Het is dinsdag ochtend vroeg als Hermien en ik beladen met koffers de betonnen trappen afstuiteren.

Het heeft geregend vannacht en niet zo’n beetje ook, ik werd wakker en bedacht al scenario’s van drijfnatte koffers en rijen auto’s op Schiphol, vechtend voor een plekje.

Gelukkig viel het mee en na beide auto’s uitgeladen te hebben, heerlijk zo’n lift, togen we op naar de incheckbalie, het was redelijk rustig dus dat ging snel.

In de weken voor vertrek heb ik uitgebreid contact gehad omtrent de overbagage.

Over en weer mailen, uitleggen hoe het zit en waarom niet online koffers bij te kunnen kopen.

Maar goed, zoekend op de KLM pagina vond ik het tarief op Schiphol te betalen, 242,50 voor 2 koffers, Amsterdam - Mombasa enkele reis voor de vele kilo’s.

De incheck ging vlot, de weegschaal thuis heeft zijn werk goed gedaan, 2 ons afwijking per koffer, heel netjes.

Toen langs de kassier, of ik maar liefst 400 euro wilde aftikken.

400 euro zei ik verbaasd, dat klopt niet.

Ik kon praten als brugman, de dames waren met elkaar aan het overleggen maar nee hoor dit is het tarief.

Ietwat pissig liet ik hen weten dat dit niet klopt, liet hen mijn messenger berichten lezen, een screenshot van de klm bagage site, maar de dames bleven volhouden.

En dan is het 200 euro voor de lange rit naar Nairobi en de andere 200 euro was voor het stukje van 3 kwartier naar Mombasa, heel raar maar wordt vervolgt.

Wat doe je dan… de koffers liggen al in de bagage kelder en die laat je niet thuis met de zo kostbare inhoud, 5.720 euro!! En dan is dit alleen de zonnebrandcreme.

Ik verzekerde hen ervan dat ik het er niet bij zou laten en Customercare zou gaan benaderen met een klacht.

Eerst maar eens op naar een kop koffie en de laatste bruine boterham met kaas voor de komende weken, we hadden zat tijd dus konden lekker relaxen en winkeltjes kijken.

De vlucht verliep voorspoedig en de staf was uiterst vriendelijk en behulpzaam.

Aan boord zat ik al eens rond te kijken naar de purser, vast degene met de meeste strepen op de mouw…

Ik vertelde mijn verhaal en ook de staf vond het heel erg vreemd, en geen goede beurt van KLM.

Het aanbod van Jessica, de purser om mijn klacht ook mee te nemen deed me goed.

Al weken speelde er een film in mijn hoofd af, KRA, de Kenyan Revenue Authority’s, ik heb al veel met ze te doen gehad de laatste jaren.

Zouden ze ons goed gezind zijn, moet de boel open, komt er smeergeld aan te pas… het liet me niet los.

De overstap tijd was maar 1 ½ uur, de band draaide maar de koffers lieten lang op zich wachten.

De rij bij Customs werd steeds groter, koffers moesten open, o jee wat als……

We braken in bij de rij, onze tijd was nog maar 30 minuten en wetende dat we naar een ander gebouw moeten, het terrein over met gammele bagage karren, geen lolletje, dan is 160 kilo bagage heel erg veel!

Hoelang blijven jullie in Kenia vroeg de dame, 3 weken, nou dan hebben jullie wel veel bagage mee, maak de koffers maar open.

Ja hoor, nu heb je de poppen aan het dansen.

We hebben zonnebrandcreme voor de Albino’s mee, hoeden en zonnebrillen riep ik.

Ondertussen vistte ik een tube uit de tas, scheurde mijn enveloppe open en gaf de al voorbereide brieven op officieel papier aan de dames.

Ook had ik wat foto’s ontwikkelt met de kinderen, hoe we ze vonden en hoe goed ze er nu uitzien op school.

Kent U soms albino’s vroeg ik de dame, ja zei ze ik ken er 1 waarop ik haar een tube crème gaf om te overhandigen.

You can go, de dames wapperden met de handen alsof ze ineens haast hadden.

Al zwetend haalden we rennend de overkant van het terrein met de stapels bagage, weer door de scanner, inchecken en na 15 minuten gingen we de lucht in.

Dat was op het nippertje!

Op Mombasa airport stond de taxi chauffeur al klaar, de stad was leeg, de rit snel.

Thuis stond Helen onze gastvrouw ons al op te wachten en voor de laatste keer sleepten we de koffers naar binnen.

Om 3 uur ploften we in bed, we id it!!

Carla.