Albinism, just another shade of skin.
De bomen zijn kaal, de kaarsjes aan en de gordijnen dicht.
De eerste winterse hagelbuien komen voorbij en de sjaal komt weer uit de kast
Kortom, de winter doet zijn intrede.
In Kenia begint echter de zomer, het regent bij tijd en wijle flink en dan wordt het almaar warmer.
In Januari en Februari is de hitte daar op zijn hoogtepunt.
Ik ben alweer enkele weken terug uit Kenia waar veel werk is verricht voor het Albino project.
Enorm veel zonnebrillen en tubes zonnebrandcrème waren er mee waar velen blij mee zijn gemaakt.
De kinderen op Likoni school for the blinds ruilden er lustig op los om een bril naar de zin te krijgen.
De meisjes de gele en de jongens de zwarte, wat een pret hadden ze
Het uitgebreide bezoek aan de school was precies op tijd omdat de overheid besloot dat deze school een stem locatie ging worden voor de her verkiezingen.
Plotsklaps moesten alle kinderen een week naar huis, een hoop gedoe en geregel voor de school.
Voor vele ouders ook een dure kostenpost omdat dit een extra trip naar huis en weer terug naar school betekend.
Maar nu is hun zomervakantie aangebroken en starten ze weer begin Januari.
Een mooi bericht is dat door alle donaties, sommigen ontving ik toen ik weer thuis was, de lege flessen bonnetjes actie bij de AH en de verkoop van weer wat houtenkerstbomen er nog een bedrag staat van 1700 euro!!
Dit geld, en wat er nog bij komt zal ik na de kerstdagen storten op het bank account van de school.
Van dit geld gaan Mzara, Mbeyu, Elisja en Monica het komende jaar weer naar school waar ze het zo fijn hebben, zich veilig voelen en veel vriendjes en vriendinnetjes hebben, een extra budget is er voor levens onderhoud, nieuwe school uniformen, hier zijn ze bijna uitgegroeid en… er is nog geld over om tijdens vakantie naar huis te kunnen gaan en weer terug naar school, noem het een transport budget.
Netwerken loont, dat heb ik wederom ondervonden tijdens mijn verblijf!
Het resultaat hiervan is dat er al 800 liter!! zonnebrandcrème in een zeecontainer staat die eind Februari naar Mombasa verscheept wordt en naar verwachting in April/Mei aankomt.
Geen gedoe met belasting deze keer, alle partijen kunnen hun portie ophalen bij Portreitzschool waar de container zijn eindbestemming heeft.
Kortom, het was een reis met wat hobbels in het begin maar uiteindelijk weer een mooi resultaat waar we best trots op mogen zijn.
Van de week kreeg ik allerlei blije berichten uit Kenia.
De landelijke primary en secundary school resultaten zijn bekend.
Goldewyn, een Albino meisje uit West Kenia heef de beste resultaten aan het einde van haar primary school, zij is de beste basisschool leerling van Kenia!
Hierdoor krijgt zij een beurs van de overheid en kan ze zonder geld zorgen naar de middelbare school.
Dit geeft een enorme boost en zet het Albino zijn in een positief daglicht.
Er wordt nogal eens geringschattend gedacht over Albino's, alsof zij geen goed stel hersens kunnen hebben.
Elizabeth Ngare wil jullie bedanken middels onderstaande bericht:
Dear Family, Friends and Colleagues of Carla,
I want to thank you all on behalf of Likoni School For the Blinds, for all the donations.
Financial donations, suncreams, lipbalms and sunglasses, it benefits the Albino children in our institution.
These donations are received happily by the beneficiaries.
May God bless you for your continued support towards our institution.
Thank you!
Yours faithfully,
Elizabeth Ngare, principal.
Voor wie wil, er zijn nog houten kerstbomen die Anton met veel liefde voor ons heeft gemaakt.
De 15 euro per boom gaan mee in het donatiegeld.
Carla.
Neem kleine stapjes voor grote dingen.
Vandaag bezoeken we een schooltje in Mtwapa, een stadje op een half uur afstand van Mombasa.
Vision school is de gelukkige deze keer.
Een groep Nederlandse expat dames hebben het initiatief genomen om de handen ineen te slaan en iets terug te doen aan de scholen die niet veel te bieden hebben.
My Book Buddy is een internationaal concept dat stimuleert om kinderen thuis te laten lezen.
Het idee is om in betreffende scholen in ieder klaslokaal een boekenkast te hebben staan met bij behorend de boeken en rugzakjes.
Met de scholen wordt afgesproken dat er een ouder groep is die zich hiermee bezig houd, zelf de boekenkasten schildert en de gehele verantwoording op zich neemt van dit project op school.
Kinderen mogen boeken lenen uit deze kast en in een rugzakje mee naar huis nemen, zo wordt het lezen gestimuleerd voor hen die geen geld hebben om zelf boeken aan te schaffen, tevens kunnen broertjes en zusjes van de gezinnen hiervan mee profiteren.
Vision school is nu de tweede school in Mtwapa en wij wonen de opening van het project bij, en hebben tevens 2 Albino boeken bij ons om deze onder de aandacht te brengen.
Het is flink warm als wij met de Uber naar Mtwapa afreizen, de chauffeur wijzen waar we moeten zijn en de airco van de auto bedienen, we leggen het bijna af en het voelt aan alsof we in een sauna zitten.
Bij aankomst is het een groot feest op school en het hele wijkje is uitgelopen, je weet maar nooit of er iets te halen valt….
De kinderen uit de wijk die hier niet op school zitten rukken steeds meer op en ik wordt omgeven door talloze kids, sommigen schamel gekleed maar vrolijk mee zingend tijdens de dansjes.
Na allerlei officiële praatjes en dansjes van de kinderen vindt de opening plaats, de kinderen krijgen water, een koek en een beker, het restant wordt uitgedeeld aan de kinderen die niet hier op school zitten met het motto, op is op.
Dit wordt een grote chaos waarbij kinderen de spulletjes wegbrengen naar huis en vrolijk weer voor een tweede keer achter in de rij aansluiten, geef ze ongelijk als je niets hebt...
Na dit spektakel mogen wij met de directeur van de Jambo houtfabriek mee terug rijden naar Mombasa, missie geslaagd.
Maandag vertrekken we weer naar de zuidkust en boeken wederom onze banda voor 1 nachtje, het spaart enorm veel reistijd en drukte.
Bij Likoni school lever ik de rest van de zonnebrandcrème, lipsticks en zonnebrillen af, dan blijkt dat de overheid de opdracht heeft gegeven om alle kinderen vervroegd met vakantie te sturen omdat deze school een stemlokatie wordt, de school heeft het ineens druk met het benaderen van de ouders en er gaat nu 10 weken vakantie in, we waren dus net op tijd!
Dan door naar Kwale Eye om daar de gedoneerde zonnebrillen van de sportschool af te geven.
Deze worden verkocht en van de opbrengst worden albino kinderen van een opgemeten bril voorzien, de ouders kunnen dit nooit bekostigen.
We reizen door naar onze Banda in Diani Beach en genieten van het heerlijke zeewater.
’s Avonds worden we uitgenodigd om in een paradijsje te dineren, Ian, de man van Helen de oogarts heeft hier een boetiekhotel en wij genieten met de ruisende golven en hoog water op de achtergrond van een heerlijk maal, de wens was om dit voor ons terug te doen, hoeft niet maar is wel heel lekker.
Kids Care Kenia.
De volgende ochtend vertrekken we naar Mshiu, een gehucht richting de Tanzaniaanse grens, een rit van 2 uur met de matatu.
Menig lokaal marktje trekt er voorbij en we stoppen met regelmaat waarbij verkopers proberen om van alles via de bus raampjes aan ons te verkopen.
Hier bevind zich Kids Care Kenia, een mooie organisatie dat merendeels door Kenianen wordt bestuurd, opgezet door Nederlanders met een passie.
Het is een mooi concept, een homecare programma waarbij de social workers met de motor het gebied in trekken op zoek naar gezinnen met kinderen met handicaps, zowel lichamelijk als geestelijk.
Al menig kind is er gevonden dat in hutjes werd verborgen uit schaamte en onwetendheid.
Ouders en kinderen komen naar dit project voor o.a fysiotherapie en trainingen, de bus kosten worden vergoed voor de ouders, zo ben je er zeker van dat ze ook werkelijk komen.
Er wordt een programma opgesteld voor de ouders/oudergroepen, ze maken hier werkelijk het verschil op weg naar een betere toekomst.
Het plan is ook om 6 special schools te realiseren om zo deze kinderen een dagbesteding te geven.
Er is een grote groentetuin, wat koeien en kippen hopen op een mooie opbrengst om zelf te gebruiken of door te verkopen er is een bijen project om honing te genereren voor de verkoop en mensen een zetje in de goede richting te geven.
De volgende ochtend wonen we fysiotherapie sessies bij, de moeders komen al vroeg aan en de kinderen krijgen er eerst pap omdat ze vaak voor dag en dauw al zijn vertrokken zonder eten en dat voelt niet fijn in deze hitte.
Tijdens de therapie sessies wisselt Derrick de fysiotherapeut met de ouders de ervaringen uit, tegelijkertijd een mooi moment om problemen te ondervangen.
Vol passie krijgen de kinderen een massage en ouders moeten dit thuis ook doen, er wordt al mooie vooruitgang geboekt.
Wij taaien om 12 uur weer af, stappen in een vrolijk roze gekleurde bus richting Mombasa, geen krappe matatu deze keer.
Alle ramen staan open en met een verwildert hoofd steken we de ferrie over, doen old town even aan en reizen door naar huis, hoera, de tuinman van de buren is er weer en het zwembad wacht op ons.
Dan nog met Helen, onze gastvrouw naar de avondfilm, Victoria and Abdul, we zijn weer in een heel andere wereld beland.
Morgen weer de doeken dames blij maken met een order, we hebben de 50 gehaald, geweldig!
Rafelrandjes en Gouden randjes.
Verbazing en ongeloof alom, wat krijgen we nou?
Het is eind Augustus als ik naar de ticketprijzen kijk en overleg met de APDK Mobile Clinic.
Zoals gewoonlijk draaien de Afrikaanse raderen traag en boeken wij ondertussen ons ticket.
Dan komt er een zeer onaangenaam bericht, wij mogen niet deelnemen aan de Mobile Clinic.
Wat is dat nou, het ligt ons na aan het hart, hier vinden we de kinderen die ons nodig hebben, hier vonden wij de eerste albino kinderen.
Dan wordt het over en weer mailen wat de reden is.
Na veel getrek komt het erop neer dat wij beschuldigd worden vorig jaar verlopen zonnebrandcrème te hebben verstrekt in het veld, en de kliniek zou imago schade hebben opgelopen!.
Dit vind ik onacceptabel en onjuist en ik ben echt verschrikkelijk boos om deze onterechte beschuldiging.
Ik wacht een paar dagen om het te laten bezinken en heb ondertussen overleg gehad met de instanties waarmee wij nauw samenwerken, de plaatselijke Albino vereniging, het Kwale oogziekenhuis met de groep van ca. 200 albino’s en de Likoni school for the Blinds waar onze albino kinderen op zitten.
Bij hen zijn geen klachten binnengekomen en hen is hierover niets bekend.
De voorraad zonnebrandcrème heb ik notabene bij de importeur zelf opgehaald.
Dan confronteer ik de kliniek ermee en verzoek een meeting onmiddellijk op de dag dat we aankomen met de Directeur himselve en de partij die de beschuldigingen uit.
Dan is het even heel stil…….
Na een week komt het bericht, sorry het was niet juist en er was nagelaten om zelf eerst uit te zoeken wat er aan de hand was, iemand dacht………..
De bekende storm in een glas water….. maar wel een heel onaangename en geen leuke start.
Bij aankomst hebben we een pittig gesprek en excuses alom, maar er zijn wel een paar barstjes in de verstandhouding met de kliniek ontstaan.
Ook blijkt dat er nieuwe gedragsregels zijn opgesteld door de county’s waar eenieder zich aan moet houden, daar is natuurlijk niets mis mee en alleen maar goed.
Een soort verklaring van goed gedrag moet er komen, het is er nu te laat voor en we kunnen niet mee deze 3 weken.
Erg jammer en communicatie in deze tegenwoordige tijd via de mail… dat kwam niet in hen op.
Een rafelige start zullen we maar zeggen……….
Maar ons kennende hebben we eigenlijk niemand nodig en kunnen we zelf ons programma heel goed indelen en regelen.
Na 7 jaar is de vrienden groep zo groot en intens, alle hulp staat klaar.
Uber , wat een uitvinding voor de Keniaanse markt.
Goede auto’s, prijzen concurrerend met de tuk tuk en een stuk veiliger en comfortabeler, zeker als je enorm veel mee hebt
We hebben er al een aantal keren gebruik van gemaakt..
We bezoeken Likoni school for the Blinds in Likoni en leveren er een grote tas af met 80 zonnebrillen, 80 tubes zonnebrandcrème en vele lipsticks met de wetenschap om woensdag op de terug tocht dit uit te kunnen delen aan de kinderen.
Verder met de tuk tuk naar de oogkliniek en een warm welkom door de staf.
Onderweg zijn er vele politie stops waar wij van kunnen mee genieten.
Onze Tuk Tuk driver wordt gemaand tot stoppen en wij moeten onze paspoorten laten zien maar die hebben we niet mee.
Natuurlijk wel een copy en een foto in de telefoon.
Het is verboden om mee te hebben overtuigen we de politiemannen en een copy moet genoeg zijn.
Ja hoor we mogen verder en de chauffeur komt niet meer bij van de lach, die 2 Mzungu dames die de politie zover krijgt hen door te laten, kom daar als Keniaan maar eens om.
Dan door naar onze geboekte banda in Diani Beach, witte zandstranden en een warme zee verwelkomen ons.
De golven zijn ruw en het zeewier volop aanwezig maar wat is het lekker in het water.
We maken ’s avonds de tassen klaar voor het bezoek de volgende ochtend aan de 2 Albino kids waarvan er al 3 zusjes en een broertje op de Likoni school zitten.
Mbegani is de eind bestemming, 3 uur rijden over zanderige ribbelwegen, goed opletten of we nog een enkele olifant kunnen spotten.
We vragen de chauffeur of hij de beste auto bij zich heeft en weet hoe uitdagend de route is?, wij kennen hem al van de Mobile.
Dan pikken we onderweg in Kwale Almasi de albino coördinator van het oogziekenhuis op, hij kent de kinderen goed en weet nog belangrijker, de weg.
Het landschap is mooi, vele palm bossen, lemen hutten en grote groepen met koeien en geiten trekken aan ons voorbij.
De moskee laat van zich horen en de groenten en fruit stalletjes zijn goed gevuld.
Ook zijn de vrouwen op de akkertjes bezig met het bewerken van de grond en de mannen met de zeis het gras aan het “maaien” om het vee te kunnen voederen, bedrijvigheid alom.
Dan gaat Almasi bellen om de vader te vertellen dat we in de buurt zijn.
We stoppen in een klein gehucht en wie hebben we daar… de mobilizer van vorig jaar.
Deze mensen vinden de groepen met kinderen die de hulp van de Mobile nodig hebben.
Handen schudden alom en ik blader gauw in mijn boekje van vorig jaar om de beste man met zijn eigen naam te kunnen begroeten, hoe is het mogelijk zegt hij, een jaar geleden en nu zijn jullie er alweer.
Dan blijkt als de vader van het te bezoeken gezin aan komt lopen dat Rosa en Thomas op de dispencery zijn, een soort consultatie bureau.
Tja, dat was niet de afspraak, men wist toch dat we kwamen.
Ik besluit met de chauffeur en de vader om de kids op te gaan halen.
Het zand wordt dikker en dikker tot we vast komen te zitten, de auto wil niet meer voor of achteruit.
Ik stap uit en met de vader gaan we duwen, een voorbij komende boda boda driver vraag ik ons te helpen.
Dan komt de auto los met daarmee ook de gehele voor spoiler, tja… het is maar plastic en deze wordt weer terug geklikt.
De chauffeur neemt het nogal laconiek op.
De piepschuim vulling verdwijnt in de achterbak.
We komen los en ik vraag de boda boda driver om de moeder en kinderen op te gaan halen en naar ons toe te brengen.
Na een paar minuten zijn ze er de kleintjes, Rosa op blote voetjes en moeder met nog een “zwarte” baby op de rug en Thomas aan de andere hand.
Na een kort ritje stappen ook wij weer uit, het zand is te dik, we laten de auto staan en gaan te voet verder.
Na geruime tijd lopen waarbij de moeder de grote tas met kleding die we mee hebben ook op haar hoofd heeft komen we aan bij het stukje land van de familie.
3 lemen hutten, 2 om in te leven en 1 voor de kippen, de 4e is kortgeleden afgebrand en moet weer worden opgebouwd.
Bij deze brand is bijna alle kleding verloren dus de grote tas met mee genomen kleding komt als een geschenk.
Een grote rieten mat wordt uitgerold en een paar krukjes neer gezet voor ons.
De nieuwe brillen die de kinderen sinds een paar weken hebben worden uit de hut gehaald en Almasi die ook de oogheelkundige zorg in de kliniek doet zorgt dat de brillen zo hier en daar wat worden verbogen om ze zo goed passend te krijgen.
Ik praat met de vader en moeder over de kids op school, de “uitdagingen ”die het hebben van albino kinderen met zich meebrengt en dat is niet mis.
Als je 1 albino kind hebt is het al een zorg, laat staan 6!
In de Augustus vakantie hebben de kinderen een brief mee naar huis gekregen.
Ik kijk ernaar en het lijkt een vraag aan de ouders om sponsoren te vinden.
Waar vind je die in godsnaam in een gebied waar iedereen arm is…..
Uiteindelijk komt er de volgende dag een duidelijk antwoord op als ik ga navragen op school.
Ouders met kinderen met handicaps zoals albinisme kunnen bij de county een funding aanvragen voor schoolgeld.
Of je het krijgt is een tweede maar proberen kan altijd.
Zittend op het sisal tapijtje legen we de tassen, passen kleertjes en schoenen.
Ik geef smeer instructie, niet 1 maal per dag maar 3 maal!
Lange mouwen en pijpen, dat gaat nu lukken met al die mooie kleertjes, katoen en geen synthetische troep waarvan je al gaat zweten als je het ziet.
We doen een pas sessie en de kids zien er al meteen stoer uit
De schoentjes worden gepast en zitten perfect.
Iedereen is enorm blij.
Kleurboeken en potloden worden meteen uitgetest, een en al bedrijvigheid.
Na een uurtje is het mooi geweest, ik geef het gezin wat geld om groenten en fruit voor te kopen, een beetje een zetje in de goede richting, kan iedereen wel eens gebruiken en het geeft hen ruimte om adem te halen.
Het gezin heeft wel 6 acres land maar een groot deel valt niet te verbouwen.
Je kunt dus wel rijk zijn aan grond maar dat hoeft niet te betekenen dat je rijk wordt van opbrengsten.
Er wordt op zeer kleine schaal tuinbouw bedreven, ik zie zo hier en daar mais uit de grond steken en er liggen watermeloenen te groeien.
We vertrekken weer voor een rit 3 uur terug, ik maak Almasi onderweg erg blij met een mooie Iphone die speciaal voor hem is gedoneerd.
Een foto maken bij zijn veldwerk en in de kliniek weer verder gebruiken, het maakt het werk zoveel makkelijker.
Zijn jongere collega’s gaan hem helpen met installeren verteld hij glimlachend.
We zetten Almasi weer af in Kwale waar hij een radio interview heeft en wij gaan door naar de zee, even de benen strekken en het water testen?
Al met al een dag met een gouden randje.
Carla.
Up and Running.
Het is dinsdag ochtend vroeg als Hermien en ik beladen met koffers de betonnen trappen afstuiteren.
Het heeft geregend vannacht en niet zo’n beetje ook, ik werd wakker en bedacht al scenario’s van drijfnatte koffers en rijen auto’s op Schiphol, vechtend voor een plekje.
Gelukkig viel het mee en na beide auto’s uitgeladen te hebben, heerlijk zo’n lift, togen we op naar de incheckbalie, het was redelijk rustig dus dat ging snel.
In de weken voor vertrek heb ik uitgebreid contact gehad omtrent de overbagage.
Over en weer mailen, uitleggen hoe het zit en waarom niet online koffers bij te kunnen kopen.
Maar goed, zoekend op de KLM pagina vond ik het tarief op Schiphol te betalen, 242,50 voor 2 koffers, Amsterdam - Mombasa enkele reis voor de vele kilo’s.
De incheck ging vlot, de weegschaal thuis heeft zijn werk goed gedaan, 2 ons afwijking per koffer, heel netjes.
Toen langs de kassier, of ik maar liefst 400 euro wilde aftikken.
400 euro zei ik verbaasd, dat klopt niet.
Ik kon praten als brugman, de dames waren met elkaar aan het overleggen maar nee hoor dit is het tarief.
Ietwat pissig liet ik hen weten dat dit niet klopt, liet hen mijn messenger berichten lezen, een screenshot van de klm bagage site, maar de dames bleven volhouden.
En dan is het 200 euro voor de lange rit naar Nairobi en de andere 200 euro was voor het stukje van 3 kwartier naar Mombasa, heel raar maar wordt vervolgt.
Wat doe je dan… de koffers liggen al in de bagage kelder en die laat je niet thuis met de zo kostbare inhoud, 5.720 euro!! En dan is dit alleen de zonnebrandcreme.
Ik verzekerde hen ervan dat ik het er niet bij zou laten en Customercare zou gaan benaderen met een klacht.
Eerst maar eens op naar een kop koffie en de laatste bruine boterham met kaas voor de komende weken, we hadden zat tijd dus konden lekker relaxen en winkeltjes kijken.
De vlucht verliep voorspoedig en de staf was uiterst vriendelijk en behulpzaam.
Aan boord zat ik al eens rond te kijken naar de purser, vast degene met de meeste strepen op de mouw…
Ik vertelde mijn verhaal en ook de staf vond het heel erg vreemd, en geen goede beurt van KLM.
Het aanbod van Jessica, de purser om mijn klacht ook mee te nemen deed me goed.
Al weken speelde er een film in mijn hoofd af, KRA, de Kenyan Revenue Authority’s, ik heb al veel met ze te doen gehad de laatste jaren.
Zouden ze ons goed gezind zijn, moet de boel open, komt er smeergeld aan te pas… het liet me niet los.
De overstap tijd was maar 1 ½ uur, de band draaide maar de koffers lieten lang op zich wachten.
De rij bij Customs werd steeds groter, koffers moesten open, o jee wat als……
We braken in bij de rij, onze tijd was nog maar 30 minuten en wetende dat we naar een ander gebouw moeten, het terrein over met gammele bagage karren, geen lolletje, dan is 160 kilo bagage heel erg veel!
Hoelang blijven jullie in Kenia vroeg de dame, 3 weken, nou dan hebben jullie wel veel bagage mee, maak de koffers maar open.
Ja hoor, nu heb je de poppen aan het dansen.
We hebben zonnebrandcreme voor de Albino’s mee, hoeden en zonnebrillen riep ik.
Ondertussen vistte ik een tube uit de tas, scheurde mijn enveloppe open en gaf de al voorbereide brieven op officieel papier aan de dames.
Ook had ik wat foto’s ontwikkelt met de kinderen, hoe we ze vonden en hoe goed ze er nu uitzien op school.
Kent U soms albino’s vroeg ik de dame, ja zei ze ik ken er 1 waarop ik haar een tube crème gaf om te overhandigen.
You can go, de dames wapperden met de handen alsof ze ineens haast hadden.
Al zwetend haalden we rennend de overkant van het terrein met de stapels bagage, weer door de scanner, inchecken en na 15 minuten gingen we de lucht in.
Dat was op het nippertje!
Op Mombasa airport stond de taxi chauffeur al klaar, de stad was leeg, de rit snel.
Thuis stond Helen onze gastvrouw ons al op te wachten en voor de laatste keer sleepten we de koffers naar binnen.
Om 3 uur ploften we in bed, we id it!!
Carla.
Dit doe ik.
Het is Januari 2017 als ik in de Libelle een oproep zie staan omtrent de introductie van een nieuw te ontwikkelen column.
Ik stuur mijn verhaal in en vergeet het weer.
Begin September ontvang ik een berichtje dat mijn verhaal geplaatst wordt, ik was het allang weer vergeten, maar ben wel blij met de belangstelling voor het Kenia project en best een beetje trots.
Het schiet op, nog 1 week te gaan voor het vertrek.
Afgelopen week heb ik voor een vermogen aan zonnebrandcrème opgehaald uit het magazijn van de Stichting Afrikaanse Albino's in Utrecht.
Maar liefst 1.000 tubes zonnebrandcrème, wat kinder zonnebrillen en heel veel lippencremes.
De laatste voorbereidingen zoals visum aanvraag zijn de deur uit en het proefpakken kan beginnen.
De woonkamer ziet eruit alsof er een bom is ontploft.
Zakken vol met de prachtigste kinder kleertjes heb ik doorgespit en mooie stapeltjes gemaakt voor onze kinderen.
Dozen opgestapelt met de zonnebrandcrème, het kriebelt, ik wil weg!
We gaan weer zoveel mensen blij maken door de gulle gaven van een ieder.
Het slum schooltje dat vorig jaar zo blij werd verrast met duurzame voetballen en springtouwen gaat nu helemaal verrast worden.
Door een mooie sponsoring kan het dak van het schooltje gerepareerd worden, nu lekt het enorm tijdens regenval en dat geeft niet fijn les!
De computerklas van de blinden/slechtzienden school waar de albino kinderen verblijven wordt verblijdt met aanvullende materialen.
Mochten jullie mee willen doen... het kan nog steeds.
Bij terugkomst ga ik een inventarisatie maken voor houten kerstbomen, HET succes van afgelopen najaar waar Anton de man van Hermien zo druk mee is geweest en waarmee de 4 albino kinderen op school konden worden geholpen waar ze het enorm naar de zin hebben.
Graag willen we hen ook op school houden.
Ik noem nog 1x het rekening nummer voor wie mee wil doen.
NL51RABO0337653712 t.n.v. C.Sonder o.v.v. Mombasa 2017.
Ik kijk uit naar een mooi en succesvol verblijf.
Nog 1 week te gaan, ik tel al af....
Carla.
We can't help Everyone but Everyone can help someone.
Het is Oktober 2016, Mobile Clinic Kwale County.
Hier stuitte ik op een vader met zijn Albino zoon, er was een gerichte hulpvraag.
We gingen mee naar huis, 3 lemen hutjes op een klein stukje grond.
Een schare van 15 kinderen, 6 Albino en 9 zwarte kindjes vulden het erf en het was een schok te zien hoe intens arm deze 2 families leefden.
De vader heeft namelijk een zus die ook Albino kinderen heeft.
De 6 Albino kinderen leven in erbarmelijk slechte omstandigheden, zwart geverfde haren, gevaar op ontvoering, we bevinden ons immers tegen de Tanzaniaanse grens.
Lelijke plekken op de huid, geen hoedjes, zonnebrillen of zonnebrandcrème, geen waterput of enige vorm van beschaving.
De raderen gingen draaien, goede lokale vrienden werden verzocht om te denken en te helpen.
Het resultaat: vanaf afgelopen Januari, begin van het nieuwe schooljaar, konden er 4 van deze 6 kinderen naar boardingschool in Likoni,Mombasa.
De andere 2 kinderen zijn nog te klein.
Het Leger des Heils ving de kinderen op en zij bevinden zich nu onder 140 kinderen, albino, zwart, slechtziend en blind, ze maakten vriendjes en vriendinnetjes, voelen zich veilig en op het gemak in een nest vol liefde.
De kinderen kunnen dit jaar tijdens vakantie naar huis door financiële hulp van mijn vroegere buurjongen, de ouders leven onder de armoedegrens en kunnen dit transport nooit bekostigen.
We zijn nu 11 maanden verder en de jam productie draait weer op volle toeren, de opbrengst is onder andere om bovenstaande kinderen op school te kunnen houden.
Een grote inzameling van zonnebrillen, lipsticks en petjes voor die vele Albino kinderen(400) die we nog meer ontmoeten in onze regio.
Volop ideeën en met veel sponsormaterialen vertrek ik weer met Hermien op 3 Oktober.
Ik ga de familie thuis bezoeken, tegen de Tanzaniaanse grens en kijken hoe het met de 2 kleine albino kinderen gaat, basis hulp bieden die nodig is, zorgen voor voldoende brillen, crèmes etc.
Tevens trekken we met de Mobile Clinic van de A.P.D.K. revalidatie weer de binnenlanden in, op zoek naar kinderen met klompvoeten, schisis en andere aangeboren afwijkingen die operatief kunnen worden verholpen, op naar een betere toekomst.
Het geluk heb ik om 46 kilo extra bagage mee te mogen nemen dankzij een genereuze sponsor.
De koffers worden dus weer volop gevuld.
Mochten jullie mee willen helpen om deze kinderen op school te houden, groter school uniform, schoenen en de basis uitrusting voor kostschool.
Transport kosten kunnen betalen om de te opereren kinderen naar Mombasa te laten komen en nog veel meer?
Eventuele financiële hulp kan gestort worden op:NL51RABO0337653712 t.n.v. C.Sonder o.v.v. Mombasa 2017.
Laat niemand zich verplicht voelen.
We zijn ook blij met ballonnen, doosjes kleurpotloden en kindertandenborstels.
Assante Carla.
December in Kenia.
Het is warm, intens warm.
De decembermaand in Kenia is weer een uitdaging.
Menig stroom storing zorgt voor soms oververhitte situaties.
Geen airco, kinders die 9 weken vakantie hebben en op de erven rondscharrelen, een zege als je aan de kust woont en met de familie naar het strand kunt en van de zee mag genieten.
Wat minder fijn als je in de bush woont en geen water tot je beschikking hebt.
Het leven verloopt op een traag pitje, maak je vooral niet te druk, Pole Pole is het motto.
Wij zijn alweer enkele weken terug uit Kenia en ik ben in de drukte van de Kerstbomen verkoop beland.
De houten variant waar Anton zo druk mee is geweest.
Anton, onze hulp in barre tijden, het is immers altijd weer creatief moeten zijn en nadenken hoe we aan sponsorgelden kunnen komen.
De trip was zo’n succes, weten jullie het nog?
We vonden Elisja, Mzara,Mbeyu en Monica, 4 van de 6 Albino kinderen uit een grote familie.
Vader en zijn zus hebben beide 3 albino kinderen.
De beide families zijn 15 kinderen rijk! Waarvan er dus 6 de pech hebben albino te zijn.
Zij leven in 3 kleine lemen hutjes tegen de grens van Tanzania aan.
In erbarmelijke toestand vonden we hen, hongerig, verbrand, geen behoorlijke kleding en dan ook nog worden gepest op school omdat je “anders” bent waarbij ook nog eens het gevaar van ontvoering op de loer ligt.
Witchcraft doctors hebben het gemunt op je botten waar veel geld voor wordt betaald.
Ja, ik lieg er niet om, het is de wrange realiteit.
“Onze” 4 oudste Albino kinderen hebben het geluk ons ontmoet te hebben.
Nee ik zeg het verkeerd, wij hadden het “geluk” hen te mogen ontmoeten.
Welliswaar in zeer trieste omstandigheden, ik heb in de Keniaanse bush al zoveel gezien maar toch weer die harde realiteit, hoe hiermee om te gaan.
Deze situatie is omgezet naar een mooi resultaat.
Vanaf begin Januari, de start van het nieuwe schooljaar mogen de 4 oudste Albino kinderen naar school!
Likoni school for the Blinds wordt hun 2e huis.
Een veilige plek, veel persoonlijke aandacht en de kennis hoe met Albino kinderen om te gaan , er zitten hier al 45 albino kinderen op school.
Het is een geweldig resultaat.
Ik had nog wat sponsorgeld over en met de opbrengst van de kerstbomen verkoop erbij lukt het net om een compleet school uniform, schoenen en de hele basis uitrusting voor kostschool aan te kunnen schaffen, dat is 4x bijna 200 euro dus 800 euro, iets meer dan dat ik had begroot.
De school gaat proberen om via het Leger des Heils aan sponsoring te komen om zo de school fees te kunnen bekostigen, die zijn voor kostschool bijna 200 euro per kind per jaar.
Het enige dat nog rest is de aanschaf van 4 matrassen.
Hiervoor probeer ik nog aan de financiële middelen te komen.
Wie ligt er nou niet graag zacht in zijn bedje?
Een goede nachtrust komt uiteindelijk de school prestaties ook ten goede.
Wie doet er mee?
Dit zou een mooi Kerstcadeau zijn voor de 4 kinderen.
Tevens kunnen we hen dan volgend jaar 3x tijdens de school vakantie naar huis laten gaan.
De kinderen moeten dan worden opgehaald en weer terug worden gebracht door een ouder.
Dit is dan 36 maal enkele reis ( ouder meegerekend) van 6 euro totaal ca 220 euro.
Dit kunnen ze nooit zelf bekostigen en dan zouden de kinderen niet naar huis kunnen tijdens vakantie.
Voor wie mee wil doen…
NL 51RABO0337653712 t.n.v. C.Sonder o.v.v Matras en reiskosten.
Dat hebben onze 4 engeltjes verdiend????
Rest mij jullie goede Kerstdagen en een spetterend 2017 toe te wensen.
Carla.