Na een dagje rust gaan we weer aan de bak.

Kwale Eye Centre, gerund door Helen Roberts, een Engelse oogarts die in haar jonge jaren 30 jaar geleden in een lemen hut een oog kliniekje begon.

Deze oogkliniek is in 30 jaar uitgegroeid naar een alom bekende kliniek, juist ook voor de minder gefortuneerden onder de bevolking.

Jaren geleden deden Hermien en ik mee met een oogkamp, gesponsord door Toyota Kenia.

We gingen naar Mwatate in de Taita Taveta hills, waar de satelite kliniek huisde.

Met landrovers trokken we de bergen in waar weken tevoren door mobilisers aanplak biljetten waren aangebracht om de komst van het oogkamp aan te kondigen.

Een veel voorkomende kwaal aldaar is Staar, mensen die werden geïdentificeerd werden nog dezelfde dag gratis geopereerd onder lokale verdoving, ze konden van bijna blind zijn ineens de bijbel weer lezen, de krant, de kleinkinderen voor het eerst zien en vooral, ze kregen hun identiteit weer terug en waren niet meer afhankelijk van hulp door familie leden, zo mooi om hieraan mee te hebben gedaan.

Sindsdien helpen wij de kliniek middels sponsoring om het brillen fonds aan te vullen waardoor de aller armsten toch een bril met maatwerk glas kunnen krijgen.

Kortom,Hermien en ik hadden een VIP uitnodiging gekregen, what’s in the name, om het feest bij te wonen.

De kinderen van Likonischool for the Blind traden op en zongen er prachtig, menig spreker kwam aan bod, bobo’s, oud patiënten, en als verrassing mocht iedereen aan het einde van het feest genieten van een maaltje Pilau.

Beja.

Vrijdag ochtend vertrokken wij vanuit Kwale county naar Mombasa waar we ook nog enkele zaken hadden af te handelen.

Morgan, onze chauffeur, (zo’n gemak om vervoer zelf te kunnen regelen) haalde ons op en de eerste stop was Likoni School For The Blind, de school van het Leger des Heils waar veel blinde, slechtziende en kinderen met Albinisme op boardingschool zitten, tijdens vakantie gaan ze naar huis.

Morgan betalen we per dag en ook de brandstof want die is enorm duur, €1,50 per liter benzine.

Als je dit wegzet ten opzichte van de inkomens dan is het bijna onbetaalbaar om zelf een auto te hebben, ook hier stijgen de prijzen enorm.

Het eerste tankstation was overvol met auto’s, de tweede had geen brandstof en toen riep Morgan, ooh we are out of petrol, ach ja we maken zoveel mee, overal is een mouw aan te passen maar zonder brandstof komen we echt niet verder.

Auto aan de kant gerold en een paar jongens aangesproken, Morgan ging achter op de brommer en wij bewaakten de auto.

Ondertussen bedachten we een plan, mocht de brandstof niet te krijgen zijn dan gaan wij alvast verder met de Tuk Tuk en wachten dan op Morgan bij de school.

Geluk is met de domme, wij denken altijd vooruit, de Kenianen per dag want het kan altijd weer anders worden dan dat je in gedachte had, en de tank helemaal vol gooien is een no go, een ander zou het wel eens ‘s nachts kunnen jatten, daarom doet bijna iedereen er maar voor 1.000 shilling in.

Maar, hoorden we later, de benzine prijs ging de volgende dag weer omhoog en daarom waren de voorraden leeg getankt de dag ervoor, dat was dan ook de reden waarom wij er zo slecht aan konden komen.

Een kwartiertje later kwam Morgan gelukkig terug met een oude 10 liter water fles gevuld met benzine waarna via een afgeknip water flesje als trechter de tank werd gevuld, opgelost!

De reis kon weer worden voortgezet naar school.

Ik had al aangekondigd bij de leiding dat we kwamen voor een visit en dat ik graag Beja, de oudste van de 6 kinderen met Albinisme uit 1 gezin wilde spreken, ik had hem immers in Maart een belofte gedaan, dit gezin ondersteun ik deels.

Tijdens het bezoek in Maart werd me verteld dat Beja het zo goed doet op school, hij zit nu in de laatste klas van primary school en doet eind van deze maand examens.

Men is erop gebrand om de kinderen goed te laten scoren en zo te proberen een kans te maken op een gesponsord schoolarship voor secundary school van 4 jaar, mocht Beja het zo goed blijven doen dan is zijn kans hierop heel reëel, en hij schijnt slim te zijn.

Als je weet( voor de nieuwe volgers) dat we hen 6 jaar geleden uit de bush haalden in zeer slechte omstandigheden en ze nog nooit onderwijs hadden gevolgd, dan zou dit een geweldige kans voor hem zijn.

Dinsdag heb ik de vader van het gezin weer ontmoet en hij was zeer bezorgd, ze hadden er slapeloze nachten van, hoe komen we aan reis en schoolgeld, (het is een simpele boer), het kan niet, waarom niet in de buurtnaar de middelbare school maarnaar Thika endanzover weg, uitgebreidhebben webesproken dat we afwachten tot de resultaten van de examens komen en we het dan bekijken, de school zal hen daarin begeleiden en ook leden van ons team houden de vinger aan de pols.

He must be pushed and it wil be better there, werd mij gezegd door de leiding van de school.

Voordat Beja uit de klas werd geroepen sprak ik met zijn leraar Engels en tevens computer leraar, en ik vroeg hem hoe het er mee was, zoals al bevestigd doet hij het echt heel goed, Elizabeth de directrice kwam erbij en zij waren allen zo blij voor Beja dat ik een heel goede gesponsorde laptop voor hem mee had, hier gaat hij echt wat aan hebben.

Man o man, wat is hij gegroeid, van een jongen die geen woord Engels dorst te spreken tot nu een tiener die me wist te vertellen dat hij juist wel heel graag in Thika op school wil, geweldig om te horen.

Ben je niet bang om zo‘n eind te reizen vroeg ik hem, nee hoor, er gaan toch meer kinderen van hier mee, heerlijk om te horen!

Wat wil je worden vroeg ik hem, Piloot worden leek hem wel wat, ik heb hem subtiel uit de droom geholpen dat je met zulke slechte ogen, hebben alle kinderen met albinisme, nooit zult kunnen vliegen, maar,dater in de luchtvaart wel veel andere opties zijn, en dat daarom zijn leer hulpmiddelen zo van belang zijn.

Toen kwam de gedoneerde rugtas op tafel, met een heel goede laptop erin van een zeer gulle gever, Beja was zo blij en ging hem meteen aan zetten en bekijken, mijn vorig jaar gedoneerde tablet kan weer aan een ander worden doorgegeven nu hij zo’n mooi geschenk heeft gekregen, de smartphone met geld om beltegoed te kopen heeft je vader al zei ik hem, dit is verboden op primary school, heel begrijpelijk.

De computer onderwijzer gaat Beja helpen de laptop goed te installeren, en de nuttige programma's erop te zetten, hoe hij ermee om moet gaan weet hij al vanuit school die er ook een aantal heeft.

De laptop heb ik voorzien van zijn naam en mag de computerklas niet verlaten, in het weekend en tijdens lessen mag hij erop los gaan.

Beja rende al huppelend naar de klas terug, wat een blije jongen, de solarlamp die ook voor hem gedoneerd was heb ik al aan de vader meegegeven naar huis.

Dit was een heel inspirerende ochtend, het doet er echt toe om zo hulp te bieden, #EDUCATION#FOR#ALL#.

De volgende stop was Coast General Hospital in de stad, hierover meer onder het kopje Samson.

Margareth, de doeken dame, zij is eind 70 en staat nog altijd op marktjes om de mooie Kikoyo doeken aan de man te brengen,zewachtte vol smart om me de bestelde doeken te overhandigen en vooral om ons weer te zien, dit was de volgende stop.

Via een oproep op de intranet pagina van mijn werk en collega’s op de afdeling heb ik maar liefst ca 70 doeken mee terug te nemen, ze zijn allemaal even mooi, ja, beide koffers zitten bomvol met alleen maar kikoyo’s, en er zijn er nog een paar over voor de liefhebbers die vergeten zijn om te bestellen.

Even bijgekletst met een lekkere cappuccino en Margareth geld toegestopt om met de Tuk Tuk weer weg te kunnen.

Toen door naar de Severin lodge waar we weer aller hartelijkst werden ontvangen, een mooie kamer en heerlijk zwembad grenzend aan het strand wachtte op ons, ook hier weer bekende gezichten van de staf die globaal weten wat we doen en ook weer mensen met Albinisme kennen, hoe fijn is het dan om telefoon nummers door te kunnen geven voor hulp vanuit ons team.

Samson.

Samson, een grote zorg en hoofdpijn dossier, menig overleg heb ik over hem gehad met mijncollegaehoofd hals chirurgen.

Voor de nieuwe volgers, we vonden hem vorig jaar Oktober met een enorme tumor op zijn oog, niet om aan te zien en te ruiken, zijn vader begeleidde hem, Samson had een lap voor zijn oog hangen, we schrokken enorm toen deze werd verwijderd, goede raad is duur en wat kun je dan ter plekke doen.

Ik zocht meteen contact met mijn collega’s voor raad, het komt erop neer dat Samson afgelopen December is geopereerd en zijn oog met omliggend weefsel is verwijderd.

Hermien en ik investeerden 1100 euro in hem maar omdat de weg van behandeling wel eens lang kon zijn hadden we al tevoren laten weten dat dit de max was en er verder vanuit giften in Kenia moest worden bijgedragen, uiteindelijk heeft Samson 6 maanden in het ziekenhuis gelegen, toen er werd gestopt met de betaling wegens corruptiepraktijken werd Samson het ziekenhuis uit gezet, zonder enige vorm van begeleiding, medicatie of verbandmaterialen, hoe kun je als ziekenhuis zo acteren, ook was het nog eens zo dat de tumor aan het terug groeien was.

Via onze teamleden die Samson bezochten kreeg ik verschrikkelijke foto’s binnen.

Naar huis gaan in Lunga Lunga waar hij woont was geen optie, het is 3 tot 4 uur reizen en dan is iedere vorm van zorg uit beeld.

Gelukkig hebben we veel meelevende lezers en toen het bericht onze kant op kwam dat Samson op de grond sliep op karton, kon ik gelukkig meteen een bed, matras, klamboe en beddegoed laten bezorgen, tevens zijn er al diverse keren voedselpakketten aangeschaft, en komt de fruitkar soms langs, dank van Samson en zijn vader aan de gulle gevers!

Gelukkig heeft Hermien nog contact met een groep diaconessen en diebesloten dethuiszorg te bekostigen waardoor eerst iedere dag en nu om de dag Betty, een verpleegkundige langs gaat om de wondzorg te doen, maar dit kunnen we natuurlijk niet eindeloos door laten gaan, alles heeft zijn grens en we hebben nog een grote groep mensen met Albinisme die de aandacht en zorg verdienen.

Ondertussen was ik op de achtergrond al 2 maanden bezig met behulp van een collega hoofd hals chirurg om een aanvraag te doen voor gratis immunotherapie, de tumor die Samson heeft is hier heel geschikt voor, dit wordt bij ons in het AVL veel gebruikt en boekt goede resultaten.

Hier kreeg ik echter bijna slapeloze nachten van, Sanofi, de industrie die dit geneesmiddel op de markt brengt had ondertussen goedkeuring gegeven voor Compassionate Use, gratis en voor niets, en gratis afgeleverd bij het ziekenhuis, waarde 6.000 euro per gift, Samson heeft er ca 3 nodig, reken maar uit, dat is mooi zou je denken, echter, de communicatie met de artsen is allerberoerdst, het lijkt er gewoon op dat als het niet voor eigen gewin is dat de interesse er niet is om een stap harder te lopen en fatsoenlijk te communiceren...

Dit was dan ook de reden dat wij vrijdagochtend een afspraak hadden met de Deputy CEO van Coast General Hospital, eindeloos heeft Josphat ons teamlid het ziekenhuis bezocht om dit teproberente regelen, ik emailde tevoren wat af met de CEO maar eindelijk, we kwamen binnen, samen met Josphat onze steun en toeverlaat, ook behept met Albinisme, maar hij laat zich niet afschepen en gaat net zolang door tot er resultaat komt.

Bijna 2 uur hebben we er intensief gesproken, het was verbijsterend om te constateren dat de waarnemend directrice, tevens arts niet eens de naam van Samson kende, ze had nog nooit over hem gehoord terwijl er met regelmaat meetings zijn met specialisten en de directie.

Gelukkig had ik alle emails en de hele whatsapp tijdlijn in mijn bezit, ze las alles en was oprecht geschokt.

Give me 5 days zei ze, de onderste steen komt boven, de artsen zullen stuk voor worden bevraagd, wie heeft de betaling van de ziekenhuis rekening gedaan, waar kwam het geld vandaan, waarom is er geen fatsoenlijk dossier, waarom is hij nooit ter sprake gekomen, “specialisten” die ineens naar blijkt helemaal geen specialist zijn maar Clinical Officer( soort Physician assistent) vele vragen rezen waar antwoorden op moeten komen.

Dit krijgt op zeer korte termijn een vervolg met antwoorden naar mij, het aanbod van de immunotherapie is er gelukkig nog steeds en wordt nu hopelijk snel opgepakt.

Wat zijn wij gezegend met onze gezondheidszorg.

Nog 1 bezoek restte, en dat was Samson zelf te bezoeken.

Zondag ochtend reden weeen beetje met een knoop in de maagmet Josphat als bijrijder naar Changambwe, een sloppenwijk waarSamsontijdelijk bij zijn 2 ooms verblijft.

Life is a Challenge horen we regelmatig, nou, dit is vandaag een understatement.

Josphat is er bijna dagelijks maar toch moesten we meermaals de weg vragen welk zandpad het moest worden, en toen stuitten we op een bouwval, ik heb al zoveel gezien in Kenia maar dit is te triest voor woorden, je voelt en ruikt de armoede, menig dier heeft het beter, een aantal houten palen, dichtgetimmerd met iron sheets, en daar lag Samson, op zijn gedoneerde bed.

Weken dorst hij niet uit het hok te komen maar gelukkig zijn Betty en Josphat volhardend en langzaam aan namen ze hem mee naar buiten, eerst gewoon onder de boom zitten, toen lopend naar een shopje en uiteindelijk durft hij naar de kerk te gaan( ook een armzalig onderkomen).

Er zit progressie in want ineens kwamen er de laatste 2 maanden 3 chemokuren om de hoek kijken waarvan hij afgelopen week de laatste heeft gehad, in dag behandeling.

Hij werd kaal, grappend zeiden Betty en Josphat, dan hoef je niet naar de kapper.

We lieten verbandmiddelen, pleisters en handschoenen achter, Samson gaf ik een Solarlamp met zonnepaneel waar ook nog eens een radio in zit zodat hij o.a zijn telefoontje kan opladen,, en vooral dat er licht is voor de veiligheid ik vertelde hem en zijn vader over de aangeboden immunotherapie, we kaapten 6 bananen mee bij hetontbijtdie hij zo lekker vind.

Met toestemming van Samson en zijn vader maakte ik foto’s en video’s, beelden zeggen meer dan woorden om te kunnen begrijpen hoe het ervoor staat, dit is niet uit te leggen.

De weg terug is altijd simpel en via een stop in de stad waar we Josphat en Betty blij konden maken met allerlei donaties en onze cadeautjes vervolgden wij onze weg terug naar het hotel, een hoofd vol overpeinzingen, de klus is nog lang niet geklaard.

Ik hou jullie op de hoogte bij verdere ontwikkelingen!

En na een slaap van 3 uur zit ik nu in het vliegtuig de foto’s en video’s weer te bekijken en schrijf ik dit verhaal in de hoop om voor Samson en zijn familie nog het een en ander te kunnen betekenen, vooral voeding en schoon drinkwater is belangrijk om hem in een goede conditie te houden, er is daar geen stromend water en dit moet in 20 liter tonnen bij de waterput worden gehaald, en wassen is flodderen met een teiltje water, het toilet is een openbare latrine met een gat in de grond.

#WE#NEED#A#POT#OF#BLESSINGS#

XX Carla