Verbazing en ongeloof alom, wat krijgen we nou?

Het is eind Augustus als ik naar de ticketprijzen kijk en overleg met de APDK Mobile Clinic.

Zoals gewoonlijk draaien de Afrikaanse raderen traag en boeken wij ondertussen ons ticket.

Dan komt er een zeer onaangenaam bericht, wij mogen niet deelnemen aan de Mobile Clinic.

Wat is dat nou, het ligt ons na aan het hart, hier vinden we de kinderen die ons nodig hebben, hier vonden wij de eerste albino kinderen.

Dan wordt het over en weer mailen wat de reden is.

Na veel getrek komt het erop neer dat wij beschuldigd worden vorig jaar verlopen zonnebrandcrème te hebben verstrekt in het veld, en de kliniek zou imago schade hebben opgelopen!.

Dit vind ik onacceptabel en onjuist en ik ben echt verschrikkelijk boos om deze onterechte beschuldiging.

Ik wacht een paar dagen om het te laten bezinken en heb ondertussen overleg gehad met de instanties waarmee wij nauw samenwerken, de plaatselijke Albino vereniging, het Kwale oogziekenhuis met de groep van ca. 200 albino’s en de Likoni school for the Blinds waar onze albino kinderen op zitten.

Bij hen zijn geen klachten binnengekomen en hen is hierover niets bekend.

De voorraad zonnebrandcrème  heb ik notabene bij de importeur zelf opgehaald.

Dan confronteer ik de kliniek ermee en verzoek een meeting onmiddellijk op de dag dat we aankomen met de Directeur himselve en de partij die de beschuldigingen uit.

Dan is het even heel stil…….

Na een week komt het bericht, sorry het was niet juist en er was nagelaten om zelf eerst uit te zoeken wat er aan de hand was, iemand dacht………..

De bekende storm in een glas water….. maar wel een heel onaangename en geen leuke start.

Bij aankomst hebben we een pittig gesprek en excuses alom, maar er zijn wel een paar barstjes in de verstandhouding met de kliniek ontstaan.

Ook blijkt dat er nieuwe gedragsregels zijn opgesteld door de county’s waar eenieder zich aan moet houden, daar is natuurlijk niets mis mee  en alleen maar goed.

Een soort verklaring van goed gedrag moet er komen, het is er nu te laat voor en we kunnen niet mee deze 3 weken.

Erg jammer en communicatie in deze tegenwoordige tijd via de mail… dat kwam niet in hen op.

Een rafelige start zullen we maar zeggen……….

Maar ons kennende hebben we eigenlijk niemand nodig en kunnen we zelf ons programma heel goed indelen en regelen.

Na 7 jaar is de vrienden groep zo groot en intens, alle hulp staat klaar.

Uber , wat een uitvinding voor de Keniaanse markt.

Goede auto’s, prijzen concurrerend met de tuk tuk en een stuk veiliger en comfortabeler, zeker als je enorm veel mee hebt

We hebben er al een aantal keren gebruik van gemaakt..

We bezoeken Likoni school for the Blinds in Likoni en leveren er een grote tas af met 80 zonnebrillen, 80 tubes zonnebrandcrème en vele lipsticks met de wetenschap om woensdag op de terug tocht dit uit te kunnen delen aan de kinderen.

Verder met de tuk tuk naar de oogkliniek en een warm welkom door de staf.

Onderweg zijn er vele politie stops waar wij van kunnen mee genieten.

Onze Tuk Tuk driver wordt gemaand tot stoppen en wij moeten onze paspoorten laten zien maar die hebben we niet mee.

Natuurlijk wel een copy en een foto in de telefoon.

Het is verboden om mee te hebben overtuigen we de politiemannen en een copy moet genoeg zijn.

Ja hoor we mogen verder en de chauffeur komt niet meer bij van de lach, die 2 Mzungu dames die de politie zover krijgt hen door te laten, kom daar als Keniaan maar eens om.

Dan door naar onze geboekte banda in Diani Beach, witte zandstranden en een warme zee verwelkomen ons.

De golven zijn ruw en het zeewier volop aanwezig maar wat is het lekker in het water.

We maken ’s avonds de tassen klaar voor het bezoek de volgende ochtend aan de 2 Albino kids waarvan er al 3 zusjes en een broertje op de Likoni school zitten.

Mbegani is de eind bestemming, 3 uur rijden over zanderige ribbelwegen, goed opletten of we nog een enkele olifant kunnen spotten.

We vragen de chauffeur of hij de beste auto bij zich heeft en weet hoe uitdagend de route is?, wij kennen hem al van de Mobile.

Dan pikken we onderweg in Kwale Almasi de albino coördinator van het oogziekenhuis  op, hij kent de kinderen goed en weet nog belangrijker, de weg.

Het landschap is mooi, vele palm bossen, lemen hutten en grote groepen met koeien en geiten trekken aan ons voorbij.

De moskee laat van zich horen en de groenten en fruit stalletjes zijn goed gevuld.

Ook zijn de vrouwen op de akkertjes bezig met het bewerken van de grond en de mannen met de zeis het gras aan het “maaien” om het vee te kunnen voederen, bedrijvigheid alom.

Dan gaat Almasi bellen om de vader te vertellen dat we in de buurt zijn.

We stoppen in een klein gehucht en wie hebben we daar… de mobilizer van vorig jaar.

Deze mensen vinden de groepen met kinderen die de hulp van  de Mobile nodig hebben.

Handen schudden alom en ik blader gauw in mijn boekje van vorig jaar om de beste man met zijn eigen naam te kunnen begroeten, hoe is het mogelijk zegt hij, een jaar geleden en nu zijn jullie er alweer.

Dan blijkt als de  vader van het te bezoeken gezin aan komt lopen dat Rosa en Thomas op de dispencery zijn, een soort consultatie bureau.

Tja, dat was niet de afspraak, men wist toch dat we kwamen.

Ik besluit met de chauffeur en de vader om de kids op te gaan halen.

Het zand wordt dikker en dikker tot we vast komen te zitten, de auto wil niet meer voor of achteruit.

Ik stap uit en met de vader gaan we duwen, een voorbij komende boda boda driver vraag ik ons te helpen.

Dan komt de auto los met daarmee ook de gehele voor spoiler, tja… het is maar plastic en deze wordt weer terug geklikt.

De chauffeur neemt het nogal laconiek op.

De piepschuim vulling verdwijnt in de achterbak.

We komen los en ik vraag de boda boda driver om de moeder en kinderen op te gaan halen en naar ons toe te brengen.

Na een paar minuten zijn ze er de kleintjes, Rosa op blote voetjes en moeder met nog een “zwarte” baby op de rug en Thomas aan de andere hand.

Na een  kort ritje stappen  ook wij weer uit, het zand is te dik, we laten de auto staan en gaan te voet verder.

Na geruime tijd lopen waarbij de moeder de grote tas met kleding die we mee hebben ook op haar hoofd heeft komen we aan bij het stukje land van de familie.

3 lemen hutten, 2 om in te leven en 1 voor de kippen, de 4e is kortgeleden afgebrand en moet weer worden opgebouwd.

Bij deze brand is bijna alle kleding verloren dus de grote tas met mee genomen kleding komt als een geschenk.

Een grote rieten mat wordt uitgerold en een paar krukjes neer gezet voor ons.

De nieuwe brillen die de kinderen sinds een paar weken hebben worden uit de hut gehaald en Almasi die ook de oogheelkundige zorg in de kliniek doet zorgt dat de brillen zo hier en daar wat worden verbogen om ze zo goed passend te krijgen.

Ik praat met de vader en moeder over de kids op school, de “uitdagingen ”die het hebben van albino kinderen met zich meebrengt en dat is niet mis.

Als je 1 albino kind hebt is het al een zorg, laat staan 6!

In de Augustus vakantie hebben de kinderen een  brief mee naar huis gekregen.

Ik kijk ernaar en het lijkt een vraag aan de ouders om sponsoren te vinden.

Waar vind je die in godsnaam in een gebied waar iedereen arm is…..

Uiteindelijk komt er de volgende dag een duidelijk antwoord op als ik ga navragen op school.

Ouders met kinderen met handicaps zoals albinisme kunnen bij de county een funding aanvragen voor schoolgeld.

Of je het krijgt is een tweede maar proberen kan altijd.

Zittend op het sisal tapijtje legen we de tassen, passen kleertjes en schoenen.

Ik geef smeer instructie, niet 1 maal per dag maar 3 maal!

Lange mouwen en pijpen, dat gaat nu lukken met al die mooie kleertjes, katoen en geen synthetische troep waarvan je al gaat zweten als je het ziet.

We doen een pas sessie en de kids zien er al meteen stoer uit

De schoentjes worden gepast en zitten perfect.

Iedereen is enorm blij.

Kleurboeken en potloden worden meteen uitgetest, een en al bedrijvigheid.

Na een uurtje is het mooi geweest, ik geef het gezin wat geld om groenten en fruit voor te kopen, een beetje een zetje in de goede richting, kan iedereen wel eens gebruiken en het geeft hen ruimte om adem te halen.

Het gezin heeft wel 6 acres land maar een groot deel valt niet te verbouwen.

Je kunt dus wel rijk zijn aan grond maar dat hoeft niet te betekenen dat je rijk wordt van opbrengsten.

Er wordt op zeer kleine schaal tuinbouw bedreven, ik zie zo hier en daar mais uit de grond steken en er liggen watermeloenen te groeien.

We vertrekken weer voor een rit 3 uur terug, ik maak Almasi onderweg erg blij met een mooie Iphone die speciaal voor hem is gedoneerd.

Een foto maken bij zijn veldwerk en in de kliniek weer verder gebruiken, het maakt het werk zoveel makkelijker.

Zijn jongere collega’s gaan hem helpen met installeren verteld hij glimlachend.

We zetten Almasi weer af in Kwale waar hij een radio interview heeft en wij gaan door naar de zee, even de benen strekken en het water testen?

Al met al een dag met een gouden randje.

Carla.