carlasonder.reismee.nl

Everyone smiles in the same language.


Bepakt en bezakt met 3 volle koffers en een grote handtas vertrek Ik weer richting Kenia.

De inhoud is iedere keer weer hetzelfde menu, zonnebrandcrème, lipbalms, zonnebrillen en hoeden/ petjes, het is nooit teveel.

Ook de afdeling Techniek/Radiologie en de vrijwilligers van het ziekenhuis hebben een duit in het zakje gedaan middels donaties en zonnebrandcrème en zonnebrillen.

De donaties komen ook uit onverwachte hoek

Ook heb ik deze keer enorm veel kindersandaaltjes en schoentjes mee, en menig zak met speeltjes.

Deze week wordt er in Mombasa en Kwale county flink aan de weg getimmerd middels een campagne om de jiggers uit te roeien.

Omdat velen geen fatsoenlijk schoeisel hebben wordt er veel op blote voeten gelopen, de beestjes kruipen door de huid naar binnen en veroorzaken lelijke verwondingen die vervolgens ontaarden in fikse wonden.

Alle gedoneerde schoeisel zal dus goed worden ontvangen.


Bij de douane in Nairobi wachten Hermien en Ik vol spanning op de koffers.

Vorige keer stonden er allemaal kruizen op omdat er wel iets verdachts in zou kunnen zitten.

Het blijkt dat alle bagage die uit het vliegtuig komt eerst door de scanner gaat.

Mijn grote zwarte koffer is van boven tot onder vol gekalkt met krijtstrepen, Hermien heeft meer geluk en kan zo door.

Maar ik had een uiterst vriendelijke douanier die me mijn verhaal liet doen zodat niet alles overhoop gehaald hoefde te worden.

Dan in ganzenpas met alle koffers naar de andere kant van de luchthaven waar we met de binnelandse vlucht naar Mombasa vertrekken.


Ook hier heeft de klimaatverandering zijn intrede gedaan en heeft het vandaag enorm geregend, de temperatuur is echter heerlijk.


Na een korte nachtrust in huize Mokaya vertrekken we naar de bank om al het sponsorgeld om te wisselen, even ben ik miljonair.

Tevens krijgen we nieuwe biljetten van 1.000 shilling die zo glad zijn dat het een hele toer is om te controleren, per 1 Oktober wordt al het geld omgezet in nieuwe biljetten, dus het is druk bij de bank met mensen die hun geld komen omruilen.

Dan naar Safaricom voor een nieuw nummer zodat we weer bereikbaar zijn

Blije dames bij Radna Square de volgende ochtend.

Ik had ze tevoren al een whatsapp gestuurd dat we zouden komen, en na 2 uur kijken en contact met menigeen via de whatsapp hebben we een

keuze gemaakt, een deel nemen we mee en een deel wordt speciaal voor jullie gemaakt, zo is iedereen blij en hebben de dames weer beleg op het brood.


Op zaterdag gaan we met onze gastheer op pad, Johnson Mokaya, directeur van een klein ziekenhuis, waar we in huis zijn.

Tot onze schrik werd enkele maanden geleden zijn, en nog 9 andere ziekenhuizen gesloten door de inspectie.

Sommige zaken waren niet op orde en er moest flink getimmerd en verbouwd worden om weer aan de Keniaanse maatstaven te voldoen.

Gelukkig is hij directeur van nog een 2e ziekenhuis zodat de patiënten hiervan geen last ondervonden.

De boel is weer open en groot was onze verbazing toen hij vertelde een ander pand gevonden te hebben dat in korte tijd tot een ziekenhuis wordt getransformeerd.

We kregen een rondleiding tussen het bouwpuin en gaven gedegen adviezen omtrent de O.K en de hygiëne regelgeving, deze werden in dank aanvaard.


HELP A GIRL GO TO SCHOOL.


Deze slogan doelt op de dropout van schoolmeisjes als ze menstrueren, iedere maand een week school missen is niet echt bevordelijk voor de school resultaten.

Hermien heeft contact met de dames van de Soroptemisten club in Mombasa en we werden uitgenodigd om mee te gaan en uitwasbaar maandverband te gaan brengen.

Na een rit van ruim een uur komen we bij de Moi Kadzonzo Girlsschool aan, een complex waar 1500 meisjes middelbaar onderwijs krijgen.

Het gezang galmt ons tegemoed als we uit de auto stappen, 1500 zuivere stemmen galmen in de aula, waar de Principal van de school een opbeurend verhaal brengt.

Je bent het waard als meisje, kunt ook verder komen en meer van zulke uitspraken vlogen ons om de oren.

Dan de priester die een duit in het zakje doet en steeds met weer 10 minuten zijn preek verlengde en de meiden opzweepte met muziek en zang, mijn trommelvliezen hadden het echt zwaar te verduren.

Dan komen alle donateurs het podium op en stellen we ons voor, wie zijn we, wat doen we en komen de dozen met maandverbanden tevoorschijn.

Afripads, always, alle merken komen er voorbij,...... je hebt wat nodig met zoveel meisjes.

Aan alles komt een eind, gelukkig... na bijna 3 uur op een houten stoel, ik hoef de kerk voorlopig niet meer te bezoeken.


SAMBURU ALBINISM SELF HELP GROUP.


Vandaag, maandag bezoeken we de groep met Albino kinderen in Samburu, vorig jaar waren we er ook en was ik zo onder de indruk van de moeders die hun kleintjes met zoveel liefde verzorgen.

We gaven er toen veel zonnebrandcrème en duidelijke smeer instructies, legden uit hoe belangrijk het is om een pet of hoed te dragen, lange mouwen en lange broekspijpen of rokken.

Het heeft echt resultaat gehad, de kinderen hebben een heel goede huid conditie.

Almasi, onze vriend, optometrist in het oogziekenhuis èn Albino coordinator geeft een praatje en brengt nogmaals het belang van bovenstaande onder de aandacht.

Het is een feestje, ieder kind/ ouder krijgt persoonlijke aandacht, een tube crème, zonnebril, lippenbalm en pet, tevens krijgt ieder gezin een therapeutisch prentenboek dat gaat over een albino meisje, hierin wordt op speelse wijze uitgelegd wat Albinisme inhoud en de daarbij behorende problemen.

De meegereisde dermatoloog controleert de huidconditie en behandeld zo hier en daar plekjes met een CO2 tankje maar complimenteert de ouders met de goede zorg.

Dan blazen we ballonnen op en is het feest, de kinderen zijn wonderbaarlijk vrij in hun doen en laten, zo mooi om te zien! .


Na een gezamenlijke lunch met het team, bestaande uit bonen en Chapati, reizen we weer af naar Mombasa waar het gestortregend heeft, de was weer nat is, en wij met een tevreden gevoel de koffer pakken voor onze volgende trip.

3 dagen Safari, ons hopelijk vergapen aan het wild en weer opladen voor een volgende meeting, vrijdag en volgende week.


STAY TUNED!!


X Carla.

Make it a September to remember.


Plukken, ontpitten en koken.

Wat een werk hebben we, Anton, Hermien en Ik, gehad om weer voor de heerlijke en zo gewilde potten jam te zorgen.

Op het werk, bij de slager, op de sportschool en diverse plekken in Lelystad gingen ze grif van de hand.

Als we terug zijn komt de pruimenjam eraan, heerlijk bij het stoofvlees in het najaar

De opbrengst is voor het zo gewenste schoolgeld zodat de Albino kids komende Januari weer veilig naar school kunnen, op kostschool bij de Salvation Army Likoni School for the Blinds in Mombasa.

Een veilige school waar de kinderen worden bedolven met liefde en kennis overdracht.

De school heeft plek voor ca 200 kinderen waarvan zo'n 70 Albino kinderen.

Het was druk de afgelopen weken, veel aanbod van mooie materialen om mee te kunnen nemen.

Vele collega's die meedachten en op weer nieuwe ideeën kwamen, het geeft een positieve boost aan het project.

Donaties van soms totaal onbekende collega's, wat een warm gevoel geeft mij dit en fijn dat velen iets over hebben voor een ander in nood.


De geweldige doeken bestelling, al 50 stuks.

Een Sint/ kerst cadeautje voor een leuke prijs, bestellen kan nog, mail me dan of doe dit als reactie op dit weblog.

(carlasonder@ gmail.com)

10 euro voor een enkele en 17,50 voor een dubbele UNIEKE Keniaanse doek.

Een klein stukje winst gaat bij het schoolgeld.


Afgelopen vrijdag had ik een interview met RTV Noord Holland, terug te zien op internet, doen!!

(20 September 18.38 uur)


Nog 2 drukke dagen voor de boeg en dan lonkt Kenia.

Skin Cancer screening bij Albino kinderen, oog clinics in the middel of de bush.

We raken bijna de Tanzaniaanse grens en dompelen ons onder in de warme ruige stoffige dorpjes.

Er wordt op ons gewacht!


Wie onverhoopt nog mee wil doen...

Doneren kan, niets moet .

NL51RABO0337653712

T.n.v. C.Sonder

o.v.v Schoolgeld Albino kids.

HAKUNA MATATA, = GEEN ZORGEN

Dat wensen wij onze kids toe!


XX Carla.


A long stretch to go.


De laatste week is aangebroken en vandaag, maandag, gaan we richting Tanzania, een hele trip voor ons, de bestemming is Mgombezi, een klein gehucht, ver van de geasfalteerde weg het binnenland in.

Op pad dus weer met Almasi, onze goede vriend, zonder hem kunnen wij de nieuwe groep met Albino kinderen niet vinden en dit is juist de groep die het zo slecht heeft.

Stel je voor, je leeft heel armoedig in een lemen hutje, geen stroom, geen water, een schamel rieten dak dat in de komende regentijd het water niet buitensluit.

Door de huidige droogte en hitte kun je niets verbouwen, heeft vee het zwaar en heb je dus geen inkomsten, dan kun je een berichtje krijgen van wie dan ook om naar het ziekenhuis 100 km verderop te komen met je kind en een bril te krijgen, ga je dan??

NEE dus, dan is jouw kind van minder belang, er zijn veel monden te voeden en dan is er geen geld voor de boda boda en de matatu als middel van vervoer!

Het is heet, de wind wappert door mijn haren, palmboombossen schieten aan ons voorbij, kuddes met vee langs de weg, de grote rietsuiker plantages, ja de Kenianen zijn zoetekauwen, het zijn veel van dezelfde plaatjes die ik zie maar ik krijg er geen genoeg van.

Dan na bijna 2 uur rijden doemen de masten van de Tanzaniaanse grens op en verlaten wij het asfalt en begint het laatste deel van de trip, de weg met de rode aarde, mensen schuilend onder de schaarse bomen, boda boda drivers wachten op klanten want dat is hier het enige middel van vervoer, de paden zijn bedekt met zand, zo hier en daar hangt de was te drogen op de stekel struiken en wordt vanzelf weer stoffig van de rode aarde.

De Primary School doemt op en hier zullen wij een groep van ca 15 Albino kinderen gaan ontmoeten, de meesten op school, een enkeling komt op de boda boda, de lokale mobilisers hebben goed werk verricht, een soort roepende in de woestijn maar het werkt echt die tam tam.

Zonder de dorps Chief en de mobilisers kun je van alles willen maar gebeurt er niets, zij moeten op de hoogte zijn van onze komst en dan kunnen wij vervolgens ons werk doen.

Het is een groep kinderen van ca 1 1/2 tot 15 jaar, geen van hen heeft de zo benodigde crème, zonnebril of lipbalm, wij kunnen hen hiermee verblijden, geven voorlichting wanneer wel en wanneer niet te gebruiken, delen petten uit, het therapeutische boek over een Albino meisje wordt gebruikt om awareness te creëren, Hermien geeft de meisjes wasbaar maandverband en ik broed op een plan!

Met nog enkele dagen te gaan kreeg ik ineens 2 heel mooie geld bedragen die ik niet zomaar zonder goede bestemming wil weggeven.

Op het juiste moment op de goede plek, het heeft zo moeten zijn, een paar engeltjes uit mijn vriendenkring die right on time meelazen en dachten wij doen ook mee!!

Het resultaat is dat al deze kinderen met ouders naar de oog clinic kunnen komen, het vervoer wordt betaald, oogmetingen gedaan en ze krijgen allemaal een bril op maat, geweldig bericht voor hen, onverwachts!

Je kunt zoveel beloven maar als je niets hebt en er komen een paar blanke Mzungu's aangestoven met spullen en dan horen wat er te gebeuren staat, dat gelooft toch niemand?

Toch is het waar, brengen de mobilisers en Almasi het bericht, het ongeloof is groot, mijn kind, met gevaar voor het leven tegen de Tanzaniaanse grens, het gevaar en gevolg van de verhalen van de witchcraft doctors is groot, mijn kind dat ineens de aandacht krijgt, ze kunnen het niet geloven.

Het geld komt terecht bij Kwale Eye Clinic, vanuit daar wordt de geldstroom beheerd, over gemaakt via Mpesa( betaling via de telefoon) naar de mobilisers voor het vervoer van ouders en kind naar de clinic, nee niet naar de ouders zelf, die kopen er dan misschien eten van, begrijpelijk, maar dan schiet het zijn doel voorbij en dat wil ik niet.

De komende weken zal het plaatsvinden, een lange trip voor hen allen richting de grote stad met een mooi doel voor ogen, zicht, licht in de duisternis, zo welkom en gewenst.

Dank lieve donoren, jullie brachten blijheid en ongeloof, de foto's zullen later volgen want die worden zeker gemaakt door Almasi en zijn team in Kwale Eye Clinic.

We gaan weer met een lange rit op huis aan, ons huisje aan het strand in Diani waar we 2 dagen verblijven, ja de verschillen zijn groot, we hebben een zwembad en de zee voor de deur, maar door af en toe zo te kunnen ontspannen houden ook wij het vol in deze enorme hitte, het is ook zo klam, de was droogt niet eens, spullen worden muf en vergaan..

Ik koop een lap met zebra print bij de doekendames en laat er een broek van maken, een soort houtje touwtje verhaal, een centimeter is er niet, wel stukjes touw waarmee ik wordt opgemeten, dit wordt helemaal niets denk ik maar ja hoor, een prachtige broek ontspruit er vanachter de trap naaimachine die ik met veel plezier draag

Dan hebben we de volgende dag een ontmoeting met een enorm enthousiaste groep Albino jongeren uit Kwale, de dermatoloog die hen bijstaat met het fieldwork is ook mee.

Zo'n 3 tot 4 keer per jaar gaan ze de bush in met apparatuur om beginnende huid afwijkingen te kunnen behandelen, de plannen zijn groots en met deze actieve mensen komt het wel goed.

Ik had niets vertelde Hamisi, werd geholpen door anderen, kon naar school, heb nu een gezin en wil nu iets terug doen voor mijn mede albino families, broeders en zusters, ofwel, ik zet me in voor allen die mij nu nodig hebben, mooi om te zien.

We gaan proberen om voor deze actieve zelf help group een project subsidie te bemachtigen om het goede werk voort te zetten, beloven niets maar gaan ermee aan de gang.

We vertrekken weer richting ferrie, storten ons weer in de gekte en bereiken vaste wal in Mombasa, hijsen ons in een tuk tuk naar old town, zakken in de kussens van ons favoriete restaurantje en genieten van een mango sapje, ronden ons bezoek aan dit mooie project af en kijken terug op 2 mooie intense hete weken.

De tijd is omgevlogen, zoveel beleefd, zoveel mensen ontmoet, mooie mensen met een wil, een passie, die proberen een stap voorwaarts te kunnen zetten mede door jullie hulp!

Dan vertrekken we donderdag weer naar huis en kom ik terug met koffers vol met mooie doeken die velen van jullie hebben besteld, maar vooral koffers vol met mooie belevenissen, verhalen en herinneringen.

THE BEST THING ABOUT MEMORY' S IS MAKING THEM.

SHARE YOUR MEMORY'S,

YOU CANNOT DO THIS ON YOUR OWN!


Assante Carla

First Born.

Het is zaterdag, ons eerste weekend in Kenia, er staat een meeting met Albinism Care Foundation op stapel.

Een groep van 6 jonge mensen waaronder een verpleegkundige vormen het bestuur, Hermien en ik hebben een agenda opgesteld, niet echt Afrikaans maar er zijn wat noten te kraken, communicatie is een dingetje in Afrika.

Ervaringen worden uitgewisseld onder het genot van een koele mango sap en echte Hollandse stroopwafels, het is met recht een bont gezelschap, 3 blanken, ons uitgezonderd ?, 1 Orange albino (met een beetje pigment), en een grote in Uganda geboren lid van het gezelschap en niet albino, laat ik hem maar Benedicto noemen (fictieve naam).

Hij komt aangeslenterd in een jurk alsof hij zo uit de moskee is gestapt, I am not a moslim roept hij but a Christian, it’s just easy to wear, ik kan me er wat bij voorstellen, alles kleeft aan je lichaam vast vanwege de hoge vochtigheidsgraad en dat is niet fijn.

We bespreken de problemen omtrent de lokaal te verstrekken zonnebrand crème die er al 7 maanden niet is, we hebben cadeautjes mee voor iedereen, altijd weer een feestje, dan kabbelt het gesprek zich voort en Benedicto vist zijn telefoon uit zijn zak, een en al barsten in het glas, voor hem heb ik komende week een verrassing.

Dan komt het gesprek op Albinisme in Uganda, daar is het nog vele malen erger en is er niets te verdelen, dan doen we het aanbod om komende week zonnebrillen en petjes te verstrekken, tevens wat u.v werende baby pakjes, hij gaat deur aan deur in zijn gebied, Mbale mountains in Uganda, de mensen met Albinisme wijzen op de gevaren en hen registreren, wat zou het mooi zijn om de volgende keer ook voor hen crème mee te kunnen geven, hij koopt op Kongowea markt in Mombasa 2e hands kleding om mee te nemen en uit te delen aan hen die in vodden rondlopen.

Een paar dagen later hebben we wederom een interessante ontmoeting met Benedicto, die onze lokale groep ondersteund, hij leeft afwisselend in Mombasa en in zijn thuisland Uganda, dat hij bezoekt als er weer wat geld is gespaard.

Het gesprek komt op zijn leven en achtergrond, geboren in Uganda, geen vader en met zijn moeder naar Mombasa verhuisd, daar verder gestudeerd en nu een baan als nachtwaker bij de Katholieke kerk, vrouw en kinderen in Uganda.

I have 3 children zegt hij, the first born was found in a garbage bin!!, ik moet het tot me door laten dringen en denk eerst dat ik hem niet goed heb verstaan, het was avond, een hoop geblaf van een hond, Benedicto ging kijken bij de vuilnisemmer en daar lag bij het slachtafval een pas geboren babytje dat nog leefde en huilde, het ongeloof was groot.

Ze hebben het eruit gehaald, schoongemaakt en naar het ziekenhuis gebracht, gelukkig was het kindje gezond en werd in het gezin opgenomen, daarna nog een weeskindje en dan uiteindelijk een kindje van henzelf, they are all our’s zegt hij, we have a big hart and trust in God, een voorbeeld voor velen!

Dan verrast ik hem met de gedoneerde IPhone en heeft Hermien een powerbank voor hem, hij slaat een kruisje… en is sprakeloos.

We hebben nog zonnebrillen, petjes en wat kleding voor hem om mee te nemen, we praten wat verder en dan komt er nog 1 twijfelende vraag, mochten we er ooit eens tegenaan lopen, een grote trekkers rugzak is zijn wens, om nog meer mee te kunnen nemen naar zijn dorp en een groot gebied eromheen, we beloven om bij de 2e hands winkels rond te kijken, wie weet!

We zijn stil van zijn verhaal en hebben het er dagen later nog over.

DO YOUR LITTLE BIT OF GOOD WHERE YOU ARE

IT IS THOSE LITTLE BITS OF GOOD PUT ALL TOGETHER THAT OVERWHELM THE WORLD.

D.TUTU


Assante Carla.

Let us play



Het is December als ik een bericht voorbij zie komen.

Titanium Base, een buur van de Likonischool for the Blinds komt op visite en doneert vele materialen.

Dan heb ik een idee, hoe mooi zou het zijn om de school niet alleen te bezoeken voor de Albino kinderen en hen te verblijden met zonnebrandcrème, maar Alle kids eens te verrassen en in het zonnetje te zetten. Ik regel een doos, op het werk en plak er een foto op.

De materialen stromen binnen, zo mooi te zien hoe betrokken jullie zijn met mijn project, de Hoofd Hals poli komt met een grote zak tandenborstels, en er komen meerdere aanbiedingen uit huis, het commitment is groots, SUPER gewoon.

De lading is heel gevarieerd met vele schoolspullen, potloden, kleurboeken, tandenborstels, springtouwen, voetballen met pomp, mond harmonica's, te veel om op te noemen, alles gaat mee en mijn koffers zitten bomvol.

Een afspraak is gauw gemaakt en woensdag ochtend was het zover, Hermien en ik regelen met de Ãœber app de rit, ja ook die kennen ze hier, het lukt ons niet om met zoveel spullen de matatu te pakken.

Ik ben zo benieuwd hoe het met de 4 albino kinderen van de familie Lewa gaat. Weten jullie het nog? 2 jaar geleden vonden we ze ver in de bush, armoede alom, gevaar voor het welzijn van de kinderen door de Witchcraft dokters, de familie smeekte om hen te helpen, ik kreeg toestemming van de familie om de foto’s die ik maakte te mogen delen en zo jullie erbij te betrekken.

Ik had er een slapeloze nacht van en besloot de volgende dag om met Elizabeth, de directrice van de school te bellen en haar deelgenoot te laten zijn in deze ellendige situatie . We spraken af op school, de schok bij het team was groot, zo’n armoede en onveilige situatie voor de kinderen!

LET THEM COME, IT ARE OUR CHILDREN riep Elizabeth meteen naar het aanhoren van het verhaal en de foto’s die ik liet zien.

Toen gingen de raderen draaien, ik besloot de foto’s en bijbehorend verhaal via whatsapp te delen, de hele avond door ontvingen we berichten en financiële toezeggingen, het resultaat was dat we met jullie hulp en de bekende kerstbomen de 4 kinderen 2 maanden later met het nieuwe schooljaar naar boardingschool konden laten gaan.

We zijn nu 2 jaar verder, vader Lewa is nu ook naar school gekomen, ik had mooie nieuwe t-shirts gekregen voor de kinderen van het gezin, maakte een tas met spullen voor hen die mee naar huis konden, vrolijkheid alom en de kids zagen de vader even extra buiten de vakantie om, heel fijn voor hen, ze zijn zo gegroeid, niet alleen in lengte maar ook in kennis, de oudste is de 4e van de klas en 1 van de meisjes 3e, er wordt hier veel waarde gehecht aan prestaties!

Als je weet waarvan ze zijn gekomen en hoe ze er nu voorstaan, ik ben er trots op, ook dankzij het team van de school dat zoveel energie, liefde en geduld in de kinderen steekt.

De ontvangst was aller hartelijkst en alle materialen werden met blijdschap ontvangen. Deze school huist kinderen vanuit een groot deel van Kenia, blinden onderwijs is met recht een vak apart! Er wordt een secundairy school bijgebouwd, de vraag voor onderwijs hier is groot!

Tevens komen er 2 klassen om specifiek onderwijs te geven, denk dan aan brood bakken, met de naaimachine overweg kunnen, een goede basis is zo belangrijk voor de toekomst!

Dan is het tijd om de donaties uit te proberen, er zijn examens maar toch wordt er een grote groep kinderen opgetrommeld en de jongens mogen voetballen en de meiden met de springtouwen aan de gang, het is een en al vrolijkheid, de blinde/slechtziende kinderen kennen elke hobbel op het terrein.

Een goed geslaagde actie dus dankzij jullie!, dan mag ik het gezin Lewa met de 4 kids blij maken met een mooi gesponsord geldbedrag, te besteden voor vervoer naar huis en weer terug naar school tijdens vakantie dit wordt beheerd door de school dus dat komt zeker goed.

We wonen nog een muziek/dans voorstelling bij, muziek is hier heel belangrijk en brengt vrolijkheid.

We laten de school achter ons, vertrekken met hordes mensen op de ferrie om aan de overkant van de rivier weer in de chaos van schreeuwende kooplui, taxidrivers, matatu's en boda boda's te belanden, slaan alle aanbiedingen af en in de luwte van de supermarkt bestellen we weer een Ãœber, wat een vonst is het toch!


Assante Carla.

A home, far away from home.



Het is 6 uur als maandagochtend de wekker gaat, alsof ik opsta om naar het werk te gaan, een weekend relaxen was heerlijk maar het kriebelt.


De tassen zijn gepakt om voor 3 dagen af te reizen naar de zuidkust, we hebben heel veel spul mee voor de Albino kids onderweg en de Salvation Army School for the Blinds.

Dit keer hebben we Justus, een bekende chauffeur van vorig jaar gecharterd die ons vandaag zal rijden en doorkruisen de stad waar het al redelijk druk is om 7 uur in de ochtend, en steken de rivier over middels de ferrie.

Het is altijd weer een heel spektakel, wel duizend man past erop, houten karren vol getast met kisten fruit, groenten en ander spul kunnen bijna de helling bij de ferrie niet opkomen, 6 gespierde mannen, glimmend van het zweet proberen blootsvoets de handkar in bedwang te houden, een heel zware klus.

Dan komen we in Likoni aan de overkant van de rivier aan waar het een drukte van jewelste is, de goten aan de kant van de weg liggen vol met afval waar de loslopende koeien rustig van staan te eten.

Kijk niet raar op als er iemand met een geit aan een touwtje de boot afkomt, op weg naar de slacht of een andere eigenaar.

In Kwale pikken we Almasi, onze vriend/albino coördinator van Kwale Eyecentre op die mee gaat vandaag, hij kent hier werkelijk ieder dorp, we rijden door de Simba Hills, ooit staken hier regelmatig olifanten de weg over, nu ontsnapt er zo hier en daar een geit of komen we een kind met stok in de hand tegen die de koeien of geiten naar een ander stukje land brengt.

Gelukkig staat er zo hier en daar wat water in de rivier waar de vrouwen de was staan te doen, menig dorp heeft geen water en dan is het ver lopen om een watertappunt te bereiken en dan kies je dus duidelijk voor het dichtste bij.

Midden in de bush ontmoeten we ons eerste albino klantje, een meisje van een jaar of 8, blootsvoets, met haar vader, zij wonen te ver van de plekken die we vandaag bezoeken dus heeft Almasi hier afgesproken. We geven zonnebrand crème een lipbalm, een zonnebril en een pet en tevens geef ik smeer instructie.

Sommigen hebben echt geen idee dat je voor de nacht niet hoeft te smeren en is het totaal nieuw en de eerste keer dat ze een tube zonnebrandcrème in de handen hebben.

Het leek zo mooi, de overheid besloot om alle Keniaanse Albino’s gratis zonnebrandcrème te verstrekken, alleen jezelf registreren als PWA, ( Person With Albinism) zou genoeg zijn om toegang te hebben tot deze mooie crème.

Wij hebben al eerder problemen ondervonden met de instanties om het in te voeren, maar nu schiet de overheid in zijn eigen voet doordat hun eigen instantie KEMSA ( Kenyan medical supply authority's) moeilijk doet dat er geen houdbaarheid datum op de flessen staat, en wie is hier de dupe van…

Al 7 maanden wordt er dus niets verstrekt! maar goed, wij hebben mee om allen die we tegen komen van wat te voorzien.

We rijden verder over de rode aarden wegen, langs wuivende palmbossen, worden gepasseerd door prachtige beschilderde bussen en komen uiteindelijk aan op onze eerste bestemming, KIBANDAONGO.

Een gat in de middel of nowhere, enkele lemen hutten en een schooltje, de kinderen lopen soms wel 2 uur om hier te komen, we treffen er een uiterst aardige Headteacher die zeer is begaan met de kinderen.

Er is een speciaal gebouwtje waar de Albino kinderen verblijven en overnachten, er is geen spat luxe te bekennen, eerder armoede.

De kinderen, 10 stuks zijn erg verlegen en kijken alleen maar naar de grond, de zon kunnen ze niet in hun ogen verdragen.

De slaapzaal ziet er sober uit, er is een grote stapel met matrassen die ’s avonds op de grond worden uitgestald om te slapen en 2 kinderen in 1 bed, meer is er niet, de kleding is zeer armoedig en hier nemen we uitgebreid de tijd om goede instructies te geven aan de huismoeder die zich over deze groep kinderen ontfermt.

Ook hier is in geen maanden een tube crème geweest, verder mag iedereen een zonnebril uitzoeken en verstrekken we lippenbalms.

We vervolgen onze reis naar Kwale, home town van Almasi en besluiten eerst iets te gaan eten. Bruinen bonen met een andijvie prutje en een Chapati (neutraal pannenkoekje), het gaat er wel is al is het bloedheet.

Ik sla een flesje cola achterover, mijn god wat is het heet.

Dan vervolgen we onze weg naar Hennis Academy, deze school heeft een groep albino kinderen die beter toegang hebben tot de crèmes en die ook meer aandacht en zorg krijgen, dit zie je onmiddellijk aan de huidconditie.

Blije kinderen die het goed doen op school, tevens krijgen de beste presteerders een grand van de overheid om te kunnen studeren.

We reizen weer af en gaan bij het huisgezin van Almasi langs. Je kent iemand al jaren en dan is het altijd weer een verrassing om te zien hoe iemand leeft, een eenvoudige lemen hut met rieten dak maar….. een waterbron voor de deur en dat is als vloeibaar goud, de waka Waka’s van vorig jaar staan op te laden in de zon om vanavond de hut te voorzien van licht zodat de kinderen kunnen studeren.

Ook hier is het geen vetpot maar gaan de kinderen graag! naar school, ik heb stroopwafels mee als traktatie waar de familie vanavond van gaat smullen.

Na een praatje met de familie vertrekken we weer om kennis te maken met een nieuwe groep albino jongeren, hierover in mijn volgende blog meer.

Het is mooi geweest, tamelijk oververhit laten we ons naar Diani rijden om op de camping een huisje met zwembad te omarmen, wat een heerlijkheid, ik kan me nog net inhouden om niet met kleding en al het water in te springen.

De volgende dag bezoeken we het Oogziekenhuis in Kwale waar vele albino kinderen hun oogcontroles krijgen, maken we de staf blij met vele gedoneerde zonnebrillen om uit te kunnen delen aan hen die het zo nodig hebben.

We bezoeken de kinder poli en ik geef er een deel van de potloden, kleurboeken en een tas kinderzonnebrillen.

Met de Tuk Tuk laten we ons terug brengen naar Diani, met wapperende haren en een zwoele wind trekken we voorbij aan de lemen hutjes en wuivende palmen.

Je moest eens weten, de werkelijkheid ziet er anders uit en niets is wat het lijkt!!

Warme groet Carla.

Happy kids at Tudorschool.

Be Welcome our Friends schalt ons tegemoet.

Een warm, lees extreem heet en klam welkom, wordt ons toe gezongen in Tudor Slumschool, midden in de sloppenwijk van Tudor, Mombasa.

Thuis ging ik weegschaal op en af met de koffers, ik had zoveel mooie materialen van velen gekregen voor de scholen.

Voetballen, schoolmateriaal, geld voor schooluniformen, te veel om op te noemen.

De vlucht ging voorspoedig, een korte overstap zonder gedoe bij de douane in Nairobi, we stappen over voor de laatste vlucht van vandaag die ons naar Mombasa zal brengen en om 01.00 ’s nachts worden we hartelijk onthaald door Johnson Mokaya, onze hostfamily.

"Thuis" bij onze familie keffen de hondjes er lustig op los, 10 heeft de familie er nu., we vragen of ze soms fokkers zijn geworden? en moeten oppassen niet in de enkels te worden gebeten, vannacht dus de oordoppen in!

De volgende dag het in orde maken van telefoon en internet en weer de contacten aanhalen.

Dan gaan we vrijdag ochtend op pad naar het slumschooltje, Priscilla, de directrice van het schooltje, 2 lemen hutten met ijzeren golfplaten dak, komt ons ophalen.

Er krioelen zoveel steegjes in de sloppenwijk dat wij het schooltje zelf niet kunnen vinden.

Hermien en ik springen over open riolen, bukken voor lage metalen platen die dienst doen als dakje en ademen vooral niet door de neus want de geur is niet te harden!

Het uitzicht is echter prachtig, het water van de Tudor creek blinkt ons tegemoed.

Een klasje van 33 kinderen van 3 tot 5 jaar en een klasje van ca. 80 kinderen, iets ouder, kijken ons verwachtingsvol aan want er is een grote tas mee en de voetbal die bovenop ligt trekt meteen de aandacht.

Er wordt een hoop gesmoest en de kinderen worden toegesproken om stil te zijn.

De kids worden onrustig en ik besluit om het praatje zo kort mogelijk te houden.

Een mooi bedrag van 180 euro wordt er overhandigd, te gebruiken voor schoolbankjes en tafeltjes, nu zitten er veel kinderen op de grond, tevens kunnen er uniformen van worden aangeschaft.

Na het welkomstlied gaan we naar buiten, het is bloedheet in het klasje en het zweet druipt van me af.

De kids zijn uitzinnig van blijdschap, de jongens mogen voetballen en de meisjes touwtje springen.

Een geweldig cadeau voor de school dus waar zeker goed mee om zal worden gegaan, de spullen van vorig jaar leven nog steeds!

Na een uurtje kappen we ermee en al glibberend en glijdend strompelen we de sloppen weer uit.

Wat een blijdschap hebben wij/jullie hier gebracht!!


We bezoeken de doekendames op Radna Square en laten weer een bestelling achter, wat zijn ze blij met weer wat verkoop.

Al rond de 50 stuks staan in bestelling en het kan nog tot eind volgende week Dus voor diegene die het vergeten zijn en alsnog willen....

Een meeting met de lokale Albino vereniging staat op stapel die we voorbereiden.

De hitte is enorm en de luchtvochtigheid is hoog waardoor we ‘s avonds als dood in bed liggen, vooral niet verroeren en de fan op de hoogste stand.

In de compound waar we zitten is het windstil waardoor we besluiten om het weekend 2 nachten in een hotel in de buurt te vertoeven.

Fijn aan zee met een lekkere bries en zwembad, zo kunnen we weer opladen en ons voorbereiden voor de komende week.


Karibuni,

Carla.

Mombasa 2019.

Lieve Familie, vrienden en collega's,


Op 26 Februari vertrek ik weer voor 15 dagen naar mijn zo geliefde project in Mombasa, Kenia.


De revalidatie kinderen bij de APDK die we uit de bush halen met enorme klompvoetjes en dan laten opereren in Mombasa, de albino kindjes op de blindenschool heb ik in mijn hart gesloten, het oogheelkunde project en het schooltje in de sloppenwijk waar nu maar liefst rond de 100 kinderen mogen leren en daardoor niet hoeven rond te scharrelen in de drek en modder.


Mijn vraag aan jullie is om me mee te helpen voor hen wat spullen mee te kunnen nemen.

Dan denk ik aan o.a balonnen, kleurpotloden, kleurboekjes, school spulletjes, zonnebrillen voor de albino kinderen, speel attributen zoals springtouwen, voetbal of knutsel spulletjes, tandenborstels etc etc.

De kinderen op de Likoni school for the blinds verblijven er ook in het weekend.

Hoe mooi zou het toch zijn om hen wat tijdverdrijf te bezorgen in de vorm van bovenstaande, of naar eigen intepretatie in te vullen.

Ook kunnen we kinder schoentjes/ sandaaltjes en petjes voor de albino kinderen enorm goed gebruiken.


Zonnebrandcrème voor de albino kinderen krijg ik via de Stichting Afrikaanse Albino's.


Op de afdeling zet ik een doos neer om evt. spullen in achter te laten.


En....tevens kunnen er weer Keniaanse doeken worden besteld.

10 euro voor een enkele en 17,50 euro voor een dubbele.

Opbrengst voor het project.

Mijn dank is groot!


Carla.