Nairobi, Dar es Salaam, Voi, Mwatate!!

Het is woensdag ochtend als Hermien en ik uit de TukTuk buitelen en in de armen vallen van menig bus chauffeur.

Alle aankomst plekken worden ons toegeschreeuwd en alle buschauffeurs willen ons mee hebben.

Nee we gaan niet mee, nee we wachten op vrienden, alsjeblieft luister even naar ons!

Het is tegen dovemans oren gezegd, luisteren doen de mannen niet.

De tassen worden ons bijna uit de handen geplukt zo graag hebben ze klanten.

Hermien en ik zijn er bedreven in na al een aantal keren een verre rit te hebben gemaakt en we weten precies wat we willen en waar we willen zitten in de matatu.

Het is een rit van ca 4 uur dus dat is wel van belang.

Als ook Pieterke en Jenny zijn gebracht door de chauffeur van de APDK stappen we op de eerste matatu af en na bijna een uur wachten zijn we vol en gaan eindelijk rijden.

De bestemming is Mwatate alwaar de dependance van Kwale Eye Hospital zich bevind.

Hier zal het zich de komende 3 dagen afspelen, een gesponsord oogkamp voor de lokale mensen waarvan maar weinigen zich betaalde oogzorg kunnen bekostigen.

Dat dit nu gratis is wordt omarmd door de bevolking en zij komen in grote getale op dit oogkamp af.

In Mwatate aangekomen stappen we achterop de Boda Boda die ons naar ons onderkomen van de komende dagen brengt.

Palace Hotel, een luze naam voor het locale onderkomen in Mwatate waar we woensdag middag na de verre rit aankomen.

Een kamer met twijfelaar waar Hermien en ik de komende dagen in slapen en een fan en douche met wc, een luxe voor de maatstaven hier.

Als we zijn gesetteld bezoeken we Tree Tops, de locale eettent in het dorp, ons zo bekend van de Mobile Clinic.

Heerlijke frietjes waarvan we genieten na al die chapati en bonen alsmede een heerlijke Mango juice.

Dan bezoeken we het team in de oogkliniek waar alles wordt voorbereid voor de komende dagen.

Het team is blij om Hermien en mij weer te zien en hoe blij ze met ons zijn blijkt de volgende dagen wel.

We begroeten Dobson de operatie assistent en huggen wat af, er wordt veel gelachen, dan blijkt dat wij Ali voor Dobson aanzien, nou ja ze lijken ook allemaal op elkaar.

Het is een vrolijke boel en ‘s avonds eten we met elkaar en wordt het schema en de indeling voor de volgende dag gemaakt.

2 plekken bezoeken we de eerste dag, ik neem Pieterke mee om de mensen in te schrijven, de apotheek te beheren, ogen te druppelen en brillen uit te geven, Philip is de optometrist en locale mobilisers helpen ons met de oog testen en het tolken.

Als we aankomen op onze plek in Bura dispensery is het al een volle bak met wachtende mensen, blij ons te zien.

Mobilisers helpen de wachtende mensen hun formulier in te vullen, niet iedereen kan lezen en schrijven en sommige ouderen weten niet hoe oud ze zijn.

Philip doet een eerste snelle ronde en loopt langs de rijen mensen en kijkt sommigen al diep in de ogen.

De eerste cataract klanten worden er uitgepikt en nader onderzocht.

Pieterke en ik stallen alle medicijnen en brillen uit en het feest kan beginnen.

180 mensen zien we vandaag, wat een aantal en we werken non stop door tot 5 uur.

Af en toe wat water, een sultana en een nog niet helemaal rijpe mango die we van een locale dame kopen is ons menu van vandaag.

Maar wat mooi om de glimmende blije ogen te zien.

Een lees bril krijgen en dan de bijbel weer te kunnen lezen bij het schamele licht in de hutjes, het is een zege.

De cataract patienten die voor operatie gaan geven we melk en droog brood, de mensen hebben vanaf vanmorgen 6 uur waarschijnlijk niet meer gegeten, als ze dat al hebben gedaan.

We zorgen ervoor dat ze met het melk en het brood niet tegen de vlakte gaan, ze hebben namelijk nog een aardige rit te gaan naar de kliniek en dan een prik in je oog, het is geen pretje hoor.

Dan zijn we door de patienten van vandaag heen en worden weer opgehaald en bij de kliniek afgezet waar het een drukte van belang is met wachtende mensen voor operatie.

Dan blijkt dat 1 operatie microscoop het heeft begeven en de stroom zo nu en dan uitvalt.

Het is een lange dag en de geopereerde patienten gaan naar een locaal ziekenhuisje waar ze overnachten om de volgende dag na controle weer naar huis te worden gebracht.

Mgange is onze post voor de tweede dag, een uur durende rit hoog in de bergen waar we met nevelen worden omhult.

Hier wacht ons een nog grotere groep mensen, 190 in totaal.

Deze mensen zijn duidelijk minder geschoold, hier spreken veel minder mensen Engels, zij komen duidelijk veel minder van de berg af en onder de mensen.

Lokale Mobilisers zorgen voor de orde en wij bouwen het kamp weer op.

Wat zijn de mensen blij ons te zien.

Oude lachende tandeloze bekkies die hele verhalen in Swahili op ons afvuren, wat een genot om mee te maken.

Krom lopend met een stok, bijna blind en begeleid door een familielid, achterop een boda boda, uren lopend, met de matatu, op deze manier komen de mensen naar ons toe.

Dan ga ik weer eens buiten kijken of de wachtende rij al wat slinkt.

Ik kijk een man op de rug en zie een wite hand uit een mouw steken, het zal toch niet??

Dan besluit ik er op af te gaan en wat een verrassing, Caleb, een 68 jarige trotse Albino man die perfect Engels spreekt, ik ben in mijn nopjes.

Hij laat me zijn pasje zien, hij is ingeschreven als gehandicapt en kan daardoor ook via het locale ziekenhuis aan zonnebrandcreme komen die door de overheid maar mondjes maat wordt verstrekt.

Altijd sleep ik zonnebrand crème met me mee, niet voor niets blijkt alweer.

Dan gaat zijn tasje open en laat hij me 2 bijna lege flessen zien, Nivea en Ambre Soleil, welke is beter vraagt hij me.

Ik stel hem gerust dat beide goed zijn en ben heel blij om te zien dat dit uit de verscheepte voorraad van vorig jaar komt en ook hoog in de bergen zijn bestemming heeft gevonden.

Het is wederom een lange dag, vele lees brillen worden er verstrekt.

Als de leesbril op sterkte op is knijpen Pieterke en ik een oogje dicht en geven iets sterker of iets lichter, het is altijd beter dan niets en de mensen zijn blij als we ze testen en blijkt dat ze meer kunnen zien.

7 patienten voor cataract operatie hebben we vandaag op onze plek en we dalen om 5 uur de berg weer af en komen na een uur gehobbel weer in de kliniek aan.

Er wordt tot vanavond 20.00 uur door geopereerd, maar dan zijn alle patienten geholpen.

1000 mensen gezien deze dagen waarvan 42 voor cataract operatie.

Blije mensen die met glimmende ogen naar ons kijken en blij zijn dat we er voor hen waren.

Een unieke kans die zij hebben genomen om eenmaal gratis oogheelkundige hulp te krijgen.

Dan sluiten we zaterdag ochtend af met controle van alle geopeerde patienten en worden zij verblijdt met een gesponsord handdoekje van Toyota Kenia, goed om als zweetdoek te gebruikten.

De landcruisers en safari busjes staan te wachten om de mensen weer naar hun dorp ver weg terug te brengen waar ook zij nu kunnen deelnemen aan het dorpse leven door het zicht dat ze weer terug hebben gekregen.

Dankbaar ben ik dat ik dit heb kunnen doen!

De taxi staat voor ons klaar en wij laten ons al hotsend en botsend de berg weer op rijden, op naar Lions Bluff, een prachtige lodge, het is er hemel op aarde.

Beesten spotten doen we in de vroege ochtend en avond, bush breakfast in de middle of nowhere op de savanne, we halen er alles uit en laten ons deze 2 dagen verwennen.

Glimmende ogen krijgen we als we de leeuwen spotten die naar ons liggen te loeren, het is een feestje!

Maandag weer terug naar de werkelijkheid van het warme Mombasa, nu even opladen en genieten.