Het is dinsdag middag als Hermien en Ik ons laten rijden.

Slepend met al onze spullen naar de weg komt een tuk tuk ons tegemoed, ritje naar de stad?

We besluiten ons met de Tuk Tuk door heel Mombasa te laten rijden en bij APDK voor de deur af te laten zetten.

Nog niet helemaal hersteld zien we het niet zitten om met al die kilo’s matatu in en uit te moeten.

De ontvangst is aller hartelijkst en de kliniek is na een pauze van enkele weken weer aan het opstarten.

De Groenten tuin ziet er nu heel professioneel uit.

Green Garden noemen ze het hier met een mooi woord, een stuk grond van zeker 20 bij 30 meter is voorzien van duurzame netten, het is een grote kas geworden.

Een deur er in, slangen voor de bewatering en nu er een vaste water leiding is zal het een nog groter succes worden, mooie groenten opbrengst waarmee gekookt gaat worden voor de kinderen in de kliniek.

Het is heerlijk koel onder de netten en zojuist zijn de kuilen gemaakt om er de voor gezaaide groenten in uit te zetten, transplantation noemt de tuin man het met een glimlach.

Ik geef meteen 500 euro van het sponsorgeld om dit succes voort te zetten, er was juist nieuw gereedschap nodig voor de tuin, dus dat komt goed uit.

Ook staan er veel papaya bomen in het blad, dunne boompjes waarvan ik het altijd weer verbazendwekkend vind dat hier zulke grote en zware papaya’s aan hangen.

De lopende projecten worden besproken zoals o.a de zonnepanelen die op het dak liggen en tot reductie van electra kosten leiden, gesponsord door de Albert Schweitzer Stichting, en ook nu wordt het duidelijk dat grote sponsoren houden niet makkelijk is.

De school van de zus van Hermien heeft zijn best gedaan en met een collecte is er een mooi bedrag uit voort gekomen dat APDK vrijelijk kan besteden.

De recessie slaat overal toe, hier ook.

Woensdag ochtend is het als we starten met de Mobile Clinic ronde in de hete en droge Mariakani streek.

We hebben de primeur, vandaag is het de start van het nieuwe Mobile Clinic jaar.

De donaties om de Mobile draaiende te houden zijn binnen en de auto is weer opgeknapt en in orde bevonden.

Het moet een werkpaard zijn voor de ruige gebieden waar we komen.

Peter, de fysiotherapeut en Ibrahim de chauffeur zijn blij weer in de bush aan het werk te kunnen.

De rit de stad uit gaat redelijk snel, we rijden langs de afgebroken barakken die moesten wijken voor een nieuwe snelweg .

Shop keepers zijn uitgekocht en de komende jaren is het veel overlast voor de bewoners ter plekke en hard werk voor de bouwvakkers, in de ongenadig hete zon, en het rondstuivende zand.

We rijden eerst naar St.Lukes Hospital in Kaloleni, een tropisch gebied, het is er heet en het staat er vol met palmbomen

De mobiliser die voor de APDK op zoek gaat naar kinderen voor ons project geeft me aan dat zijn buurjongetje Albino is, ik geef meteen 2 flessen zonnebrand aan hem mee.

Dan komen we bij het gehandicapten schooltje van vorig jaar.

Blije kindjes zitten er op de grond te kleuren, de een wat meer gehandicapt dan de andere.

Ze hebben lieve begeleidsters, een geschenk voor hen, want dat is niet iedere leraar/lerares die is “ uit gezonden “ door de overheid.

Ik herken hem meteen van vorig jaar, Said, een enorm hoofd , bijna geen romp en een paar marionetten beentjes die niet doen wat hij wil.

Het is zo’n aandoenlijk jochie en hij speelt graag met zijn maatjes die er niet veel beter aan toe zijn, ze zitten op de grond en kleuren wat in een schriftje.

Bankjes en tafeltjes zijn er niet in de klas.

We delen ballonnen uit en dan kan het feest beginnen, sommigen lukt het om ze op te blazen en weer piepend leeg te laten lopen.

Anderen worden alleen al blij dat ze iets krijgen en hebben geen benul wat er mee te doen.

We verlaten deze zo vergeten groep weer en ik loop langs grote klas lokalen waar het muisstil is.

Wel honderd kinderen in een klas doen er tentamen, alleen het geritsel van de papieren is er te horen.

Moeders zitten er onder de boom van alles te koken, de potjes pruttelen en de casave wordt gesneden om er patatjes van te maken.

Daar ben je wel aan toe als je net je toets hebt gedaan.

De Mobile trekt verder en we rijden door een droog en dor landschap waar de vrouwen in een laatste restje rivier water, waar de koeien drinken en poepen, de was doen.

De auto bonkt over de stenen plateau’s van de Simba Hills, het is kunst om hier geen lekke band op te lopen.

Vigurungani Dispenserie, er zitten wat kindjes op ons te wachten en ik raak aan de praat met een van de dames die hier werkt.

In een afgesloten lokaal zag ik er 13 nieuwe fietsen staan, en ik was nieuwschierig voor wie die bestemd zijn.

Er worden 13 mobilisers opgeleid die hun werk dan kunnen doen en op bezoek naar de uitgestrekte dorpen met de fiets als vervoersmiddel.

De mensen helpen ook mee campagnes uit te zetten zoals vaccinaties, malaria netten uitgifte etc.

Een mooi initiatief voor de lokale bevolking.

We blaffen wat af, nog niet helemaal van de griep bekomen.

Peter regelt een consult bij de lokale dokter voor ons, en ze schrijft wat medicijnen voor.

Het klad blaadje leveren we in bij het medicijnen uitgifte hok en we doen meteen een aanval op de pillen.

We drinken veel water, meer dan normaal en hebben zo een dorst, tevens soezen we al rijdend soms wat weg.

Dan blijkt een dag later als we het op internet opzoeken dat dit door de medicijnen komt die ons zijn voorgeschreven, ik stop er onmiddelijk weer mee!

In Kanagoni dispenserie ga ik aan de wandel en kom een prachtige ambulance tegen.

Een brommer ambulance die de net bevallen moeders weer naar huis toe brengt zodat ze niet in de hete zon naar huis hoeven te lopen met het kind op de rug, dat is namelijk wel zoals het normaal gaat.

Dan komen we in Taru school aan waar ik hetzelfde albino meisje van vorig jaar ontmoet.

De zonnebril die ik toen gaf heeft ze nog en een hoed tegen de zon, omdat het zo afgelegen ligt geef ik haar meerdere flessen.

Kale school, de school waar de vrouw van Ibrahim de chauffeur werkt als onderwijzeres.

Hier zijn 3 albino’s die ruim van zonnebrand creme worden voorzien en van de lulu pads, het uitwasbare Maandverband project van Hermien.

Dan stroomt het stoepje voor het lokaal van de onderwijzers vol met kinderen, keurig in een rij met een water tonnetje voor zich.

Er staat een onderwijzer bij met een stok te zwaaien.

Iedere ton tikt hij aan, en het bljkt dat het de bedoeling is dat daar water in zit dat van thuis is mee genomen.

Dit water moet worden gebruikt om de toiletten schoon te maken, er heerst water gebrek op de school.

Als het kannetje leeg is krijgt betreffende kind een tik met de stok.

Verontwaardigd zeg ik tegen de onderwijzeres dat ik dit voor oorlogse praktijken vind, ze lacht, dit is hier heel gewoon hoor zegt ze, vergeten ze het de volgende keer niet meer.

Overnachten doen we langs de High way die van Mombasa naar Nairobi voert.

Tussen dubbele rijen geparkeerde vrachtwagens gaan Hermien en ik met zaklamp in het donker op pad om ons restaurantje van vorig jaar weer op te zoeken en er iets te eten.

We hebben meer dorst dan honger, maar toch gaat een chapati met bonen er wel in.

De nacht is vreselijk heet en ik heb mijn oordoppen in om de herrie van de langs bulderende trucks buiten te houden.

You are late, zeg ik de volgende ochtend tegen Ibrahim, we zitten al enige tijd op hem te wachten.

Dan komt het verhaal, zijn kinderen wilden naar school lopen en toen stond er ineens een buffel op het pad.

De kinderen konden snel naar huis rennen en het hele dorp was in rep en roer.

Een dag later horen we dat het dier door de Kenian Wild Life service is dood geschoten, een gevaar voor de bevolking.

In de vroege ochtend rijden we bijna een uur over een lang zandpad dat ons langzaam slingerend omhoog voert de berg op.

Op gegeven moment worden we omringt door een grote groep kamelen die niet opzij gaan maar uiteindelijk door een grote stok uiteen gedreven worden door de hoeder.

Dit lijkt echt landschappelijk terug naar de middeleeuwen.

Kilibasi school doemt voor ons op waar we wederom in een bekend gehandicapten groepje van vorig jaar belanden.

Het ADHD jochie dat zo lief voor me ging zitten poseren om op de foto te komen is er ook weer, ik pik hem er meteen uit.

Lief krast hij in een schriftje alsof hij aan het schrijven is, hij heeft echter geen benul wat schrijven is.

Hij is de enige zonder uniform, zijn ouders bekommeren zich niet om hem, de 2 leraren gelukkig wel.

Als een lieve vader beschermt de hoofd onderwijzer zich over hem, ik krijg een brok in mijn keel, het kan hier echt, mensen die zelf weinig hebben en dan zo’n kind met zoveel liefde omringen.

Het jochie gaat weer op de foto met een lieve lach.

Een uniform gaat hij krijgen zodat hij er ook bij hoort van het sponsorgeld van Hermien.

Hij moet worden geopereerd maar dit kan niet omdat het 35 euro kost om hem met begeleider naar Mombasa te laten reizen, en weer terug na de operatie, dit geld geef ik meteen uit mijn sponsorpot, en nu wordt er meteen een afspraak voor komende maandag gemaakt.

Dat is dus de directe hulp die we zo graag geven, het komt meteen en goed terecht.

Dan rijdt Ibrahim de chauffeur ons naar zijn zelf gebouwde huis, we klauteren door een diepe greppel wat in de regentijd een gevaar is voor de kinderen, zo diep is het en hier kan echt niemand zwemmen.

Buguta dispenserie is de laatste plek van deze Mobile ronde waar ik Alphonse vind, een 5 jarig Albino jongetje met een gave huid die ik nog bij geen albino heb gezien.

Hij heeft een mooie pet op ter bescherming voor de zon, 2 flessen zonnebrand crème geef ik mee, dit is een opsteker!

Het dorp is uitgelopen voor de water auto, 1 maal per week komt hij langs.

De plastic tank wordt gevult met 12.000 liter water en het is echt een spektakel.

Gillende vrouwen en honderden water tonnen, het wachten is op de beheerster met de sleutel en dan kan het feest beginnen.

Gevulde tonnen aan de fiets, op hoofd,op de rug, in een ossen kar, het komt daar waar het moet zijn.

100 liter water per week is er per familie, en een slim meisje brengt het tegen een kleine bijdrage bij mensen thuis met de fiets.

Het is een genot om dit te aanschouwen en ik maak een praatje met een paar dames die in de rij staan te wachten, dan kan ik met fatsoen foto’s maken, een lust voor het oog!

Dan is het tijd om weer te vertrekken, de Mobile zit er op.

In 3 uur rijden we terug naar Mombasa over een deels vreselijke weg, opstuivend zand en heet is het.

We worden gelukkig thuis gebracht en ik ga met mijn broek aan onder de koude douche, hij is zo smerig dat ik eerst het ergste vuil eraf wil hebben voor hij in de week gaat.

Dan laten we ons met een plons bij de buurman in het zwembad vallen, welverdiend!