Zittend in een Tuk Tuk vergaap ik mij aan de bedrijvigheid in Bashara street.

DEwijk om aan mooie kanga's en Masaai doeken te komen.

Onze Tuk Tuk driver toetert er lustig op los want hij heeft haast, zijn klanten en dat zijn Hermien en ik, willen naar Shanzu Mimi, de stoffenzaak waar de beste kwaliteit Kanga's worden verkocht, en hoe sneller wij gedumpt zijn , hoe sneller hij weer nieuwe klanten heeft.

We hebben de Tuk Tuk echt ontdekt, waren er natuurlijk al vaker mee weg geweest, maar het is zo heet dat we ons soms de luxe permiteren om er mee op pad te gaan in plaats van de Matatu, het zijn behendige karretjes die bijna overal tussendoor kunnen.

Als we in de stoffen straat aankomen is het er een drukte van belang, links en rechts van de straat zitten meest de mannen achter een echte Singer trap naaimachine, lever een stofje en er wordt voor je gemaakt wat je maar wilt.

Zo zie ik soms de meest wilde kleding creaties van allerhande lapjes.

Eerst op pad voor Masaai dekens, we willen speciale kleuren en ruiten en die zijn niet zomaar overal te vinden, maar toch slagen we erin.

De mannen in de winkel, vaak zijn het indiers en dat zijn echte handelaars, herkennen me van vorig jaar toen we er nieuwe operatie doeken kochten vanwege het vele nieuwe instrumentarium dat we toen mee hadden en waaarin het verpakt en gesteriliseerd wordt.

Dan door naar de tweede winkel, we kunnen amper binnen komen.

Het ziet er met recht zwart van de gesluierde vrouwen en de mannen zitten rustig op een stoel af te wachten, ik vraag me af waarom het zo druk is, de toonbank is niet te bereiken.

Dan blijkt later dat deze vrouwen enorme voorraden kopen om er zelf weer mee op markten te staan, de mannen dienen als pakezel.

We besluiten de winkel weer te verlaten en gaan dan door naar mijn stoffenzaak Shanzu Mimi.

Het is een pijpenla en ik ben omringt door stellingen tot aan het plafond gevuld met kanga's in alle soorten en kleuren, en ja, mijn bestelling is er nog dus we zijn snel klaar.

Wederom de Tuk Tuk in en dan door naar de Ferry.

Het volgende bezoek is aan de School for the Blinds in Likoni, en dan moet je met de Ferry over, die de hele dag door de mensen overzet.

Vrouwen met wel 15 watertonnen aan elkaar geknoopt, je ziet de dame bijna niet staan en ze neemt veel ruimte in, zo gaan er per keer soms wel 1.000 mensen mee, een gekrioel van jewelste en een gedrang.

Mannen met handkarren, vol opgetast met zakken rijst, meel, aardappels en enorme trossen bananen die bij de Kongowea markt vandaan komen.

Glimmende bezwete lijven en vaak op blote voeten, de jongens hebben er een enorme klus aan om de houten karren van de Ferry te krijgen en omhoog te duwen/trekken de wal op.

Mannen met houten karren die helemaal vol staan met tonnen gevuld met water, veel mensen halen het water bij een water put of kopen gevulde tonnen, velen hebben geen water aansluiting thuis in hun soms schamele hutten.

Er is genoeg te zien en we wandelen naar de School for the Blinds onderdeel van de Salvation Army, waar ik vorig jaar een grote portie zonnebrand heb gebracht.

We zitten een tijdje buiten onder de boom en bekijken het tafereel van spelende kinderen, zwart,albino, blind, slecht ziend., alles scharrelt door elkaar en de kinderen hebben een lol en plagen elkaar op een leuke manier.

Ze spelen op een klimrek dat alleen bestaat uit een aantal aan elkaar gelaste buizen, geen mooi makerij maar ze hebben lol en dan maakt het niet uit of het er gelikt uit ziet.

Sommige albino kinderen lopen toch ik kleding met korte mouwen en een korte broek, en hebben geen pet of bril op.

Ik vraag naar de reden en dan blijkt dat lange pijpen en lange mouwen duurder uitvalt voor de ouders en dat geld is er dan niet voor, alhoewel deze uitzondering van school uniform voor hen wel is toegestaan.

Er staat een auto, een soort Paus Mobiel, een oud wrak, lijkt van na de 2e wereld oorlog maar we worden er later wel mee naar de stad teruggebracht, waarschijnlijk wel motorisch goed onderhouden en daar gaat het om.

Nu ga ik kennis maken met de nieuwe Principal en Deputi, een soort directeur en waarnemend, de vorige is pas geleden overleden.

Ik maak kennis met John, een gedreven man en de moderne directrice Elisabeth.

Met een tablet in de hand tref ik haar aan, gelukkig zijn hier dus de moderne middelen al ingezet om het onderwijs naar een ander niveau te tillen omdat er in ieder geval internet aansluiting is, heel waardevol.

Braille machines staan in dozen opgestapeld tegen de muur.

Dan piept er een man binnen, duidelijk in Leger des Heils uniform , hij stelt zich voor als de Majoor en staat me uitgebreid te bedanken voor mijn komst en God is met ons! hij weet nog niet eens of ik wel met goed nieuws aankom.

Dan steek ik van wal en vertel over de naderende aankomst van de zonnebrand, een geschenk voor de kinderen die hier op kostschool zitten en alleen in de vakantie naar huis gaan, ze komen vaak van ver weg.

Kinderen vanaf ongeveer 4 jaar tot de secundary school leeftijd, hierna gaan ze naar Thika nabij Nairobi waar de secundary school voor hen staat.

Men is er erg blij mee dat een grote voorraad komt maar er is nog een dringende wens, zonnebrillen voor de kinderen.

Het waait er enorm, de school ligt aan het water, veel last van zand en de felle zon zijn allen debet aan veel oogklachten.

Hermien en ik besluiten ter plekke beide 100 euro in te zetten om direct de zonnebrillen aan te laten schaffen, de school zal er meteen zorg voor dragen en dan is er nog een deel over als reserve of als er een nieuw kind op school komt.

Directe hulp, gericht en daar doen we het voor, foto's zullen later volgen.

We bespreken het ontwerp voor een boekje over albinisme in Kenia, educatief voor ouders en kind waarin de problemen omtrent het albinisme worden beschreven.

2 Nederlandse dames zijn bezig met het ontwerp voor dit boekje en vragen de staf om mee te denken over het ontwerp.

Ik ben tevreden over dit bezoek, de staf is blij dat zij geholpen worden en dat het voor de kinderen wat draaglijk wordt en er aandacht voor hen is.

We mogen mee terug rijden naar de stad en storten ons weer in de avond drukte op weg naar huis.