Voorbij denderende trucs, pruttelende tuk tuk en toeterende matatu’s.

Het is maandag ochtend als we langs de kant van de weg staan.

Het was 7 uur vanochtend toen ik drijvend in ons zwembad, de enige luxe deze weken, nadacht over hoe het vandaag zou gaan verlopen.

Een volle dag wordt het, dat is zeker.

Langs de kant van de weg staan we dus te wachten op de matatu.

Een mooi vervoersmiddel, we worden erdoor overspoeld.

Bonkende bassen klinken er als we instappen, en dat is soms een hele toer.

Het is zaak om je buik in te trekken en je overdwars langs de stoelen rij naar achteren te persen.

De ruimte is beperkt en menig Keniaan fors dus dat is soms een hele toer.

We begeven ons naar de ferry om de ander kant van het water te bereiken.

De stad is een gekkenhuis, toeterende auto’s die elkaar links en rechts inhalen.

We worden omgeven door menig tuk tuk en jongens die blootsvoets met zwaar beladen handkarren de ferry proberen te bereiken.

De boys komen van Kongowea market waar ze de voorraden groenten en fruit ophalen, de karren volladen en dan in de stad de waren afleveren.

Er is een levendige handel.

Ik mijmer wat en er komt een mooi liedje in mijn gedachten, Let It Go van de Frozen film.

Dat is een mooie tekst en het is ook zo, alles zal op zijn pootjes terecht komen, hopen we tenminste!

We bereiken de ferry en staan net als menig Keniaan te wachten achter de hekken.

Het lijkt wel een paarden race.

Als de hekken los gaan begint iedereen naar de ferry te rennen alsof er niet genoeg plek is.

De jongens met de zwaar beladen handkarren hebben het moeilijk om blootsvoets de opgang van de boot te bereiken, het is hoog en er komt heel wat kracht bij kijken.

Ik zou de onderkant van die voetzolen wel eens willen zien????

Dan vertrekken we en in een paar minuten bereiken we de overkant.

Ook hier zoeken we weer naar de juiste matatu die ons eerst naar het oog ziekenhuis in Kwale brengt.

We vertrekken echter niet eerder dan de matatu vol is dus dat wordt geduld hebben.

In de tussentijd vermaak ik me kostelijk met wat er om me heen gebeurt.

Een dame met een emmer gekookte eieren probeert ze ook aan ons te slijten, ik probeer me in te beelden wanneer deze gekookt zijn en hoelang.

Een grote bus wordt er gewassen met wel 1 emmer water????

Dan meert er een nieuwe boot aan, raken we vol en kunnen vertrekken.

Het is altijd mooi om te kijken naar wat er om ons heen gebeurt.

Vrouwen zitten aan de kant van de weg houtskool klein te maken en in zakjes te verpakken, een smerige en tijdrovende klus.

Jammer genoeg wordt de solar cooker nog niet veel gebruikt, dit zou schoner en veiliger zijn maar vast te duur voor menig gezin.

Dan houd de deurbediende van de matatu zijn hand op, een teken om te betalen.

Ik geef hem 100 shilling voor ons beide maar dat vind hij niet genoeg.

Give me 200 roept hij, ik kijk hem verbijsterd aan, 200? You are kidding, it’s 100!

De man houd echter voet bij stuk, ik ook maar de discussie eindigt in het niets.

Local passagiers gaan zich ermee bemoeien, iedereen betaald 50 shilling per persoon dus waarom wij meer?

Ik geef het uiteindelijk op en heb geen zin meer om met deze knurft te discussiëren, ik vraag hem nog wel fijntjes of hij het mooi vind ons een Mzungu tarief te berekenen.

Je hebt het dan over een euro, maar toch…

Ring ring, daar hebben we Josphat.

Hij is zondag avond naar Lunga Lunga afgereisd om naar het gezin met de albino kinderen te gaan en ze vandaag mee terug te nemen inclusief 1 van de vaders.

We gaven schone kleding mee zodat ze er een beetje fatsoenlijk uitzien.

Waar ben je vraag ik hem, ik moet bijna schreeuwen door de telefoon.

Door de herrie in de matatu kan ik hem niet goed verstaan.

Ik weet het niet zegt hij maar…iedereen zit in de bus, het is een godswonder dat deze stap al is gezet.

Dan stappen wij uit bij de oogkliniek in Kwale alwaar we Helen, de oogarts gaan ontmoeten.

We bespreken het oog kamp van Maart, dat was zo’n mooi succes, ik geef de leesbrillen die ik mee heb en we delen onze belevenissen tot nu toe.

Dan taaien we weer af en staan aan de kant van de weg op weer een matatu terug te wachten.

Ja, daar komt er weer een en ik wil instappen.

Als ik echter de treeplank bestijg herken ik het interieur en de pet van de bestuurder, no way zeg ik tegen Hermien, we gaan niet mee en ik wil weer uitstappen.

Dan roept de bestuurder, oké, it’s only 100 shilling, dat doen we maar in mijn onderbewustzijn denk ik, eigenlijk moeten we voor niets mee maar we laten ons niet meer afzetten????????

De rit terug lijkt sneller dan de reis heen.

Ik overdenk het hele proces dat we hebben meegemaakt.

Zouden er nog lijken uit de kast komen, verzoeken om meer dan waar wij op hebben gerekend?

Dan stappen we uit vlakbij de school en lopen het laatste stuk, knijpen elkaar in de hand, we zullen zien.

Op het terrein van de school is het rustig, de kinderen maken hun proefwerken, je kunt er een speld horen vallen.

Onder de grote baobab boom vinden we de 4 kinderen met een van de vaders.

De reis was lang en de kinderen zien er moe uit.

Josphat is opgetogen en blij evenals wij.

We spreken weer met de vader en de situatie is nog serieuzer dan wij dachten.

De vader heeft een gezin met 4 albino kinderen en 2 zwarte kinderen, zijn zuster heeft 2 albino kinderen en 6 zwarte kinderen, allen leven op hetzelfde stuk grond met 3 kleine lemen hutjes.

Hoe kun je in vredesnaam al deze monden voeden?

De vaders hebben wel landbouw grond voor de mais oogst maar toch.

Als er weinig regen valt en de oogst mislukt, wat dan?

Na een half uur komt Amina, de deputy van de school aangereden met een wagen vol met kinders, we worden ontvangen op het kantoor.

Dan blijkt dat de kinders wel degelijk een stem hebben wanneer Amina met hen begint te spreken.

Ze voelen zich meer op het gemak en beginnen onmiddellijk de boekenkast te inspecteren.

Er komt nu papierwerk aan te pas om in te vullen, Hermien en ik kijken elkaar aan, ja ,we did it, het is een feit.

Deze kinders gaan in Januari met het nieuwe schooljaar naar school.

Er moet een school uniform worden aangeschaft voor ieder kind, leren schoenen, een metalen kist met een klamboe, lakens, zeep, schoenpoets, schriften plastic files, noem het maar op.

De kist is bedoeld als opslag voor de persoonlijke spulletjes.

We vragen naar de kosten, rond de 125 euro per kind.

Dat betekend dat er ca. 600 euro nodig is.

Dan leggen we ons plan voor.

Als ik terug ben volgende week begin ik met een inventarisatie voor de houten kerstbomen, iets kleinere dan vorig jaar.

Ik heb er al 2 als voorbeeld.

De man van Hermien maakt ze voor ons en wij regelen de verkoop.

Met deze opbrengst gaan wij het gat vullen van ca. 600 euro.

Zo kunnen de kinderen onbezorgd naar school vanaf Januari.

You are just in time zegt Amina, ja, vanaf volgende week vrijdag gaat de grote vakantie in tot 5 Januari!

Wij kunnen ons geluk niet op!

Dan zullen de kinderen worden getest wat betreft hun kennis en in welke klas te plaatsen.

Tevens krijgen ze dan een Eye check, nu doen ze het alvast met onze mee genomen zonnebrilletjes.

Het wordt tijd voor eten, de kinderen hebben sinds gisteren avond niets meer gehad en het is nu 13.00 uur in de middag!

Een al aanwezig albino meisje neemt de kinders aan de hand, zo lief om te zien, wijst hen de plek waar de handen moeten worden gewassen en wijst hen een plek in de eetzaal.

Kedeerie is er, een prutje van bonen en mais, het smaakt hen heerlijk.

Vervolgens bekijken we de slaapzaal, thuis liggen de kinderen op een matje op de grond.

Hier krijgen ze een echt bed met matras, hoe luxe is dat!

Het is genoeg geweest en wij nemen afscheid van de familie, de vader is intens gelukkig evenals de kinderen.

Wij verlaten de school en maken een rondedansje buiten het hek.

We did it met een hoop hulp van vrienden en collega’s!

De schoolleiding zal de uniformen en andere spullen regelen, geeft ons de kosten door.

Wij zullen dan het geld storten op het account van de school, mooier kan het niet worden.

We varen weer terug met de ferry en nemen een tuk tuk linea recta door naar huis, slaken een zucht van verlichting en laten ons met een plons in het zwembad zakken.

Ik heb al veel beleeft in Kenia, maar in zo korte tijd een zo complexe situatie regelen, it’s a miracle!

Assante Carla.