Het is maandag ochtend als we weer vertrekken na een heerlijk weekend Lions Bluff lodge.

Veel game drives hebben we gemaakt, leeuwen gespot, bush breakfast op de savanne, wat was dat genieten.

Mombasa wacht weer op ons en de matatu rit verloopt soepel.

In 4 uur komen we weer in de hussel en bussel van Mombasa aan.

We zetten eerst Pieterke en Jenny onderweg in de tuk tuk naar de APDK en dan doorkruizen wij de stad verder met de matatu.

We hebben geluk, na een tankstop in het centrum rijden we mee tot bijna thuis en hoeven we niet over te stappen.

De deur bediende van de matatu, een echt geinteresseerde jongeman hoort aan wat we allemaal doen hier, hij wil mijn telefoon nummer wel hebben, ik glimlach, dat doen we niet, ook geen vals nummer, hij snapt het.

Dan bekijkt hij ons nog eens goed, en zegt “You did a good job “ , dat is leuk om uit een onbekende Keniaanse mond te horen.

Kibirani school in Kilifi county is op dinsdag ons volgende project.

Euice, Clinton en Josphat, het bestuur van de albino vereniging gaan vandaag met ons op pad.

Het lijkt wel een schoolreisje, we hebben lol en zingen in de auto.

Clinton rijdt ons in een uur in sukkeldraf naar Kilifi.

Gisteren waren er opstootjes wegens manifestaties omtrent de elections volgend jaar, nu is het rustig onderweg met wel veel politie stops en blokkades.

We komen bij de school aan, hier zitten Visual Impared kids op school, de braille machines kijken ons aan, zorgvuldig afgedekt tot ze weer gebruikt worden.

We bezoeken 5 albino kinderen die door mijn donoren in een nieuw school uniform worden gestoken, inclusief een vreselijk warme trui, school vooschrift!

Tevens hebben we zonnebrandcreme, hoedjes en lipsticks mee.

De school leiding is blij dat we er zijn.

3 van de 5 kinderen zijn aanwezig, de andere 2 verwachten ze een dezer dagen weer terug.

De kids hebben tussentijds een paar dagen extra vrij omdat ze klein zijn en anders heimwee krijgen als ze alleen in de school vakantie naar huis gaan.

Dan doet het probleem zich voor dat dit wel extra reisgeld kost voor de ouders, een dilemma.

De speciale Moon/Mwezi boeken komen op tafel.

Deze boeken gaan over een meisje “ Moon” dat albino is en het wordt gebruikt om uitleg te geven over albinisme en alle problemen die het met zich mee brengt.

Vorig jaar hebben we voor de auteurs gesproken met diverse scholen, en andere groepen om hun imput hierin te verwerken.

Nu is er een mooi boek uit voort gekomen in Engels en Ki Swahili, waarvan er een aantal door de donoren van Hermien gesponsord zijn.

De onderwijzers zijn blij, de kinderen overdonderd en zij moeten nog verwerken wat er ineens allemaal op hen afkomt.

Dan blijkt dat delen er echt toe doet.

Afgelopen jaar heeft Josphat uit de zonnebrand voorraad een deel aan een voor ons onbekende stichting gegeven waardoor de Mombasa groep minder te verdelen had.

Maar… deze stichting sponsort nu wel voor ongeveer 10 albino kinderen hun school fees in onze regio zodat zij onbezorgd naar school kunnen.

De ene hand wast de andere schoon en je kunt niet zonder elkaar blijkt maar weer.

Het is mooi geweest en we gaan weer op huis aan, kopen water en bananen voor onderweg en sukkelen weer terug naar Mombasa.

Hier hebben we een overleg met het albino bestuur om de laatste zaken af te ronden.

We genieten van het ijs en de sapjes die we onderweg kopen en wachten uren…..op ons avond eten dat zorgvuldig wordt bereid door de huishoud meisjes van Eunice.

Het wordt een latertje…..

Tudor slumps, hier huist het schooltje waar Kate onze vriendin helpt.

We worden in de wijk opgehaald door een vrouwelijke dominee die ons naar het schooltje brengt, anders is het voor ons niet te vinden.

Het is niets meer dan mud houses en zondags huist hier de kerk.

Gisteren avond belde Kate nog om door te geven toch echt dichte schoenen aan te doen en dat was niet voor niets.

Ik heb wel beelden van de slumps in Bangladesh gezien, dit doet er niet voor onder.

Ik spring van de ene steen naar de andere zak gevuld met mud, oppassend dat ik mezelf niet aan uitstekende spijkers nagel of uitglijin de drab en uitwerpselen.

Wat een treurnis, de armoede is te ruiken!!

Open riolen geuren me tegemoed, kippen scharrelen er rond, ik maak wat foto’s uit het zicht van de mensen.

Vorig jaar heeft Kate 210 euro gekregen voor school uniformen, ik zag geen foto’s, informeerde zo nu en dan bezorgd hoe het er mee stond, het is uiteindelijk geld van sponsoren waar we mee op pad zijn en dan wil ik graag laten zien dat het werkelijk besteed wordt.

Nu ben ik blij te zien dat het geld van vorig jaar er nog steeds is en hebben we maar liefst 50!!!!! kinderen in het slump schooltje kunnen verblijden met een uniform.

Kate heeft rollen stof gekocht en een naaister de uniformen laten maken.

De meisjes een jurk en de jongens een broek en blouse, geen sweater die toch niet gedragen wordt en geen dure schoenen, de kinderen lopen allemaal op slippertjes.

Hierdoor worden er dus veel meer kinderen in het nieuw gestoken dan de bedoeling was, dat is mooi meegenomen.

We worden onder luid gezang verwelkomt door de kinderen die er blij uitzien en vandaag voor het eerst hun nieuwe uniform aanhebben.

Dan blijkt dat er nog 10 kinderen geen uniform hebben, Hermien en ik trekken de sponsor portomonee open en doneren nog eens 100 euro om zo ook de laatste kinderen volgende week te verblijden met een uniform, dan horen ze er ook bij.

Na een uurtje vetrekken we weer, het kindergezang verstilt, ik ben onder de indruk.

We pakken de tuk tuk en gaan met Kate mee naar huis en verblijden haar met babykleertjes en schoentjes voor haar dochtertje en echte Hollandse stroopwafels.

Dan hebben we het gehad, het is extreem heet en er is een hoge lucht vochtigheid.

De Kenianen klagen steen en been over de hitte, het is extreem.

Wij strijken neer met wifi en een lekkere cappuccino.

Gemiddeld 5 euro voor jurkje of broek met blouse als uniform, wij drinken een cappuccino voor 2 euro, wat een tegenstellingen.

We focussen ons op een paar projecten en zien dat het er echt toe doet.

We zien door de jaren heen de verbeteringen binnen onze groepen en dat moedigt aan om door te gaan, dit dankzij jullie als sponsoren en iedereen is blij met jullie deelname.

Dan is er nog geld over, ja echt.

Josphat, lid van het albino bestuur, een harde werker voor het bestuuren werkloos ziet bijna niets en ligt met zijn oog op de telefoon om te zien wie hem gebeld heeft.

Ik kon het gisteren niet aanzien toen ik dit opmerkte, een bril bekostigen kan hij niet.

Een speciaal opgemeten bril moet er komen, en dat gebeurt nu dankzij jullie.

De oogkliniek gaat hem goede glazen aanmeten en voor een speciale prijs krijgt hij een nieuwe bril.

100 euro kost het, ik gaf het met liefde.

Assante Carla.