carlasonder.reismee.nl

A Little Progress Each Day Adds Up To Big Results.



Wat een dag hadden we gisteren en wat een blijdschap bij de familie Lewa.

Bezoek uit een ver Nederland en dat mensen zich echt om je bekommeren en niet alleen maar iets beloven…..men kon er niet over uit.

Ze zijn zo blij met al 4 kinderen op school in een veilige omgeving en ze hebben het er goed.

Ik deed een suggestie, misschien Rosa volgend jaar, dan wordt ze 5 jaar.

Ai, dat was een leuke ingeving maar de 2 kleintjes kunnen absoluut niet zonder elkaar.

Heimwee, huilen als ze elkaar niet zien, dat wordt het dus nog niet.

We kijken het nog een jaar aan maar dan zal het toch echt gaan gebeuren hopen we.

De financiële bijdrage die ik aan de familie gaf ging direct naar moeder, die doet uiteindelijk de boodschappen.


Als ik de volgende ochtend wakker wordt komt er al een berichtje binnen van Almasi.

Zijn collega’s die al een I Phone hebben zijn aan het helpen om hem te installeren.

Later stromen er foto’s binnen van Almasi in het veld met prachtige heldere plaatjes, wat een verademing voor hem en zo’n stukje gemak.

Hij is screening aan het doen van groepen albino kids.

We strijken neer bij de plaatselijke koffie tent voor een lekkere cappuccino en pannenkoekjes als ontbijt, pakken de tuk tuk naar de grote weg en nemen dan de matatu naar Likoni school For the Blinds.


Bij de ferrie stappen we uit, groepjes mensen verzamelen zich onder de boom, het is al flink warm, mannen met de brommer staan er om klantjes op te pikken voor vervoer.

Mzungu Mzungu roepen ze ons toe, Jambo, Habari roep ik terug, dan is het stil.

Verrek, die lui kunnen ons wat verstaan lijken ze te denken.

Ik wordt niet meer warm of koud van roepende mensen, blijf vriendelijk, groet elkaar en dan is het ijs gebroken.

Wij willen wel naar Nederland zeggen ze, werk vinden en geld verdienen.

Er zijn al genoeg werk zoekenden en asiel zoekers die geen kans hebben vertel ik hen.

En dan nog, een visum krijg je alleen op uitnodiging, en onze temperatuur, jullie kunnen daar niet aan wennen.

Lachend nemen we afscheid en vervolgen al lopend de weg naar de Likoni School.


De mooie grote boom bij de entree wordt afgezaagd en moet het veld ruimen.

Een boom weghalen waaronder je schaduw hebt is een doodzonde maar men kan nu niet anders.

Het gehele terrein wordt voorzien van een gemetselde muur, veiligheid voor alles voor onze kinderen zegt Elizabeth de directrice.

Er hangt een magere man in de boom , niet gezekerd, het lijkt wel een aap.

Kleinere takken haalt hij neer met de hand zaag, mannen met touwen houden de boom in het gareel zodat hij de goede kant op valt.

Andere mannen zijn aan het graven, zeker een meter diep in de harde rotsachtige bodem, dat is een hele klus, het is rond het middag uur en bloedheet.

Hier komt de fundering voor de muur, ijzer vlechters zijn bezig om een stevige constructie te maken, al met al een heel karwei dat nog wel even gaat duren.

We begeven ons naar het administratie blok waar de directie zetelt en hebben een warm welkom met het team.


Ik bespreek de vorderingen van Elisja, Beja, Monica en Mzara die nu sinds het begin van het jaar op school zijn.

Ze doen het super goed, vooral Elisja, de oudste is clever wordt ons verteld.

Wel is hun niveau nog steeds lager dan van de rest maar ze maken progressie dus dat komt wel goed.

Op hun schooltje in de bush hebben ze weinig mee gekregen, dat is het lot van een albino kind op een bush schooltje, enige extra ondersteuning is er dan gewoonweg niet.

In een klas met 100!! kinderen kun je het dan wel vergeten, hier krijgen ze allemaal persoonlijke aandacht in kleine groepjes.


Dan komt mijn punt voor komend jaar aan de orde.

Ik hoorde van een albino vriend dat kinderen naar huis worden gestuurd als er geen schoolgeld wordt betaald, ook op deze school hoor vertelde Josphat me!

Dat zal ik niet laten gebeuren met onze kids en ik wil precies weten wat er gaande is, wie vraagt wordt wijs.

Ik wil tot in de puntjes weten hoe volgend schooljaar dat in Januari start eruit gaat zien voor onze kids.

Dan breng ik de brief aan de orde die de vader heeft gekregen, ik breng in dat het toch onmogelijk is om een sponsor te vinden als je in een gebied woont waar iedereen de eindjes aan elkaar moet knopen, ruil handel plaats vindt, een kip in ruil voor een zak mais enzovoort.

Dit kun je niet van de mensen verwachten.

Dan wordt het me duidelijk uitgelegd.

School is gratis voor iedereen, wel moet er een school uniform worden aangeschaft incl. schoenen, sokken, trui etc. maar dat wisten we al.

Het geld dat moet worden betaald, de FEE is voor de housing, water, electra, eten, etc. etc, het is immers een boardingschool.

En dan komt er nog een bedrag bij voor persoonlijke artikelen voor het hele jaar zo als zeep, shampoo, schoenenpoets, waspoeder, wc papier, pennen, potloden, noem het maar op.

Het is me nu duidelijk, het school jaar bestaat uit 3 terms van 3 maanden waarbij iedere term 7.000 shilling (65 euro) kost, afhankelijk van de wisselkoers.

Reken maar uit, rond de 200 euro per jaar voor 1 kind, en dan nog rond de 100 euro voor de bijkomende persoonlijke spulletjes als het uniform ze nog past.

Ik vertel van onze jam actie die weer zo succes vol was, en nadat we terug zijn nog even doorgaat.

Hiervan kunnen we 2 kids sponsoren volgend jaar.

Wat gebeurt er als het hierbij blijft vraag ik Elizabeth, je laat de andere 2 dan toch niet thuis zitten?

NEE, dat gaat niet gebeuren.

We maken met behulp van Almasi een afspraak bij de County Development Fund in Kwale county waar het gezin woont.

Men zal dan de betreffende papieren invullen met de vader en in commissie wordt er bekeken of er schoolgeld vrij kan worden gemaakt om 1 kind te sponsoren vanuit Kwale county, of het lukt is niet zeker, maar proberen kan altijd.

De grootste zorg is weggenomen, op school blijven ze in ieder geval.

Mij vroegere buurjongen had voor dit jaar de vervoerskosten betaald om tijdens vakantie naar huis te kunnen en dat was een geweldig idee, blije kinderen die ook hun broertjes en zusjes met regelmaat zien, super gewoon.


Het is mooi geweest met de serieuze zaken en we begeven ons naar buiten waar alle albino kinderen, 40 stuks, ons al opwachten.

Voor iedereen heb ik zonnebrandcrème, lipsticks en zonnebrillen die door menig een bij supermarken zijn opgehaald, gewoon weg SUPER.

Iedereen krijgt een bril en er wordt meteen driftig onderling met elkaar geruild, de jongens willen de donkere en de meisjes de hippe gele.

Dan krijgen we een rondleiding over het gehele complex.

2 weken geleden is de computerklas officieel geopend, wat een geweldige gift van Microsoft, 40 computers zijn er gedoneerd, Safaricom zorgde voor de internet verbinding.

Alle 194 kinderen op deze school krijgen ook les via de computer, hoe mooi is dat, de 2 onderwijzers die speciaal voor de computerklas zijn vertelden ook nog trots dat er in Januari met ingang van het nieuwe schooljaar nog een klas bijkomt met 40 gedoneerde tablets.


EDUCATION IS A WAY TO SUCCES hoor en lees ik zo hier en daar, dat kan ik alleen maar beamen.

Sommige jongens van de secundary school afdeling leren al hoe ze websites moeten bouwen, geweldig om te zien.

Ik geef er de gedoneerde USB sticks, een welkome aanvulling voor deze klas.

We vervolgen de rondleiding naar de slaapzalen waar de kinderen wonen onder begeleiding van huismoeders.

De was hangt te drogen aan de lijn en over de struiken, de groteren moeten het zelf doen, voor de kleintjes doen de huismoeders het.

De kinderen springen touwtje, voetballen of hangen heerlijk onder de boom.

Wat een mooi en succesvol bezoek was dit.

We nemen afscheid van de school en komen volgende week weer terug met nog meer zonnebrandcrème en lipsticks.


LEARN TO LEAD.


De volgende dag pikken we Kate onze vriendin op bij haar eigens shopje, een butchery.

We gaan weer op bezoek bij het Slum schooltje, True Experience Nursery School, dat vorig jaar zo blij werd gemaakt met spel materialen.

Ik kreeg een prachtige sponsoring en had al vooruit in Nederland contact laten leggen met het schooltje.

Wat zijn de wensen en wat heeft de prioriteit, het dak is aan renovatie toe werd er verteld.

We pikken Patience op, de directrice van de school die ons voor zal gaan.

Ik begeef me weer in de slumps met dichte schoenen en een makkelijke broek, zo hier en daar steekt er van alles uit waar je aan blijft hangen, liggen er scheermesjes op de grond, gevaarlijk met al die rondscharrelende kinderen, vaak op blote pootjes, en spring ik over open riolen, soms schuifelen we voorzichtig achter elkaar aan met de hoop niet uit te glijden.

Er schalt muziek uit sommige hutjes, afgetapte elektra, een levensgevaarlijke bezigheid.

Ik tref lemen hutten aan met deuren van metalen dakplaten, scharrige hutjes die men waterdicht probeert te maken met zakken waarin de mais wordt bewaard, wat een triestigheid en totaal geen enkel vooruitzicht op verbetering.

Toch zijn er een aantal dames die de handen uit de mouwen hebben gestoken en een schooltje zijn gestart, wat een lef.

1 ½ jaar geleden hebben we er ook al 75 kinderen in een nieuw school uniform gestoken, simpel een jurk of bloesje met korte broek.

Nu is dus het dak het volgende project.

We worden weer driftig toegezongen en trots laat men de springtouwen en voetballen van vorig jaar zien, het is nog heel, wat een wonder in deze erbarmelijke omgeving.

Ik had thuis al een contractje gemaakt, normaliter gaat er nooit veel geld naar een project zonder ervoor te tekenen.

We spreken af dat ik volgende week terug kom om de vorderingen te zien, een mooie stok achter de deur.

Na een uurtje vertrekken we weer na ook nog wat potloden en ander school materiaal achter te hebben gelaten, dit wordt volgende week vervolgt.


Op de terugweg naar huis stoppen we bij Radna square en zoeken de dames van de doeken verkoop op, ze zijn blij ons weer te zien.

Enkele bestellingen kopen we in en onder het genot van een mango juice plaats ik wat plaatjes op Facebook.

Dan zie ik ’s avonds een watsapp groep "Doeken voor Carla" , aangemaakt door Ingeborg, wat een idee, geweldig.

De bestellingen stromen binnen en doeken van 4 euro verkopen we voor 8 euro en die van 7,50 voor 15 euro.

Hiermee genereren we wat extra schoolgeld voor de albino kids.

Gelukkig heeft de familie sinds 2 weken wifi zodat ik meteen kan reageren.

Pling pling, zo gaat het de hele avond door en tijdens het eten ligt de telefoon naast het bord.

Er worden uiteindelijk meer dan 40 doeken besteld deze avond met het resultaat…een 3e kind met genoeg schoolgeld voor komend jaar, geweldig, nu de 4e nog?

We maken briefjes met de namen van de bestellers en met genoeg tassen begeven we ons de volgende ochtend weer naar de dames die geen idee hebben wat er gaat gebeuren.

We vertellen hen over deze flitsende actie en beloven bij iedereen wat te kopen en dat moet ook wel want anders lukt het met deze hoeveelheid niet.

Superblij zijn de dames en ze staan te joelen en te dansen, het kind kan weer melk krijgen, de huur kan worden betaald, ze zijn even zorgen vrij.

De economie ligt op zijn gat, Kenia is verlamt, zaken liggen stil, velen hebben het heel moeilijk, dit alles wegens de verkiezingen en her verkiezingen eind van deze maand.

BESTELLEN KAN NOG TOT WOENSDAG AVOND! (Voorbeelden en filmpjes op Facebook), de dames zorgen voor nieuwe voorraad.


Assante Carla



Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!