Vandaag bezoeken we een schooltje in Mtwapa, een stadje op een half uur afstand van Mombasa.

Vision school is de gelukkige deze keer.

Een groep Nederlandse expat dames hebben het initiatief genomen om de handen ineen te slaan en iets terug te doen aan de scholen die niet veel te bieden hebben.

My Book Buddy is een internationaal concept dat stimuleert om kinderen thuis te laten lezen.

Het idee is om in betreffende scholen in ieder klaslokaal een boekenkast te hebben staan met bij behorend de boeken en rugzakjes.

Met de scholen wordt afgesproken dat er een ouder groep is die zich hiermee bezig houd, zelf de boekenkasten schildert en de gehele verantwoording op zich neemt van dit project op school.

Kinderen mogen boeken lenen uit deze kast en in een rugzakje mee naar huis nemen, zo wordt het lezen gestimuleerd voor hen die geen geld hebben om zelf boeken aan te schaffen, tevens kunnen broertjes en zusjes van de gezinnen hiervan mee profiteren.

Vision school is nu de tweede school in Mtwapa en wij wonen de opening van het project bij, en hebben tevens 2 Albino boeken bij ons om deze onder de aandacht te brengen.

Het is flink warm als wij met de Uber naar Mtwapa afreizen, de chauffeur wijzen waar we moeten zijn en de airco van de auto bedienen, we leggen het bijna af en het voelt aan alsof we in een sauna zitten.

Bij aankomst is het een groot feest op school en het hele wijkje is uitgelopen, je weet maar nooit of er iets te halen valt….

De kinderen uit de wijk die hier niet op school zitten rukken steeds meer op en ik wordt omgeven door talloze kids, sommigen schamel gekleed maar vrolijk mee zingend tijdens de dansjes.

Na allerlei officiële praatjes en dansjes van de kinderen vindt de opening plaats, de kinderen krijgen water, een koek en een beker, het restant wordt uitgedeeld aan de kinderen die niet hier op school zitten met het motto, op is op.

Dit wordt een grote chaos waarbij kinderen de spulletjes wegbrengen naar huis en vrolijk weer voor een tweede keer achter in de rij aansluiten, geef ze ongelijk als je niets hebt...

Na dit spektakel mogen wij met de directeur van de Jambo houtfabriek mee terug rijden naar Mombasa, missie geslaagd.

Maandag vertrekken we weer naar de zuidkust en boeken wederom onze banda voor 1 nachtje, het spaart enorm veel reistijd en drukte.

Bij Likoni school lever ik de rest van de zonnebrandcrème, lipsticks en zonnebrillen af, dan blijkt dat de overheid de opdracht heeft gegeven om alle kinderen vervroegd met vakantie te sturen omdat deze school een stemlokatie wordt, de school heeft het ineens druk met het benaderen van de ouders en er gaat nu 10 weken vakantie in, we waren dus net op tijd!

Dan door naar Kwale Eye om daar de gedoneerde zonnebrillen van de sportschool af te geven.

Deze worden verkocht en van de opbrengst worden albino kinderen van een opgemeten bril voorzien, de ouders kunnen dit nooit bekostigen.

We reizen door naar onze Banda in Diani Beach en genieten van het heerlijke zeewater.

’s Avonds worden we uitgenodigd om in een paradijsje te dineren, Ian, de man van Helen de oogarts heeft hier een boetiekhotel en wij genieten met de ruisende golven en hoog water op de achtergrond van een heerlijk maal, de wens was om dit voor ons terug te doen, hoeft niet maar is wel heel lekker.

Kids Care Kenia.

De volgende ochtend vertrekken we naar Mshiu, een gehucht richting de Tanzaniaanse grens, een rit van 2 uur met de matatu.

Menig lokaal marktje trekt er voorbij en we stoppen met regelmaat waarbij verkopers proberen om van alles via de bus raampjes aan ons te verkopen.

Hier bevind zich Kids Care Kenia, een mooie organisatie dat merendeels door Kenianen wordt bestuurd, opgezet door Nederlanders met een passie.

Het is een mooi concept, een homecare programma waarbij de social workers met de motor het gebied in trekken op zoek naar gezinnen met kinderen met handicaps, zowel lichamelijk als geestelijk.

Al menig kind is er gevonden dat in hutjes werd verborgen uit schaamte en onwetendheid.

Ouders en kinderen komen naar dit project voor o.a fysiotherapie en trainingen, de bus kosten worden vergoed voor de ouders, zo ben je er zeker van dat ze ook werkelijk komen.

Er wordt een programma opgesteld voor de ouders/oudergroepen, ze maken hier werkelijk het verschil op weg naar een betere toekomst.

Het plan is ook om 6 special schools te realiseren om zo deze kinderen een dagbesteding te geven.

Er is een grote groentetuin, wat koeien en kippen hopen op een mooie opbrengst om zelf te gebruiken of door te verkopen er is een bijen project om honing te genereren voor de verkoop en mensen een zetje in de goede richting te geven.

De volgende ochtend wonen we fysiotherapie sessies bij, de moeders komen al vroeg aan en de kinderen krijgen er eerst pap omdat ze vaak voor dag en dauw al zijn vertrokken zonder eten en dat voelt niet fijn in deze hitte.

Tijdens de therapie sessies wisselt Derrick de fysiotherapeut met de ouders de ervaringen uit, tegelijkertijd een mooi moment om problemen te ondervangen.

Vol passie krijgen de kinderen een massage en ouders moeten dit thuis ook doen, er wordt al mooie vooruitgang geboekt.

Wij taaien om 12 uur weer af, stappen in een vrolijk roze gekleurde bus richting Mombasa, geen krappe matatu deze keer.

Alle ramen staan open en met een verwildert hoofd steken we de ferrie over, doen old town even aan en reizen door naar huis, hoera, de tuinman van de buren is er weer en het zwembad wacht op ons.

Dan nog met Helen, onze gastvrouw naar de avondfilm, Victoria and Abdul, we zijn weer in een heel andere wereld beland.

Morgen weer de doeken dames blij maken met een order, we hebben de 50 gehaald, geweldig!