Het is dinsdag ochtend 9.00 uur en we sjokken van de compound af, het wordt een drukke dag met veel afspraken.

Ik ben hier alweer een week, maar kan me niet meer bedenken of het vorig jaar ook zo heet was.

Het water gutst al van ons af en ik loop te dweilen met een boeren zakdoek.

Bij de weg besluiten we een tuk tuk te pakken in plaats van de Matatu, bedingen een goede prijs en dan wappert de warme wind door mijn haren op weg naar Bombolulu, de werkplaats van de APDK, hier hebben we diverse gesprekken staan.

We zijn te vroeg, het personeel dat veelal vanuit de stad met de ferry komt is verlaat, er zijn 2 van de 5 ferry's in onderhoud en er gaan duizenden mensen per keer mee, zo de hele dag door, een drukte van belang dus.

Hermien en ik besluiten eerst de winkel van de workshop te bezoeken en daar wordt druk gewerkt, het rieten dak wordt vernieuwd en een deel van de spullen is afgedekt.

We worden meteen herkent en aller hartelijkst begroet door het personeel.

Enrudie, Enrudie galmt ons tegemoed, de mensen zijn blij ons te zien, er wordt druk gepoetst om al het stof van de vervangen rieten daken te verwijderen en de houten giraffes glimmen me tegemoed alsof ook die blij zijn me weer te zien.

De man bij de kassa, alle personeelsleden zijn gehandicapt, heeft een prachtig glimmende rolstoel, en wat is de hij er blij mee!! gedoneerd door een Engelse gast.

Notabene 2 zijn er verstuurd vanuit Engeland en naar Mombasa gevlogen om daar van eigenaar te ruilen en weer 2 mensen blij te maken, een net iets betere kwaliteit, zeker voor de volwassenen, er rust een heel gewicht op.

Ik bezoek Mathew van de werkplaats waar de rolstoelen gemaakt worden, 2 jaar terug heb ik er 10 laten maken van het sponsorgeld toen,voor de meest zwaar gehandicapte kinderen.

Special seats met een hoofdsteun , voeten plank en tafeltje, de kinderen zitten met een gordel vast zodat ze er niet uitvallen.

Hiermee zijn toen 10 moeders heel blij gemaakt.

Nu is het tij gekeerd, de overheid heeft al sinds 2 jaar niets meer vergoed en de APDK zit nu met een kostenpost die ze zelf hebben moeten ophoesten.

De rolstoelen zijn nog steeds 190 euro, op maat gemaakt, het kind moet komen om opgemeten te worden, zo jammer dat er nu kids op de wachtlijst moeten staan door een lakse overheid.

Gulle gevers zijn het nu waarmee sommige kinderen en ouders blij worden gemaakt op toch nog een kans......

Ik ga er in ieder geval 1 doneren.

Dan hebben we een gesprek met Ali, de maatschappelijk werker die zich vanuit de APDK ook met de albino's bezig houd, naar regionale vergaderingen gaat, contacten onderhoud met de overheid en lokale instanties, een duizendpoot die ik zo waardeer voor zijn inzet!!

Op 6 Maart gaan we mee naar een screenings kamp waar meerdere instanties aanwezig zullen zijn zoals o.a.plan international, alle kinderen die er komen zullen gezien worden door de betreffende instantie die nodig is.

Dan door naar Esther, de LuLu pads(uitwasbaar maandverband) een project van Hermien.

De vinger wordt aan de pols gehouden om het project te laten slagen, uitgifte van uitwasbaar maandverband aanmeisjes die anders veelal een week per maand thuis blijven en zo veel van school missen.

Dan is het genoeg!! het zweet gutst van me af, ik heb al bijna een liter water op en mijn dweil kan ik bijna uitwringen.

We hijsen ons in een matatu en laten ons afzetten bij Javas Coffeehouse waar een liter koud water zo weg geslobbert is, en we ons dan trakteren op een lekkere cappuccino en een sandwich.

Nou ja, Wifi werkt niet, het waait teveel!!! soms heel instabiel internet.

We vertrekken naar huis om spullen op te halen die vanmiddag nodig zijn voor ons albino overleg.

Dan weer door naar de stad, we worden aangehouden, do you want a lift??

Nou met dit weer altijd en we stappen in een dikke auto met airco en praten met de jongeman die de bestuurder is.

Ik stel me voor en vertel wat we hier doen.

Dan blijkt dat we met Bram te maken hebben, een Belg die notabene onze buurman is!

Dan komt de andere buurman van ons ter sprake,Peter, een Duitse architect waar we mogen zwemmen, een super zwembad in een prachtige tuin.

Gisteren had Helen onze gastvrouw al gezegd ons aan de man voor te stellen maar.... wij konden niet langer wachten en stapten er gisteren zelf op af en voila.. een uur later dreven we rond in ons prive bad.

Dusdoor naar Mombasa Eye Clinic , blij met onze lift zodat we niet weer doorweekt aankwamen.

We hebben een overleg met de Albinism Care Foundation, het voelt een beetje als mijn kindje, en met een mooi vooruitzicht op de aankomst van een groot transport zonnebrand moeten de puntjes op de i gezet worden.

Welcome, happy to see you, Josphat een rasechte albino, een grote reus komt op me af gelopen en ik wordt stevig omhelsd.

Wat zijn Eunice, Clinton en Josphat blij ons te zien!!

Door een grand die ze hebben gekregen kunnen ze over het hele jaar bijeenkomsten organiseren, albinisme uit de verdomhoek halen, ook bij leraren en medici, die weten vaak niet hoe om te gaan met deze groep.

Kinderen leren hoe te smeren, brillen op meten zodat ze weer iets kunnen zien.

Door het gemis van pigment ( Melanine) in de huid en ogen hebben zij veel problemen met de zon, en die schijnt hier het hele jaar ongenadig hard!

Huid kanker ligt op de loer en nog veel meer problemen.

Een mooie banner is er gemaakt die bij iedere bijeenkomst mee gaat.

We hebben zo'n goed overleg, vervolg afspraken zijn gemaakt, screeningsdag op 6 Maart, bezoek aan de blindenschool op 2 maart, ook hier zitten veel albino's.

Weer een overleg op 7 Maart, dan met de albino man van Kwale Eye Hospital er bij.

Ik ben zo happy met deze groep mensen en had een verrassing die ik eigenlijk nog stil wilde houden maar... ze verdienen het zo.

Ik heb een laptop mee en die geef ik hen, nu wordt hun eigen gebruikt en die kan dan thuis blijven, dank je wel Frances Dailey!!! ze zijn er zo blij mee, een 10 inch makkelijk in de tas mee te nemen onderweg.

U.S.B sticks erbij, ook een donatie en er kunnen veel foto's gedocumenteerd worden.

Dan door terug naar huis, we willen zwemmen bij Peter of toch bij Bram?? we hebben nu de keus.

Ik besluit bij Bram onze naaste buurman door het hek te loeren, het zwembad had ik nog nooit gezien.

Er staat een camera roept Hermien naar me, ik zwaai vrolijk , ben ik in beeld?

Dan zie ik achter de struiken een groot schepnet de lucht in gaan en de tuinman komt op ons af, er worden handen geschud en we stellen ons voor.

Are you saved?? vraagt de man, wij verstaan safe en beamen dit, dan begint hij over baptised, de bijbel komt er bij en wij denken neeeeeee, thuis geen jehova dus hier ook niet en nemen vriendelijk afscheid met de mededeling dat we" misschien " wel eens komen zwemmen.

Toch maar naar onze buurman Peter??? zou hij de meegenomen stroopwafels al op hebben?

Carla.