Het kriebelt al weken, de koffers komen weer tevoorschijn en al die waardevolle materialen kunnen mee.

Ophtalmoscopen van de poli, bloeddrukmeters, laryngoscopen en zoveel hoedjes, zonnebrand, zonnebrillen en lippenbalms.

Dan de gedoneerde schoentjes en nog veel meer, de koffers puilen uit en ik ga op pad met 92 kilo aan bagage.

Ietwat gespannen vertrekken we, Hermien, Anneke, Mieneke en ik zondagmiddag naar Schiphol , zou het druk zijn, missen we de vlucht niet, niets van dat alles, we kunnen zo naar de balie om de bagage in te leveren.

Geïnteresseerd vraagt het personeel waar die vele koffers naartoe moeten, we zijn met 4 man en hebben 8 koffers en de nodige hand bagage, vaccinatie papieren en health formulieren worden gecheckt en we kunnen met 1 uur aan de koffie, opgelucht halen we adem, de eerste hobbel is genomen.

Vliegen doen we deze keer met Kenya Airways, de Pride of Africa, en na een goede vlucht arriveren we maandag ochtend om 6 uur in Nairobi, dan stijgt de spanning.

De bagage gaat voor hij op de band gaat eerst door een scanner en ja hoor, bijna alle koffers zijn vol gekalkt met kruizen die we niet kunnen afdekken met een vestje en dat betekend dat er vele koffers open moeten.

Ik had alles afgesloten met tyraps, een schaar was er niet dus de douanier ging met een mes aan de gang.

Omdat ik al aan voelde komen dat er gedoe zou kunnen ontstaan door alle waardevolle spullen zei ik, Be carefull, I am a surgeon, otherwise I have to stitch you.

Het zijn allemaal gedoneerde spullen voor het ziekenhuis, er ging een hand door de koffer, ik vertelde dat de zonnebrand en brilletjes voor de kinderen met albinisme waren en dit hun leven redt, toen kon ik door, gelukkig.

Alle koffers mochten door na wat gestechel, Maar, WeDID IT!

Hierna alle koffers op gammele karren en het parkeerterrein over om met de binnelandse vlucht naar Mombasa te vliegen.

Ook bij de domestic flight moest alles weer op de band, nu gelukkig zonder problemen .

Mombasa in de vroege ochtend was rustig, er wordt veel aan de wegen gewerkt zodat we comfortabel om 10.00 aankwamen in ons eerste onderkomen, een heerlijk hotel met zwembaden en uiterst warm, gastvrij en vriendelijk personeel, het zal ons aan niets ontbreken.

De doekenactie is zo'n succes geworden dat ik op voorhand al bijna 60 doeken heb kunnen laten maken, lang leve de whatsapp.

Dinsdag gingen we dan ook na eerst de bank te hebben bezocht met Margareth de doekendame aan de koffie, de tuk tuk was een uitkomst voor haar want de bestelling was zwaar!

Hierna woensdag naar Milly, de andere doekendame waar we vele andere versies konden halen, alle dames blij met de verkoop.

Het leven in Kenia is loodzwaar, er heerst een enorme armoede, die ruik, voel en zie je!

Mensen liggen als dood op straat te slapen, voedsel is bijna onbetaalbaar, tevens de kook olie, brandstof, alles is peperduur geworden.

Maismeel, het hoofdbestanddeel van de maaltijd is bijna niet meer te betalen, mensen zoeken naar eten in vuilnisbakken, bedelen erom en maaltijden worden geschrapt, echt schokkend om te zien.

In de supermarkt deed ik een rondje langs de schappen om de prijzen te bekijken, ik schrok er enorm van, zelfs voor onze begrippen is een potje honing onbetaalbaar, laat staan voor het Keniaanse inkomen dat niet veel voorsteld.

Ook in het hotel praat ik veel met het personeel, ze werken 7 dagen per week van 6.30 tot 22.00!

Geen vrije dagen, geen vakantie, I have a job zei de Ober en daar is hij enorm blij mee, de Covid heeft hier enorm toegeslagen, ook in het toerisme dat weer aantrekt gelukkig, klagen doen ze dus ook niet!

Alle dagen vriendelijk, niet gemaakt maar echt, belangstellend naar wat we doen, blij als we eind van de dag terug komen en een snelle duik in het zwembad nemen, de jongen die het zwembad verzorgd snelt toe met handdoeken en legt ons in de watten.

Dan gaan we op OUTREACH, Samburu en Mariakani op 1 dag, het is veel en ver.

Ik kreeg extra sponsorgeld van mensen om er iets speciaals mee te doen, ik hoefde niet lang na te denken en Hermien en ik besloten om een deel van ons geld te besteden aan voedsel.

Alle gezinnen die met de kinderen op outreach kwamen kregen voor ze naar huis gingen 1 kg maismeel mee en bananen, een lach op het gezicht, een kleine week eten op het bord, zo fijn!

De rit naar Samburu, de verste plek waar we begonnen, het was alsof ik 1,5 uur op een kerkbank zat maar we hadden een auto en een doel en daar ging het om.

Ook ons team van de Kwale Albinism groep was aanwezig en tevens de 2 optometristen Almasi en Morris, fijn om elkaar na 3 jaar weer fysiek te ontmoeten alhoewel ons project in die tijd gewoon doorging.

De Mobiliser, een lieve moeder met 2 albino kindjes kwam ons al tegemoet rennen, Kenianen en uitleggen waar je moet zijn en afstanden inschatten, dat is een dingetje.

Deze mobiliser kent haar hele gebied, weet wat er speelt en is het aanspreek punt voor de ouders met de Albino kindjes, zij heeft enorm haar best gedaan en we hadden een groep van 15 kindjes op haar erf.

Een ruraal gebied met lemen hutjes, scharrelende kippen en een grote groep mensen onder de enigste boom op haar plot, wat een mooie aankomst was het!

Ook Joash, de enigste dermatoloog in de verre omtrek was aanwezig, hij hield eerst een peptalk en vertelde over het gebruik van de zonnebrandcrème, de juiste kleding, hoedjes, zonnebrillen etc.

Hij bekeek alle kinderen, 15 stuks en een aantal werden behandeld met stikstof,daarna kwamen ze bij ons langs en kon het grote passen voor hoedjes en zonnebrillen beginnen.

Zo fijn dat we iedereen konden voorzien en een ruime voorraad mee hadden.

Hoedjes gemaakt door de moeder van een collega, menig gesponsord kinder zonnebrilletje, zo fijn!

Ik had een tas met schoentjes mee die ik achterliet, de mobiliser zoekt er de juiste kindjes voor uit.

Ook had ik 30 Waka Waka's mee, gesponsord door menig Libelle lezeres, Wieke, de columniste, Afrika vriendin deed een oproep op haar Faceboek pagina, wat een gulle mensen zijn er toch!

In Samburu liet ik er 10 achter, de foto's zullen tzt volgen omdat de mobiliser weet wie er het meest een nodig heeft, ik kon nu eenmaal niet iedereen er blij mee maken, zij gaat de verdeling regelen, uit het zicht, dat is het beste.

Dan taaien we na 2,5 uur af na alle moeders een kg maismeel mee te geven, ze zijn beduusd, zo onverwacht en zo fijn om te kunnen doen, er is vanavond weer wat te eten.

Dan gaan we door naar Mariakani en volgt een zelfde bijeenkomst, veel meer kinderen met de moeders en een enkele vader.

Ze zitten muisstil op de stoel en wij gaan de boel weer uitstallen voor de uitgifte.

Wederom een peptalk, er werd aandachtig geluisterd.

De mooiste brilletjes werden er uitgezocht, de kinderen konden kiezen en iedereen kreeg een tasje mee met wederom zonnebrandcrème, zonnebril, lippenbalm en een kilo maismee, gelukkig ging iedereen huiswaarts.

Ik nam nog wat filmpjes op voor de Nederlandse Albino Stichting, deze kunnen weer gebruikt worden voor PR doeleinden, ook zij zijn afhankelijk van sponsorgelden om de transport van zonnebrandcrème mogelijk te maken.

Tevens verstrekte ik in Samburu en in Mariakani een Wisdom Stove aan gezinnen.

In nagedachtenis aan onze moeder die in November overleed hebben mijn broer, schoonzus en ik bedacht om haar over gebleven geld hieraan te besteden.

Zo kunnen wij 9 gezinnen blij gaan maken door te kunnen koken met minder houtskool/ hout en veiliger, hoe mooi is dat.

Morgen door naar onze 2e plek, de zuidkust van Mombasa, hier bezoeken we de Likoni School for the Visually Impared waar een grote groep kinderen met Albinisme huist, dinsdag naar Lunga Lunga aan de Tanzaniaanse grens, een verre rit, wederom een outreach.

Be continued!

Carla.

NL51RABO0337653712, ( voor het geval je mee wilt helpen de nood te ledigen)

C.M.Sonder