Het is woensdag ochtend 6.45 uur als Hermien en ik vertrekken met Taxi “Annelies” naar Schiphol.

De auto is vol met alle bagage die mee moet.

Inchecken gaat razend snel, gisteren avond zijn we meermaals met de koffers op de weegschaal gegaan om de 23 kilo per koffer niet te overschrijden.

Om iets over tienen gaan we het luchtruim in.

Ik zit naast een moeder met baby en krijg meteen visioenen van een 8 uur durende vlucht met een krijsend kind naast me.

Maar gelukkig is het een lieve Afrikaanse baby die dagelijks bij moeders op de rug hangt en ook nu niet van haar schoot wijkt.

Af en toe heb ik het vast en kijkt ze met een pruillip alsof ze wil zeggen, wat moet ik met die Mzungu, dat is de Afrikaanse benaming van een blanke.

8 uur en een paar films later komen we in Nairobi aan, het duurt een uur voor de koffers er zijn en ik kijk bezorgt naar de douane dames die regelmatig hun best doen om de passagiers hun bagage open te laten maken.

Ik wijs Hermien erop en besluit dat we ons midden in een groepje moeten begeven en gelukkig lukt dit, we zitten namelijk vol met zonnebrand crème en andere sponsor producten.

Ik krijg er nog een nachtmerrie van als ik denk aan de douane taferelen van vorig jaar om de zonnebrand crème na veel stress en geld betalen vrij te krijgen.

Dan gaan we door via de transit naar een ander gebouw om opnieuw in te moeten checken.

En ja, daar is het raak, de douane beambte tuurt aandachtig naar haar scherm en de koffers moeten apart, pff ik krijg het benauwd en maak mijn koffer open.

Veel zonnehoedjes, brillen etc. komen we tegen maar dan moeten de plastic zakken er aan geloven.

Wat er in de flessen zit vraagt de dame, ik hang een verhaal op over die arme albino’s die verschroeien in de Afrikaanse zon en dit echt nodig hebben.

De dame kijkt me aan en besluit me te geloven, ik mag door.

De andere koffer heeft dezelfde inhoud roep ik er meteen achteraan, ik ben een blij mens!

Dan nog een uurtje vliegen naar Mombasa waar we om vijf voor twaalf aankomen, de laatste vlucht van vandaag is binnen en het vliegveld gaat op slot.

Een wild zwaaiende Faiz, onze zo bekende taxi chauffeur wacht ons bezorgd op en is blij dat we er zijn.

De koffers in de auto en op pad naar ons gezin.

Mombasa by night is rustig en wordt voorzien van nieuwe straat verlichting en verbrede wegen om zo de verkeer drukte aan te kunnen.

Aangekomen bij de Mokaya’s worden we verwelkomt door het gezin en een schare aan hondjes die er lustig op los blaffen, dat wordt ‘s nachts oordoppen in.

De volgende ochtend zorgen we voor werkend internet en telefoon en zijn we er klaar voor.

We bezoeken de APDK workshop in Bombolulu en ik doe er meteen goede zaken voor allerlei verrassingen.

We bespreken de Mobile Clinic en allerlei andere zaken, het was een goede eerste dag.

Dan vrijdag naar Old Town, ik moet op pad voor African dokters en slaag er in om de laatste 4 op te kopen.

We worden onmiddellijk herkend door de shop keepers , druk handen schuddend en hoe gaat het met de familie en vrienden?

Het toerisme trekt een beetje aan maar diverse winkels zijn gesloten en hopen op betere tijden.

De open winkeltjes hebben het licht uit om op Electra te besparen.

Bij Jahaazi Coffee house worden we meteen herkend en ploffen we in de kussens neer.

Mango juice and Swahili snacks??

Karibuni Kenya, een warm welkom in Kenya.

Carla.