Stralende ogen, een brede glimlach en oprecht blije kinderen.
Wat was het een feestje vrijdag in Likoni school for the Blinds.

Nog geen 24 uur geleden stuiter ik de trappen thuis af, beladen met goed gevulde koffers.
We hebben de grote auto van Rob mijn broer ingezet en Monique brengt Hermien en mij naar Schiphol.
Hier wachten we op Anneke, de schoonzus van Hermien en haar zus Mieneke.
De check in gaat vlot en uiteindelijk vervoeren we 242 kilo bagage, dat bestaat uit
merendeel zonnebrandcrème, zonnebrillen petjes, waka waka’s en spulletjes voor de slumschool.

Er is door menigeen flink de best gedaan om ons zoveel mogelijk waardevolle spullen mee te geven..
En dan is waardevol niet uit te drukken in geld maar wel in het op kunnen zetten van een zonnebril voor de albino kinderen die niet in de zon kunnen kijken maar alsmaar naar hun voeten staren! of het insmeren van de tere Albino huid met crème, het verlichten van een donkere hut met een stukje veiligheid.

Het was een kort nachtje, de vlucht verliep snel, bij de overstap in Nairobi werd ik er toch weer uitgepikt om de bagage te openen, maar ik bezwoor de beambte dat het 2e hands spullen waren vooruit dan maar was de armbeweging.
Uiteindelijk arriveerden we om 2 uur in de ochtend in ons mooie typisch Afrikaans gestylde hotel om na een paar uur slaap alweer op pad te gaan.

Na vooraf al veel geregeld te hebben, ook de WhatsApp en Messenger zijn gelukkig in Kenia volop in gebruik, wist ik dat de 4 albino kinderen vandaag door de vader opgehaald zouden worden voor vakantie, ik ben dus net op tijd!
De muziek schalt door de matatu als we ons naar de ferry laten rijden en ons dan in het gedrang storten van de mensenmassa die ook de rivier over willen steken.
Mzungu mzungu hoor ik met regelmaat, mannen met zware vrachten op het hoofd, vrouwen met een kind op de rug en er nog 1 aan de hand.
Houten handkarren, vol geladen met groente en fruit, die met moeite de ferry opkomen, het is zo’n bekend plaatje maar toch ieder keer weer zo bijzonder om mee te mogen maken, het verveelt nooit.

Aangekomen aan de overkant pakken we de tuk tuk en bereiken de school waar het al redelijk stil is.
De vakantie is gisteren aangebroken en al veel kinderen zijn opgehaald.
Mbeyu,Monica,Nzara en Elisja wachten op de vader, John die ze op komt halen.
De ontvangst is aller hartelijkst, Elizabeth de directrice, meestal gehuld in mooie kleurige jurken verontschuldigd zich, It’s holiday en dan draag ik iets makkelijks, een spijkerbroek dus.
Het is altijd weer een verrassing, een strak uniform van het Leger des Heils, lange kleurige jurken, het staat haar allemaal.
Dan komt de vader op school aan, hij heeft er al zo'n 3 uur reizen opzitten om vanuit Mbegani naar de school te komen.
De kinderen zijn blij hem te zien en met zijn allen zitten we bij Elizabeth in de woonkamer.

Ik bespreek de vorderingen op school, het zijn slimme kinderen zegt Elizabeth, het sponsor schoolgeld breng ik ter sprake.
Eind 2017 hebben we met hulp een sponsoring van de overheid aangevraagd en jawel, voor alle 4 de kinderen wordt er voor 3 maanden schoolgeld betaald door de overheid.
Dat is mooi zeg ik tegen Elizabeth, maar wat doe je dan met het sponsorgeld dat nu “ over” is aangezien ook door de county is bijgedragen?
Even de puntjes op de i zetten en laten weten dat ik óók verder nadenk.
Dit is dus een buffer geworden voor vervanging van kapotte schoenen, extra reisgeld als er ineens een extra vakantie wordt ingepland, kortom, het wordt goed bewaakt.

Dan kom ik als “paashaas” met allerlei cadeautjes uit de hoge hoed.
De kinderen mogen een mooie pet uitzoeken, het worden er uiteindelijk 2 voor ieder kind., verzameld op scholen van collega’s met kinderen.
Ik heb zo’n schik omdat ze echt de eigen keuze maken in wat ze mooi vinden.
Een mooie Vichy lipstick met dank aan zorgzame zusjes, super zonnebrillen, door zovelen verzamelt, we hebben er zoveel en de kinderen zoeken er echt zelf 2 per persoon uit die ze mooi vinden

Ik had de vader gevraagd om mijn telefoon die ik hem vorig jaar heb gegeven mee te nemen.
Dan vraag ik of ze weten wat een Waka Waka is, dit betekend Licht in het Afrikaans.
De man glimt van oor tot oor als ik laat zien dat hij nu zijn telefoon kan opladen met het bij geleverde kabeltje en het werkt!
Ik geef er 2, 1 als lamp/powerbank om ook mee op te kunnen laden en de andere is de lamp versie.
Veiligheid en comfort in de hut, ook zij hebben hier recht op.
De vader moet normaal wel een uur lopen om de telefoon op te laden en betaald hier dan 30 cent voor, ik zeg hem dat hij nu ook kan “verdienen" door de telefoon van anderen bij hem op te laden.
Er komt een big smile, ik heb hem op een idee gebracht.

Dan verlaten we de school weer, de vader met 3 van de 4 kinderen.
De oudste gaat mee met een sportmanifestatie, alle blinder/slechtzienden scholen hebben deze week een competitie en Elisja is heel goed in sport.

We storten ons weer in het gedrang van de ferry, crossen de rivier en pakken de matatu.
Onderweg komen we en passant nog een groep mensen tegen aan de kant van de weg.
Zij lopen met een houten kruis voorop in processie, dat is een lange en hete wandeling naar het licht in de duisternis.

Na een tussenstop bij de bank, al dat sponsorgeld moet natuurlijk worden omgezet in Shillingen, gaan we aan de koffie en spoelen later het stof en zweet van ons af in ons heerlijke zwembad.
Even het hoofd leegmaken na een drukke eerste dag.