Al weken aan voorbereidingen treffen Hermien en ik voor we zaterdag avond konden vertrekken naar Kenia.

Ik was er maar druk mee, allerlei aanbiedingen om spullen mee te nemen, echter de 2 koffers hebben hun limiet.

Van de producent van de Vision zonnebrandcrème kreeg ik een enorme voorraad thuis bezorgd waarvan veel meekon, zeker de hoge factor, daar zitten ze in Kenia om te springen.

Plannen zit in ons bloed en met de geringe tijd die we hebben is het altijd weer een puzzel om zoveel mogelijk activiteiten doorgang te laten vinden.

Nadat Rob, mijn broer de auto vol had geladen met koffers zette hij Hermien en mij op Schiphol af, de incheck ging redelijk snel en binnen een uur zaten we aan de koffie.

Kenyan Airways, de Pride Of Africa, zat bomvol, het geluk ruim te zitten was er deze keer niet bij, en zondag ochtend om 6 uur landden we op Keniaanse bodem, Nairobi Airport.

De bus om ons naar de aankomsthal te brengen liet lang op zich wachten en onze overstap is maar 1h en 40 minuten, diverse vliegtuigen liepen leeg met Japanners, Engelsen en wij uit Amsterdam.

Aangezien de douane niet op sterkte was en er nog veel handmatig wordt gedaan begon het te knellen, het schoot niet op en wij hadden ons al neergelegd bij het feit de aansluiting naar Mombasa te missen.

Ik gaf bij een medewerker aan dat onze vlucht over een half uur! zou vertrekken, we werden uit de rij geplukt en in sneltrein vaart door de douane geloodsd.

Toch moesten de koffers nog open ondanks dat er geen kruizen op stonden, een goed verhaal doet wonderen en we konden door.

Buiten huurden we een snelle jelle in die ons in razend tempo naar de domestic loosde en daar de koffers door de scanner deed, wij checkten ondertussen in en gingen weer met de handbagage door de scanner.

Al rennend gingen we onder begeleiding de landings/vertrekbaan op en beklommen de trappen terwijl het vliegtuig al klaar was voor vertrek en de motor draaide.

Met het zweet op de rug vielen we in de stoel, op Schiphol heb je dikke pech als je te laat bent en hier kan het gewoon.

Enkele mede passagiers hadden minder geluk en misten de vlucht, en dat op Mombasa airport de bagage op de band verscheen, It’s a Miracle!

Om 12 uur belandden we in ons prachtige onderkomen en werden “warm” welkom geheten, de 2e keer hier en meteen een upgrade van de kamer een paradijsje, wat voelen we ons rijk!

De eerste bespreking met het team stond gepland en een uur later stapten we alweer in de tuk tuk waarna we bij Swahili Pot door het voltallige team waarvan 4 met albinisme welkom werden geheten, blijheid alom om ons weer te zien.

Er werd meteen een update gegeven wat er was gedaan na ons vertrek in Maart jl en de plannen voor deze week doorgenomen.

Hierna was het onder het genot van een mango sapje en Swahili snacks een gezellge boel.

Ik kon het gehele team verblijden met een prachtige rugtas, allen gedoneerd door AVL collega’s, deze tas zat enkele jaren geleden in ons kerstpakket en vind nu hier zijn weg.

De jonge vaders verblijdt met baby kleertjes en de kinderen van enkele teamleden in de schoenen gestoken.

Na een heerlijke maaltijd waarbij we door enkele obers werden herkent en hartelijk werden omhelsd, ging met recht het licht uit na 24 uur zonder slaap.

Maandag ochtend vertrokken we naar Lunga Lunga, een dorp grenzend aan Tanzania, hier huist een grote groep met mensen die lijden aan Albinisme.

Het is er heet, gortdroog en de mensen lijden hier honger, een soort vergeten uithoek van Kenia.

De weg ernaartoe was mooi, de suikerfabriek, mooie sisal velden, en vele kleurrijke Kenianse kledingdrachten trokken aan ons voorbij.

De Lunga Lunga Albinism Group had een verzoek gedaan om een naai atelier te beginnen, Hermien kreeg dit verzoek en er werd onderzoek gedaan.

De Soropremisten Club Flevoland stelden een budget ter beschikking en daardoor konden er 2 Singer trap naaimachines worden aangeschaft, evenals een electrische naaimachine en een lock machine.

Hierdoor kunnen er mensen met Albinisme geschoold worden en hun geld verdienen met het maken/ vermaken van kleding, school uniformen, hoeden en meer.

Dit gaat hen voorzien in inkomsten, zo fijn, de broer van Hamisi, ons teamlid met Albinisme stelt zijn vrije weekenden ter beschikking om de dames/ meisjes op te leiden in de kunst van de naald en draad.

Tevens waren er moeders en kinderen met Albinisme die konden worden voorzien in zonnebrandcrème, hoedjes, lippenbalms en zonnebrillen.

Als cadeau stelde ik een solarlamp ter beschikking, mocht de stroom uitvallen dan is er licht en ook de telefoon kan ermee worden opgeladen, tevens tegen betaling van een kleine bijdrage voor andere bewoners uit de omgeving, zo kunnen ze sparen voor een voorraad aan benodigdheden zoals naald en draad.

Tevens had Hamisi zijn vrouw en pasgeborem meisje mee, o.a vernoemd naar Hernien, een schattig popje is het, ze zijn er zo blij mee, hun 1e meisje van 4 jaar is vorig najaar overleden, vreugde na een roerige tijd.

Hierna was het de beurt aan Bahati, een slimme jongedame met Albinisme, zij werd wederom door een sponsoring van de Soroptemisten club voorzien in een föhn, droogkap, spiegels, scharen en toebehoren die een kapster nodig heeft.

Zij kan nu beginnen als kapster en zo haar inkomen gaan genereren.

Na een heerlijk frietje vertrokken we weer naar ons pareltje aan de oceaan om nog even in het zwembad te dobberen, een geslaagde 1e dag.

Dinsdag vertrokken we richting Kwale, een soort thuis wedstrijd, It’s cold there wisten de obers te vertellen, ze zijn zeer geïnteresseerd in ons werk.

Het is een rit van een half uur de berg op alwaar een heerlijk klimaat heerst.

Ik ontmoette er de vader van de kinderen die ik deels sponsor, John is een boer met veel grond in het bezit, veel grond is echter ongeschikt om op te verbouwen.

Ik hielp in Maart met de aanschaf van kilo’s zaden, fertilisers en meer en hoorde zondag tijdens het overleg dat de oogst gigantisch was, dit stemde me blij en ik besloot dan ook om er een vervolg aan te geven en gaf geld om wederom zaden en meer aan te schaffen zodat juist nu het er de goede tijd voor is weer gezaaid kan worden.

“Wie zaait zal oogsten”, mijn gezin kan nu het hele jaar rond eten van eigen oogst en wellicht bij overschot wat verkopen, hoe mooi is dat!

Tevens had ik een solarlamp mee zodat Beja als hij thuis is voor de grote vakantie zijn smartphone kan opladen, de mazzelaar heeft deze gesponsord gekregen aangezien hij na de vakantie naar secundairy school gaat, hierover meer in het volgende weblog.

Tevens waren er meerdere jongeren met albinisme die werden gezien door Jacqueline de dermatoloog, de huid werd behandeld met het door de Soroptemisten Flevoland gedoneerde cryo apparaat, een zege voor deze regio!

Iedereen kreeg zonnebrandcrème, zonnebril, lippenbalm en een hoed, tevens werden de vervoerskosten voor hen betaald, van een kale kip kun je niet plukken en anders komen de mensen niet wegens gebrek aan financiële middelen voor vervoer.

En toen waren we woensdag een dagje vrij, heerlijk relaxend uitkijken over de oceaan, zwemmen en brainstormen over de komende dagen.

Wordt vervolgt.

XX Carla