Het is vroeg,woensdag ochtend 6 uur als de wekker gaat, de start vande 3 daagse Mobile Clinic ronde in de regio Mariakani, de hitte en droogte van de vorige keer staat nog op mijn netvlies.

Hermien en ik sluipen het huis uit zonder ontbijd, dat komt later wel en we nemen de matatu naar de stad, geen buur die zo vroeg langs komt om ons een lift te bieden.

Dan besluiten we ons de luxe van een Tuk Tuk te permiteren, er is veel mee en we hebben geen zin om in de overvolle matatu te stappen.

APDK Portreitz is ons vertrekpunt waar de ambulance staat.

Ibrahim de chauffeur rijdt ons bijna voorbij, al zwaaiend naar hem stopt hij, verrast ons te zien.

Ben je ons vergeten vragen we verontrust, dan komt er een soort excuus, tja gisteren wel verteld maar...., afijn we bergen de spullen op en vertrekken naar de stad waar we Peter de fysiotherapeut op pikken.

Wachten in de stad is nooit erg, er gebeurt zo veel, dames met hun standje, een kleedje op de grond waar vandaan zij hun groenten en allerlei andere waar verkopen, al is het maar 1 euro per dag, toch wat verdiensten.

We vervolgen onze weg weer verder en dan na 10 minuten komt Ibrahim er achter dat we een lekke band hebben, tsss dat wordt oponthoud van bijna een uur en wij besluiten om een koffie met mhambra te pakken bij het lokale tankstation.

Uiteindelijk 21/2 uuur later verlaten we de stad na eerst nog wat gesteggel om een bonnetje voor de reparatie, ja, alles moet verantwoord worden.

De bon is er niet en ik bied een blaadje uit mijn kladblok aan en wij zijn uiteindelijk getuigen.

District Mariakani is deze week aan de beurt, een gort droog gebied waar sinds een half jaar geen druppel water is gevallen.

Kuddes met geiten en koeien komen we tegen, naarstig op zoek naar gemorst water bij een waterput, het vee ziet er mager uit.

Vrouwen met een ton op het hoofd en kind op de rug zoeken ook de bron op en dan heb je het over een 20 liter vat, respect!

Menig handkar, kruiwagen en chinese fiets zien we voorbij komen die vol staan met lege nog te vullen tonnen, sjokkende ezels die het zwaar hebben, men is vaak een halve dag onderwegom water te vinden.

In Rabai pikken we de eerste mobiliser voor de APDK op, nu is het een leraar die weet wanneer wij komen en van te voren op zoek gaat naar kinderen met handicaps en de ouders op onze komst wijzen.

Ik ben verrast te zien dat Almasi, de albino coordinator van Kwale Eye Hospital zo alom bekend is, hij doet er goed werk, bekendheid met albinisme in de ruimste zin van het woord verspreiden, ik ben er blij mee.

St. Lukes hospital in Kaloleni, een prachtige landelijke omgeving met vele palmbomen, je waant je in de Cariben maar dat lijkt maar zo, geen water, droogte, slechte oogst.

Af en toe een klein stukje grond dat is bewerkt voor de aardappels, suikerriet stengels en mais, wat heb je aan een groot stuk bewerkte grond als er geen water voor handen is?

We vinden onze eerste klantjes hier en we treffen een 4 maanden oud kindje aan, sterk vermagert en het meisje heeft een enorme schisis waarbij ook de helft van de neus is betrokken, het kind weegt 3 kilo terwijl het er 6 moeten zijn, schokkend!

Een wanhopige moeder die terecht op zoek is naar hulp, waar is de eerste lijns zorg in het ziekenhuis of dispensery? zij moeten dit toch ook gezien hebben?

Het kind rochteld wat af en het borstkastje gaat snel heen en weer, het kind hapt naar adem en ik denk dat het zich al menig keer heeft verslikt, voeden is erg moeilijk en gaat met een lepel, we besluiten er hulp bij te halen van een dietiste en kinderarts, tijd voor actie!!

Extra voeding die wordt afgemeten zodat de moeder zeker weet dat het kleintje genoeg binnen krijgt.

We vervolgen onze weg verder en komen bij een volgende dispensery aan, dit is een soort consultatie bureau, er zit een hele groep vrolijke moeders op ons te wachten, controles na operatie en nieuwe gevallen.

Kinangony dispensery, een drukte van belang waar de mobilisers veel goed werk hebben verricht, er zitten veel kindjes.

Peter heeft het druk en wij blazen balonnen op om de kindjes aan het lachten te maken nadat Peter met stevige hand enkele fysiotherapie oefeningen heeft gedaan, de tranen verdwijnen en er komt weer een lachje tevoorschijn.

Dan weer door naar menig school, de beste plek om kinderen te vinden, ouders zijn er niet bij, maar komen anders ook vaakniet opdagen, te ver weg, de kinderen lopen vaak een uur of langer om op school te komen.

Hier ontmoet ik mijn eerste albino meisje, nog nooit eerder hulp ontvangen.

Ik voel mij deze dagen net een "evangelist", ik breng het belang van goed smeren onder de aandacht, hoedje op, uniform met langen mouwen en broekspijpen, zonnebril om de ogen te beschermen, en deel ook werkelijk zonnebrand uit en brillen als ze passen.

Tevens kaartjes met smeer instructie en een folder van de locale albino vereniging in Mombasa.

Menig onderwijzer is blij met me, ik breng het belang van vooraan zitten in de klas onder de aandacht, slecht zien achter in de klas geeft slechte studie resultaten en achterstand, dit kunnen deze kinderen er niet bij hebben.

Zo trekken we verder het land in, het is bloed heet, gort droog en het rode zand waait door de auto, ik heb aan het eind van de dag het gevoel een ragebol op mijn hoofd te hebben.

We overnachten in een lokale tent met disco voor de deur, gelukkig zijn de oordopjes mee, geen water dan wat in een teiltje dus een natte lap is waar ik het mee moet doen vandaag, en door de hitte plak ik over mijn hele lichaam, geen luxe van een fan, het muskieten net is waar ik het mee moet doen.

Ik borstel het zand uit mijn haar en probeer met een leeg cola flesje gevuld met water mjn haar wat te fatsoeneren.

Eten in de meest onguur uitziende tentjes, maar wij weten wel beter, chapati, bruine bonen en groenten daar is niets mis mee, de omzet snelheid is hoog dus...

Ik wapper de vliegen die ons omgeven van me af, schop de bedelendeonder de vlooien zittendekatten onder de tafel vandaan en eet snel door, dat is Africa.

De zonnestralen worden gebroken door het vele zand dat in de lucht hangt, dit is de doorgaande weg naar Nairobi waar wij hebben overnacht.

We staan tussen de volgeladen containertrucks met open kappen, reparatie werk wordt er gedaan, er verschijnt een auto waar zo'n 20 samen gebonden hard tokkelende kippen naar binnen worden gebracht, die gaan straks in de soep want daar zijn ze hier gek op, zout is wat je nodig hebt na al dat zweten, soms trakteren we ons op een sodaatje voor de suikers maar verder laten we het bij water.

Een nieuwe dag die ons weer naar prachtige maar schrijnende plekken brengt.

Een grote school met 1 apart lokaaltje waar 55 kinderen, allen zeer gehandicapt worden verzorgt door 4 care givers, lieve vrouwen die voor hen zorgen met af en toe een moeder die een handje toesteekt.

De natte beplaste matrassen liggen in de zon te drogen, lieve koppies kijken me aan, een jongetje zit er met een paar omgeslagen slappe beentjes naar me te lachen, wat een verdriet, zijn buurmeisje kruipt op handjes rond die ondersteunt worden door slippertjes om haar handpalmen te beschermen, wat een treurigheid.

Ja het gevoel van de vorige keer is weer helemaal terug, een vergeten groep, krijgt niet de hulp die de scholen wel hebben.

Hermien geeft een setje uitwasbaar maandverband, een geschenk voor 1 van de meisjes.

We moeten weer verder..... wat kun je doen? veel liefde voor de kindjes is waar het hier om draait.

Een tocht van een uur over een eindeloos zandpad naar boven, het is een gehussel en gebussel, de vele gaten in de weg ontwijkend, Ibrahim heeft het zwaar om de auto in het gareel te houden.

Het voert ons naar wederom een school met veel gehandicapte kinderen in een klasje allemaal hun eigen verhaal, 2 kinderen met een enorm cataract, zie je al op afstand, 1 kind heeft een open oogkas zonder oog, zo geboren en nooit iets mee gedaan, er scharrelt een ADHD kindje rond, wat heeft hij een pret en gaat uitgebreid met zijn knuistjes in elkaar voor me zitten alsof hij wil zeggen ik ben er klaar voor, fotografeer me maar, wat ik dan ook doe.

Ik laat de foto op het schermpje zien en hij schatert het uit van de pret, ben ik dat nou zie je hem denken? dit maakt de hele dag goed.

Toch zijn al 13 kinderen van deze school geopereerd en de leiding is blij met de APDK.

Dan komt de aap uit de mouw, 1 meisje heeft wederom een klompvoetje dat al is geopereerd en mooi stond, de vader heeft eigenhandig het gips verwijderd, niet voor controle geweest en men heeft geen geld voor schoenen, terug bij af dus, dit is pijnlijk.

Een kindje met schisis dat nog nooit is gezien, opa en papa hadden het ook, waarom zou je je kind dan een gratis operatie aandoen, en een betere toekomst bieden?

Onwetendheid is hier een groot probleem en witchcraft, het heeft zo moeten zijn, het lijkt middeleeuws en hier is nog heel veel werk te verzetten!

De leraren doen hun best maar zijn aan handen en voeten gebonden, geen geld om de regio in te gaan om voorlichting te geven, de brommer is kapot en geld voor brandstof is er niet.

Talloze voorbeelden van verspilde en soms niet aangeboden hulp komen er voorbij, soms schreinend soms mooi om te zien dat de mensen met weinig middelen soms heel creatief kunnen zijn.

Al met al ca 15 albino kinderen ontmoet, voorlichting gegeven, zonnebrillen en zonnebrand uitgedeeld.

Nu de overheid nog die het ons moeilijk maakt om het papierwerk in orde te krijgen.

Het is vrijdag middag 3 uur, spits en veel vrachtverkeer dat de stad in wil, Ibrahim besluit tegen het verkeer in de zanderige berm verder te rijden, geen zin om uren in de file te staan.

Via allerlei duistere steegjes waar mijn auto zelfs bijna niet past rijd hij de vrouwen bijna de slippers van de voeten,,een hoop getoeter en de sirene gaat even aan,handkarren met bananen moeten het bijna ontgelden, maar we komen thuiswaar wij de luxe van een koude douche hebben.

Volgende week weer een ronde in de Kilifi county, een heel arm en droog gebied bekend van vorig jaar.

Ik weet het weer, dit is de realiteit van de Mobile Clinic.

Carla.