Beste mensen,

Zoals jullie zien heb ik een ander weblog.

Er waren technische problemen waardoor ik er niets kan plaatsen.

Vanaf nu wordt dit mijn nieuwe website.

De oude verhalen kun je nog steeds lezen op : carlasonder.waarbenjij.nu.

Donderdag middag komen we met de matatu aan in Mwatate waana we ons achterop de brommer hijsen en naar het Palace hotel laten brengen, een duur woord voor een simpel onderkomen, maar ... we hebben een bed en dat kan niet iedereen zeggen.

Het is vrijdag ochtend 7 uur en we naderen Tree Tops Hotel, de veredelde eet tent van Mwatate.

We kennen deze gelegenheid van eerdere bezoeken met de Mobile Clinic en weten dat daar de lekkerste Chapati's worden gemaakt die ik ooit heb gegeten.

Er is geschilderd en opgeknapt, de zaken gaan schijnbaar goed.

Vrouwen vind je er zelden en dan staan wij als eerste gasten om 7 uur op de stoep.

We lusten wel chapati met suiker, een lekkernij die er goed in gaat en waar ik een deel van de dag op kan teren.

Uit ervaring weet ik dat het belangrijk is om de dag goed gevoed te beginnen, de volgende kans op eten is pas vanavond weer.

De mannen verwelkomen ons met trots, er is geschilderd en ziet het plafond er niet mooi uit?

De plastic plafondplaten zakken door wegens de warmte maar goed...

Ook de slager ernaast is gerestyled op Keniaanse wijze.

Onder het genot van National Geografie (ook hier is de t.v een belangrijk bezit), waar een leeuw een aanval doet op een kleine antilope en deze verorbert, geniet ik van mijn chapati en beker nescafe.

Om half 8 staan we paraat bij de oogkliniek waar al een aantal auto's op ons staan te wachten die ons meenemen naar 3 verschillende dorpen in de regio.

Wij gaan vandaag mee naar Kwa Mnengwa dispensery, een gehucht op ongeveer 1 uur rijden, waar we bij een consultatie bureau onze mensen zullen zien.

Het is altijd een verrassing hoeveel mensen er op ons staan te wachten.

Een eenmalige kans op gratis oogheelkundige zorg, die mede gesponsord wordt door Toyota Kenia.

Met het Taita gebergte op de achtergrond is het een prachtplek waar het een drukte van belang is met onze klanten, maar het gewone consultatie bureau gaat ook gewoon door, een gezellige drukke bedoening dus.

De taken zijn snel verdeeld en ik doe vandaag de administratie, deel medicijnen uit die zijn voorgeschreven, druppel ogen en zet mensen op transport die nog vandaag zullen worden geopereerd aan hun cataract.

Hermien doet met hulp van vrijwilligers de oog testen en Chama de optometrist doet de onderzoeken.

Op een grote watertank worden de test platen geplakt om de oogtesten af te nemen.

We zijn met alleen 1 optometrist aanwezig en het is dus aanpoten, maar met hulp van enkele vrijwilligers van Toyota die hand en span diensten verrichten zoals vertalen en hulp bij het afnemen van oog testen komen we de dag goed door.

Sommige vrijwilligers gaan de school in het dorp langs en dan komt er ineens een invasie van kinderen binnen die de ogen laten testen.

Ze lachen elkaar uit maar zijn o zo gespannen als ik ze de voorgeschreven oogdruppels in de ogen doe en vertel hoe en hoe vaak ze te gebruiken, ze spreken allemaal Engels , hun hoofd taal tegenwoordig en Swahili is de 2e taal voor hen.

Ze staan op een kluitje om me heen en luisteren graag naar de verhalen , privacy is er hier niet bij.

Eenmalige gratis hulp dus, opereren is gratis evenals medicijnen en simpele brillen tot sterkte + 3.00.

Als er een bril wordt voorgeschreven en de sterkte is op, dan knijp ik een oogje dicht en verstrek een iets sterkere die nog wel op voorraad is.

Zo proberen we iedereen blij te maken, het zijn simpele leesbrillen maar o zo dankbaar als je het even niet meer ziet zitten.

Niet meer over drempeltjes struikelen en nu wel de krant kunnen lezen als je slecht ter been bent is o zo belangrijk.

Oude wijfies zijn zo blij en steken hele verhalen af die ik niet begrijp maar ik kan me er wel iets bij voorstellen en glimlach terug.

8 mensen hebben we voor operatie maar er wil ermaar 1!!

Dit is zo teleurstellend, de ene heeft een kind om voor te zorgen, de ander kan de koeien niet in de steek laten, en zo zijn er nog wel meerdere redenen op te noemen.

Ik probeer met mijn tolk de mensen op andere gedachten te brengen maar ze zijn onvermurwbaar, ik vraag of er geen buur is die de koeien kan melken of een kennis die een nachtje op het kind kan passen.

Maar nee onder geen beding, ook mijn argument dat het gratis is, overnachting in het ziekenhuis en een diner en ontbijd er bij hoort, en ze weer naar huis terug worden gebracht mag niet baten.

In totaal zien wij vandaag 145 mensen en om 15.00 uur zijn we klaar, pakken de spullen weer in en komen eind van de middag weer bij de kliniek aan waar al druk wordt geopereerd, Helen de oogarts en Albert, een soort physician assistent die is opgeleid om cataract operaties te doen werken simultaan in 1 kamer, alle patienten krijgen ook een nieuwe lens geimplanteerd.

Er worden deze dagen ongeveer 50 cataract operaties gedaan en zijn 1000 mensen gezien in 2 dagen op 6 verschillende locaties, een hele prestatie die niet kan zonder ieders aandeel.

Ik contoleer de voorraad zonnebrand die al tijden in de kliniek staat, zwaar verlopen!!

Een nieuwe voorraad komt volgende maand aan, 3500 flessen met de boot, aankomst op ca 7 Maart,en zal ook hier blijdschap brengen, de oude moet worden vernietigd en ik wordt meewarig aangekeken, wat zeg je nou, weggooien?

Ja inderdaad, zwaar verlopen zonnebrand geeft huid afwijkingen en heeft niet meer het beoogde resultaat, daar ben ik inmiddels al achter.

Vanaf Januari zijn er weer 35!! nieuwe albino's getraceerd!

Ik neem de gegevens op van de locale albino coordinator en ga haar volgende week bellen.

De namen ga ik door krijgen en zo wordt de lijst steeds langer, we zitten in de buurt van Tanzania en er zijn VEEL albino's die zorg nodig hebben.

Het is dus nog een hele uitdaging om dit project zo goed mogelijk te laten verlopen en alle voor de albino verantwoordelijke mensen met elkaar te verbinden.

Maar de nieuwe gegevens heb ik, dus ik kan er mee aan de slag, mensen bellen en zien, afspraken maken voor de aankomst en uitgifte van de zonnebrand, ook de verantwoordelijke dame van de Keniaanse Verkaart goep ga ik ontmoeten Jos en Martijn, ik ben benieuwd wat ik van haar te horen krijg omtrent de contacten met de Nederlandse vestiging!

Op zaterdag ochtend 6 uur gaat de wekker weer en na het ontbijd worden de geopereerde mensen gecontroleerd, wordt er een dank gebed uitgesproken en iedereen weer naar zijn dorp terug gebracht.

Met recht een wagen vol geladen met oude wijven, maar ook mannen natuurlijk die door de rangers weer naar huis worden gebracht.

Dan wordt het opruimen, spullen inpakken en wegwezen.

Maar dat is te makkelijk gedacht.

Een matatu is er besteld om de spullen en het team weer terug te brengen naar Mombasa en Kwale.

Het is een gepuzzel om alles mee te krijgen.

De microscoop in 2 delen in een stalen koffer, talloze dozen, de operatie stoel, veel gaat er op het dak!

Ik denk al in mezelf, als dit maar goed gaat!

A POT OF BLESSINGS staat er op de achter klep van de matatu, tja hoe vul je dit in.

We vertrekken en stoppen even in VOI op de markt om water en fruit te kopen, de trip duurt zo'n 4 uur en het is heet!

Een lokale bus komt aan en de verkopers stuiven er op af om de inzittenden iets te kunnen verkopen.

Zakken mais sneuvelen er door het gesleep over straat, de eigenaresse, een jonge moeder met een baby op de rug staat er beteuterd bij te kijken en gaat bellen.

De mais kolven en losse mais worden van straat geveegd en in een zak gedaan waarna ze achter op een brommer met kind op de rug en zakken achter zich weer verder reist.

Dan een half uur na vertrek klinkt er een enorme knal, ik denk de band ontploft, maar nee het is nog veel erger, we zijn ons wiel verloren.

Auto in de berm langs de zeer drukke doorgaande weg waar vrachtwagens vlak langs je heen scheren.

We stappen uit en zien dat de as van de auto is beschadigd en de mannen gaan op zoek naar het wiel aan de andere kant van de weg.

Het is bloed heet en geen spatje schaduw te bekennen, na een lange tijd zoeken, het wiel heeft gelukkig geen andere auto's geraakt, komt de chauffeur met het wiel aan de hand terug.

De as is gebroken en er lekt olie , we kunnen niet verder en er wordt een andere matatu besteld, ook de radiateur lekt.

Alles moet weer van het dak en uit de auto.

Dan na een uur kunnen we weer verder, geen imperiaal op de matatu dus alles moet er in!

De koffer met de microscoop gaat achter de achterklep die wordt dichtgebonden met een touw omdat de klep niet meer dicht kan.

Iedereen zit op elkaar gepakt met tassen onder de voeten, dozen en andere materialen.

We vervolgen de reis en na een tijd weer een enorme knal en getoeter van andere auto's, nu blijkt de achterklep open gegaan te zijn en is een metalen kist met een microscoop gedeelte op de weg beland!! gelukkig blijkt dit het onderstel te zijn maar toch!!

Ik mag hopen dat na al dat gehobbel, we belanden met de wielen van het ene gat in het andere wegens slecht wegdek , dat de microscoop het van de week nog doet.

Uiteindelijk komen we om een uur of 5 weer in Mombasa aan en stappen we op de Matatu naar ons huis.

Wat een belevenissen hadden we.

Bloed hete dagen, kapotte auto's, langs denderende vrachtwagens, maar o zo dankbare mensen en daar doen we het voor!

We krijgen thuis rijst met vlees, salade en meloen, een godenmaal!

Na een uurtje zitten en een koude douche is alles weer vergeten en blijven alleen de mooie belevenissen op mjn netvlies staan.

Asante Carla.