Het is 6 uur als maandagochtend de wekker gaat, alsof ik opsta om naar het werk te gaan, een weekend relaxen was heerlijk maar het kriebelt.

De tassen zijn gepakt om voor 3 dagen af te reizen naar de zuidkust, we hebben heel veel spul mee voor de Albino kids onderweg en de Salvation Army School for the Blinds.

Dit keer hebben we Justus, een bekende chauffeur van vorig jaar gecharterd die ons vandaag zal rijden en doorkruisen de stad waar het al redelijk druk is om 7 uur in de ochtend, en steken de rivier over middels de ferrie.

Het is altijd weer een heel spektakel, wel duizend man past erop, houten karren vol getast met kisten fruit, groenten en ander spul kunnen bijna de helling bij de ferrie niet opkomen, 6 gespierde mannen, glimmend van het zweet proberen blootsvoets de handkar in bedwang te houden, een heel zware klus.

Dan komen we in Likoni aan de overkant van de rivier aan waar het een drukte van jewelste is, de goten aan de kant van de weg liggen vol met afval waar de loslopende koeien rustig van staan te eten.

Kijk niet raar op als er iemand met een geit aan een touwtje de boot afkomt, op weg naar de slacht of een andere eigenaar.

In Kwale pikken we Almasi, onze vriend/albino coördinator van Kwale Eyecentre op die mee gaat vandaag, hij kent hier werkelijk ieder dorp, we rijden door de Simba Hills, ooit staken hier regelmatig olifanten de weg over, nu ontsnapt er zo hier en daar een geit of komen we een kind met stok in de hand tegen die de koeien of geiten naar een ander stukje land brengt.

Gelukkig staat er zo hier en daar wat water in de rivier waar de vrouwen de was staan te doen, menig dorp heeft geen water en dan is het ver lopen om een watertappunt te bereiken en dan kies je dus duidelijk voor het dichtste bij.

Midden in de bush ontmoeten we ons eerste albino klantje, een meisje van een jaar of 8, blootsvoets, met haar vader, zij wonen te ver van de plekken die we vandaag bezoeken dus heeft Almasi hier afgesproken. We geven zonnebrand crème een lipbalm, een zonnebril en een pet en tevens geef ik smeer instructie.

Sommigen hebben echt geen idee dat je voor de nacht niet hoeft te smeren en is het totaal nieuw en de eerste keer dat ze een tube zonnebrandcrème in de handen hebben.

Het leek zo mooi, de overheid besloot om alle Keniaanse Albino’s gratis zonnebrandcrème te verstrekken, alleen jezelf registreren als PWA, ( Person With Albinism) zou genoeg zijn om toegang te hebben tot deze mooie crème.

Wij hebben al eerder problemen ondervonden met de instanties om het in te voeren, maar nu schiet de overheid in zijn eigen voet doordat hun eigen instantie KEMSA ( Kenyan medical supply authority's) moeilijk doet dat er geen houdbaarheid datum op de flessen staat, en wie is hier de dupe van…

Al 7 maanden wordt er dus niets verstrekt! maar goed, wij hebben mee om allen die we tegen komen van wat te voorzien.

We rijden verder over de rode aarden wegen, langs wuivende palmbossen, worden gepasseerd door prachtige beschilderde bussen en komen uiteindelijk aan op onze eerste bestemming, KIBANDAONGO.

Een gat in de middel of nowhere, enkele lemen hutten en een schooltje, de kinderen lopen soms wel 2 uur om hier te komen, we treffen er een uiterst aardige Headteacher die zeer is begaan met de kinderen.

Er is een speciaal gebouwtje waar de Albino kinderen verblijven en overnachten, er is geen spat luxe te bekennen, eerder armoede.

De kinderen, 10 stuks zijn erg verlegen en kijken alleen maar naar de grond, de zon kunnen ze niet in hun ogen verdragen.

De slaapzaal ziet er sober uit, er is een grote stapel met matrassen die ’s avonds op de grond worden uitgestald om te slapen en 2 kinderen in 1 bed, meer is er niet, de kleding is zeer armoedig en hier nemen we uitgebreid de tijd om goede instructies te geven aan de huismoeder die zich over deze groep kinderen ontfermt.

Ook hier is in geen maanden een tube crème geweest, verder mag iedereen een zonnebril uitzoeken en verstrekken we lippenbalms.

We vervolgen onze reis naar Kwale, home town van Almasi en besluiten eerst iets te gaan eten. Bruinen bonen met een andijvie prutje en een Chapati (neutraal pannenkoekje), het gaat er wel is al is het bloedheet.

Ik sla een flesje cola achterover, mijn god wat is het heet.

Dan vervolgen we onze weg naar Hennis Academy, deze school heeft een groep albino kinderen die beter toegang hebben tot de crèmes en die ook meer aandacht en zorg krijgen, dit zie je onmiddellijk aan de huidconditie.

Blije kinderen die het goed doen op school, tevens krijgen de beste presteerders een grand van de overheid om te kunnen studeren.

We reizen weer af en gaan bij het huisgezin van Almasi langs. Je kent iemand al jaren en dan is het altijd weer een verrassing om te zien hoe iemand leeft, een eenvoudige lemen hut met rieten dak maar….. een waterbron voor de deur en dat is als vloeibaar goud, de waka Waka’s van vorig jaar staan op te laden in de zon om vanavond de hut te voorzien van licht zodat de kinderen kunnen studeren.

Ook hier is het geen vetpot maar gaan de kinderen graag! naar school, ik heb stroopwafels mee als traktatie waar de familie vanavond van gaat smullen.

Na een praatje met de familie vertrekken we weer om kennis te maken met een nieuwe groep albino jongeren, hierover in mijn volgende blog meer.

Het is mooi geweest, tamelijk oververhit laten we ons naar Diani rijden om op de camping een huisje met zwembad te omarmen, wat een heerlijkheid, ik kan me nog net inhouden om niet met kleding en al het water in te springen.

De volgende dag bezoeken we het Oogziekenhuis in Kwale waar vele albino kinderen hun oogcontroles krijgen, maken we de staf blij met vele gedoneerde zonnebrillen om uit te kunnen delen aan hen die het zo nodig hebben.

We bezoeken de kinder poli en ik geef er een deel van de potloden, kleurboeken en een tas kinderzonnebrillen.

Met de Tuk Tuk laten we ons terug brengen naar Diani, met wapperende haren en een zwoele wind trekken we voorbij aan de lemen hutjes en wuivende palmen.

Je moest eens weten, de werkelijkheid ziet er anders uit en niets is wat het lijkt!!

Warme groet Carla.