstbomen die Anton met veel liefde voor ons heeft gemaakt.

De 15 euro per boom gaan mee in het donatiegeld.

Carla.