De aanbiedingen stromen binnen, zoveel materialen voor het Kenia en Albino project.

Gaan we wel, gaan we niet.

De nood is hoog en dan wordt het beslissen voor mij door anderen makkelijk gemaakt.

GO FOR IT!!

Maandag ochtend 3 Oktober sta ik op Schiphol, een beetje nerveus.

4 koffers met ieder 23 kilo aan zonnebrand crème, hoedjes, zonnebrillen en nog veel meer.

Op mijn weegschaal klopt het, maar ik zie vele koffers weer open gaan bij de incheck balie.

Het is ons goed gezind en de koffers verdwijnen richting vliegtuig.

Een zucht van verlichting slaak ik, wij kunnen aan de koffie.

Nairobi airport maandag avond, nu wordt het spannend.

Wij moeten overstappen naar Mombasa.

De bagage is niet door gelabeld en dat betekend dat we het van de band moeten halen en in een ander gebouw weer moeten inchecken.

In Maart moest de boel open, al die flessen zagen er verdacht uit.

Nu lijkt de douanier bijna te slapen en de boel rolt langs de x-ray, makkie.

Hermien en ik doen een high five, we did it, en wat zijn we blij!

In Mombasa wacht de taxi chauffeur ons om 01.00 ’s nachts op en de rit door de stad gaat snel, letterlijk geen kip op de weg.

Een balzaal van een kamer is ons toebedeeld, de familie waar we normaliter verblijven heeft familie over, dus wij hebben zelf iets geboekt voor de eerste 2 nachten.

Na dinsdag telefoon en internet in orde te hebben gemaakt, sorteren we alles uit op projecten en laten we alvast wat spullen opslaan voor later tijdens ons verblijf .

Start 3 dagen Mobile Clinic:

De 3 Dagen Mobile in Kwale County waren bijna niet doorgegaan.

De overheid gaat meer regionaal werken en ook de Mobile Clinic ronde moest op de schop.

Minder stopplaatsen, langere aanrij routes, verder reizen voor hen waar het om gaat, de gehandicapte kinderen met hun ouders.

Vaak door geld gebrek niet de mogelijkheid om de matatu te kunnen betalen , en dan kom je dus niet met je kind!

Een deel van de zonnebrandcrème, petten en lipsticks laden we in en we gaan op pad.

Eerst met de ambulance door de stad.

Pius de chauffeur zet de sirene aan en we zigzaggen van de ene rijstrook naar de andere aangezien we al wat tijd zijn verloren.

Kenianen zijn heel slecht in oriëntatie en halen links en rechts nogal eens door elkaar.

Onderweg pikken we Gladys de fysiotherapeute en Ali de social worker op, zij hebben de leiding deze dagen.

Wij zij als allrounders mee en weten precies hoe het in elkaar steekt.

We crossen met de Ferrie de rivier en komen aan in Likoni.

Hier laden we de voorraad voor de Albino kinderen die op de School for The Blinds zitten uit, verdelen doen we maandag.

Dan begint het echt, we pikken Manomizy op, een geweldig mens met een kunstbeen, en dan is het met recht een hele toer om in de ambulance te klimmen.

Ze begint te joelen, herkent ons van eerdere jaren en is blij dat we er zijn.

Zij doet de mobilizing in deze regio en doet haar uiterste best om zoveel mogelijk kinderen voor ons te vinden.

Matuga Dispensery, dit is onze eerste stop plek en al druk bezocht.

De mobile heeft zo’n 3 maanden stil gestaan en dat doet er geen goed aan.

Geld, dat is waar het op draait, en de sponsor wilde eerst een reorganisatie doorvoeren????

We zien hier 3 kinderen met het Down Syndroom die naar een special school moeten.

Assessment wordt er geregeld en dan gaat de administratieve molen lopen, kan nog wel een aantal maanden duren voordat het rond is.

Kids met klompvoeten, 6 vingers aan iedere hand, er komt van alles langs.

We rijden door naar Virungany Dispensery, hier zien we de eerste albino kids, 2 broers die we voorzien van petten, zonnebrandcrème en lipsticks.

Het is al laat in de middag als we in Kinangoni Dispensery aankomen, mensen met kinderen wachten al uren op ons.

De wegen zijn slecht en de aanrij routes lang,

Een zeer actieve mobiliser heeft zoveel goed werk verricht, 10 albino kids met ouders wachten ons op.

De kinderen zien er slecht uit, verbrande gezichten, verdachte huid plekken en sinds maanden geen zonnebrandcrème gezien.

Mooi om hier gul uit te kunnen delen, 2 flessen per kind, 2 lipsticks en een pet.

Actieve ouders die een self help group hebben opgericht en regelmatig met elkaar bijeen komen.

Hermien geeft er de Albino boeken en posters, awareness creëren is zo belangrijk!

Dit was onze laatste post vandaag, maar we zijn nog lang niet thuis.

Mister Kalimbo, een bijna 80 jarige man die ook mobiliser is wist de weg zo goed door het binnenland volgens eigen zeggen.

We zeiden nog, doe dat nou niet, ga over de asfalt weg, korter is niet altijd sneller!

Maar nee, uren lang over rode aarden wegen in het donker, vol gaten en kuilen.

We stuiteren echt van net ene gat in het andere en komen om 23.30 in het pikke donker aan.

Er zijn niet genoeg kamers voor ons allemaal, nou ja die zijn er wel maar de Kenianen willen de goedkoopste.

Wij besluiten de duurdere versie te nemen, hebben dan ook een douche, en willen naar bed!

De volgende ochtend weer vroeg op.

Magombani heet het dorp, dat is de vertaling voor 3 keer niks.

Nou het is ook een gat van niks, geen dispensery, een verpleegkundige heeft er uit eigen initiatief een soort health centre opgericht.

Dan heb je het over 2 donkere hokjes!

De ambulance stopt en het portier wordt open gerukt.

Er duikt een man de auto in en hij klimt enthousiast over de voorbank heen om ons te omhelzen.

Chaka Magulu, de eerdere tuinman van de APDK is weer terug in zijn dorp en zo blij om ons weer te zien.

Wij zijn oprecht verrast en blij om hem te zien.

Er leven hier 25 albino kinderen, nu niet aanwezig, maar ik laat er lipsticks achter en beloof bij devolgende ronde de petten mee te sturen, we zijn al door onze mee genomen voorraad heen.

De dag vliegt voorbij, geen lunch onderweg, een banaan en een fles water is het voor vandaag.

Dan komen we aan in Lunga Lunga, aan de Tanzaniaanse grens.

Het district Hospital ziet er druk uit, grote groepen mensen hebben zich verzameld.

Dit is de meest afgelegen regio.

Hermien gaat met Pius de chauffeur alvast op zoek naar kamers.

Ik richt met Gladys en Ali een spreekkamer in.

Dan schrik ik enorm, onze mobiliser heeft tegen alle gehandicapte mensen gezegd dat ze moesten komen, er zou veel te verdelen zijn……...

Het lijkt alsof de Ferrie leegstroomt, 152 mensen staan er op de lijst, en die persen zich allemaal in de nauwe wachtruimte.

Ik waarschuw het team dat het wel erg veel volwassenen zijn, hier klopt iets niet!

Dan gaat Ali, de social worker een toespraak houden dat het alleen voor kinderen is en niet voor volwassenen.

Ik versta onderhand al wat Swahili na al die jaren en hoor de woorden ATM ( geldmachine) en MPesa ( geld overmaken via de telefoon) voorbij komen.

Als mensen zijn geregistreerd als gehandicapte krijgen zij een kleine maandelijkse toelage.

Echter, dit moet via de overheid en niet via ons, mensen worden boos, terecht.

Als je weinig hebt en je laatste centen uitgeeft aan de bus of boda boda omdat je denkt dat er iets voor je te halen valt en dit dus niet zo is, tja, dan wordt je boos.

Wellicht hebben mensen geld geleend van familie of vrienden en kun je het niet terug betalen.

Kalimbo, de mobiliser heeft de mensen met verkeerde verwachtingen hier naartoe laten komen, heel sneu.

Toch zien we nog 35 kinderen met de meest uiteenlopende afwijkingen zoals waterhoofden, klompvoeten en Cerebral Palsie, vaak veroorzaakt door zuurstof gebrek bij de bevalling.

De avond valt, we zoeken onze kamers op en eten wat.

Ik koop alle strepsils bij het apotheek winkeltje op, heb bijna geen stem meer en ga vroeg slapen.

Vrijdag is een intense dag, zowel als afstand als belevenissen.

Mbegeni dispensery is over bevolkt.

Grote groepen mensen onder de boom en in de rij voor het consultatiebureau.

Ik pik er 1 albino jongen uit die met zijn vader is gekomen voor zonnebrandcrème.

Omdat Ali en Gladys veel “klantjes” hebben bied ik aan om de zonnebrand uitgifte te regelen.

Dan blijkt dat de vader is gekomen om ons te begeleiden naar zijn huis, daar zijn nog 5 albino kinderen.

Ik heb een gesprek met de vader, Pius de chauffeur vertaalt voor me.

De kinderen worden naar school begeleid omdat het anders niet veilig is voor hen, ze worden gepest, zijn anders, zitten wel voor in de klas wegens slecht zicht.

Vader vraagt of ik niet kan regelen dat ze naar boarding school kunnen veiliger voor hen.

Ik bied aan in ieder geval te informeren bij de Likoni School for the Blinds, beloven kan ik niets.

Dan stappen we in en rijden met een wagen vol geladen naar het huis van de familie.

Een klein stukje grond met 2 lemen hutjes is alles wat de familie heeft, de vaders hebben net het stukje grond omgeploegd in de hoop er iets te kunnen zaaien.

De kinderen spelen op het erf of bevinden zich in de schaduw in de hut.

Ik schrik enorm als de vaders de kinderen aan ons toont.

Zwart geverfde koppies met kroeshaar, in de hoop dat de hoofdhuid niet verder verbrand.

Enorm slechte conditie van de huid, vele wonden en lelijke plekken die niets goeds voorspellen voor hun toekomst.

Intens triest om te zien, ik vraag of we foto’s mogen maken voor de Albino Care foundation in Mombasa en de Nederlandse Albino Stichting, dat is goed.

Ik plaats deze foto’s niet bij mijn blog omdat ik niet weet wie dit allemaal leest en het zijn intens trieste foto’s.

De kinderen zijn gekleed in lappen en lorren de mensen zijn intens arm.

Verspreiding van foto’s via social media door mijn weblog lezers, misschien goed bedoeld, wil ik hiermee voorkomen.

De betreffende albino verenigingen mogen ze gebruiken voor hun werk en krijgen de foto’s.

Ik beloof de vaders dat er de komende weken zonnebrillen, meer zonnebrandcrème en hoeden hun kant op komen.

Hiervoor zal een deel van het sponsorgeld worden gebruikt.

Deze plek is niet in 1 dag te bereiken en de bus kost al 20 euro, deze mensen kunnen het nooit bekostigen om naar Kwale hospital te komen en zo aan zonnebrandcrème te komen.

De kinderen moeten worden geregistreerd om zo via de overheid te worden voorzien van zonnebrandcrème.

Oogheelkundige hulp hebben de kinderen nodig, kleding en nog zoveel meer!

Onze aandacht en eerste hulp voorraad is al een verademing voor hen.

WHO CARES???

De overheid die zo loopt te pronken met hun zonnebrand uitgifte?

Geregistreerden krijgen het gratis, nou dan moet je allereerst het geld hebben om naar het ziekenhuis te komen voor registratie.

Dan een paar maanden wachten op je pasje en dan hopen dat de crème er ook werkelijk is.

De overheid laat de mensen geregeld in de steek!

En als je geen geld hebt voor vervoer dan sta je alsnog met lege handen.

Gelukkig stonden wij niet met lege handen en konden directe hulp geven met een vervolg in de komende weken.

Dat gaat de Albinism Care Foundation Mombasa verder overnemen en uitvoeren.

Ik zorg voor het geld zodat het gebeurt, dank zij jullie donaties en de jam verkoop.

Daarom is het zo belangrijk dat de albino verenigingen door gaan met de verzending van de zonnebrandcrème en andere aanverwante artikelen.

3 dagen Mobile Clinic, het leken er veel meer.

Zo intens, vele kilometers, slechte wegen en trieste omstandigheden.

I won’t give Up!

Assante Carla.