You want a tuk tuk mam?

Het is heet als Hermien en ik naar de weg lopen, de matatu’s denderen ons voorbij, dan stopt er een en moeten we ons op de achterbank proppen, maar hier hebben we vandaag geen zin in en we wuiven de chauffeur dat hij door kan rijden.

I can drive you zegt de tuk tuk man en na enig onderhandelen stappen we in, op weg naar de doeken dames op Radna Square.

We hebben een enorme bestelling aan doeken die niet in 1 keer gekocht kon worden en we hebben de dames een opdracht verstrekt die vandaag klaar zou staan.

De chauffeur laveert behendig tussen de matatu’s en al pruttelend komen we aan bij de dames die er weer veel werk aan hebben gehad en mooie bundels hebben klaar liggen.

Geld moet rollen zegt men wel eens en dat doet het vandaag, Milly en Margareth zijn uitermate blij om zo weer iets te hebben verdiend aan de klus, blije dames, blije afnemers en blije gebruikers zullen we maar zeggen.

We laten de doeken bij de dames en genieten eerst van een lekkere cappuccino, bestellen dan een Über taxi en laden de kofferbak vol met gevulde tassen.

This is serious work roept de bewaker van het hotel als we terug komen, maar gelukkig zijn er een paar behulpzame tuinmannen die als pakezel dienen en de tassen naar ons huisje brengen in ruil voor een hippe zonnebril want daaraan hebben we een overvloed.

Of we een briefje willen tekenen dat ze hem hebben gekregen en niet gepikt…, stuur de beveiliger maar naar ons zeggen we maar dat is uiteindelijk niet nodig.

Ruisende palmbomen, jonge mannen torsend met houten handkarren vol geladen met gevulde watertonnen, vrouwen met bundels hout op het hoofd, kuddes geiten en koeien op de weg.

We komen het allemaal tegen op reis naar Samburu, zo landschappelijk en bijna idyllisch, het is een hard leven om zo in de bush te wonen, verstoken van stromend water en electra.

Toch zijn de mensen vrolijk, alle kleine beetjes deel je met familie en buren om zo rond te kunnen komen, gemeenschapszin, daar kunnen wij nog iets van leren!

Zo rijden we, Hermien, Anneke,Mieneke, de chauffeur Justus en ik in 2 ½ uur naar Samburu.

Ik navigeer met google maps, wat een uitkomst en zo arriveren we mooi op tijd bij Ndohivyo Primary School waar Almasi onze vriend en albino coördinator van het oogziekenhuis ons al op staat te wachten.

Het is zaterdag en de school is 3 weken dicht wegens vakantie dus kunnen wij mooi een klaslokaal in gebruik nemen.

De mensen druppelen binnen, de tam tam heeft gewerkt en ik ben enorm blij te zien dat er zoveel moeders met baby's op zijn komen dagen.

Mooie goed verzorgde kindjes met een tere maar nog ongeschonden huid, moederliefde heet dat, zo je best doen om met de weinige middelen die er zijn je albino baby in goede conditie te houden, ze hangen lekker aan mama's borst, die enge Mzungu's moeten ze eerst wat beter bekijken.

Enkele tienerjongens zitten lekker met elkaar op een schoolbankje te kletsen, een peuter speelt met een net door ons opgeblazen ballon en wil er zo graag mee voetballen.

We richten met een aantal schoolbankjes een soort toonbank in, een baby afdeling en de wat ouderen.

Dan start onze meeting en neemt Almasi het woord, vertel ik met wat voor reden we hier zijn.

De mama's kijken al heel blij, er wordt nu eens aan hen gedacht, en omdat er geen smeerinstructie hoeft te worden gegeven en iedereen op de hoogte is omtrent het belang van goede verzorging van de huid, kunnen we meteen starten.

Eerst zijn de mama's met de baby's aan de beurt.

Om de beurt komen ze bij me en gaan we de baby brilletjes passen en dat valt nog niet mee.

Er wordt hevig geprotesteerd want wat krijg ik nu toch op mijn neus, het passen is precisie werk en er worden per kind 2 brillen uitgezocht, lippenbalsem, zonnebrand nog 2 leuke hoedjes.

Zo komen er 6 baby's aan me voorbij die ik allemaal goed kan voorzien.

De tienerjongens rommelen lekker in de petten en brillen voorraad, zij maken hun eigen keuze, een pet met opdruk is dan ineens een stuk hipper dan de saaie die ze nu op hebben.

Na een goed uur is de passessie gedaan en iedereen happy met alle spullen.

Waka Waka go's into the wild.

Mijn vraag naar deze mooie solar lampen en sommigen ook als powerbank, weten jullie het nog?

We hebben een bekende vriendin van ons ingezet die haar belevenissen in Zambia uitgebreid op Facebook heeft beschreven, duizenden volgers lezen haar verhalen waarin wij zijn getagd en zodoende komen er tientallen Waka Waka's binnen die we mee konden nemen.

Wat een geschenk van deze lieve donateurs, hier maken we mensen enorm blij mee.

Er zijn 2 actieve dames, mobilizers die veel op pad gaan om albino kinderen te zoeken en te registreren, zij hebben wel een Waka Waka verdient vinden we.

De eerste dame weet niet wat haar overkomt, ze is totaal overdondert en weet geen woord uit te brengen.

Ik doe haar voor hoe ze hiermee de telefoon op kan laden en hoe de lamp werkt.

Dan komt het bij haar binnen en verschijnt er een voorzichtige glimlach.

Dan de volgende dame, een pittige tante die haar mannetje staat.

Ook haar leg ik het uit en ze is super blij, begint te joelen, wij doen natuurlijk mee.

Be Blessed roept ze ons toe, mijn hart maakt een sprongetje van vreugde, wat geweldig om deze vrouwen die het heel zwaar hebben zo een steuntje in de rug te kunnen geven, het is ze zo gegund.

Licht en power is veiligheid voor een duwtje in de goede richting.

We ruimen de boel weer op, ik voel me een stukje lichter en ben oprecht blij met deze geslaagde ochtend.

We hobbelen weer 2 1/2 uur terug naar Mombasa met af en toe een hevige regenbui, goed voor het land dat zo gortdroog is.

Welcome back begroet de portier ons met een brede glimlach, de man moest eens weten hoe wij vakantie vieren.

DO YOUR LITTLE BIT OF GOOD WHERE YOU ARE,

IT IS THOSE LITTLE BITS OF GOOD PUT ALL TOGETHER THAT OVERWHELM THE WORLD .

D.TUTU

Assante Carla.