carlasonder.reismee.nl

Proud and Willing to learn.


Lieve lezers,

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste weblog schreef, Oktober 2023 tijdens mijn bezoek aan het project in Kwale County aan de zuidkust van Kenia.

Zovele kids met Albinisme konden we er weer voorzien van de vele hulpmiddelen zoals Zonnebrandcrème (keeps them alive), brilletjes, lippen balm, huidzorg en meer.

We bezochten Samson, eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen en hij huist nu in een hokje bij een oom op het plot, levend van de ene naar de andere dag met weinig vertier, voorzien van voedsel door middel van jullie sponsoring, gelukkig in het bezit van een goed bed met matras, hulde aan de directe hulp van velen!


De school werd bezocht, Likoni School For the Visual Impared ( Leger des Heils).

Hier wonen vele blinde en slechtziende kinderen, op kostschool, zwart en wit krioelt hier door elkaar, ja, de kids van de Lewa familie met Albinisme zijn er helemaal geïntegreerd, 6 uit 1 gezin, een zware last voor de ouders.

De kinderen hebben het er goed en de warmte zowel letterlijk als figuurlijk is er te voelen, liefdevol krijgen zij hier onderwijs.

Hermien en ik hadden veelvuldig overleg met ons team, zetten de koers voor 2024 globaal uit en bezochten een aantal groepen met Albinisme in Lunga Lunga en Kwale County.


We zaten niet stil in de tussentijd, Hermien op de kerstmarkt, Ik ventte de talloze door Diny gehaakte schaapjes en Engeltjes uit en was na een extra bestelling helemaal door de voorraad heen, tevens werd de allerlaatste jam verkocht.

Zo fijn om deze handwerk gaven van Diny te kunnen verkopen, de schaapjes dartelden er lustig op los naar menig gezin, engeltjes hingen in bomen of vergezelden menig kerst presentje.


Het eens zo droge Kenia heeft het zwaar, ook zij voelen en beleven de verandering in de natuur.

Door hevige dagenlange regenval, (de droge grond neemt het niet zo snel op) veranderde menig landje in een kolkende rivier en sleurde de jonge zaailingen van de mais mee wat resulteert in een slechte/ geen oogst.

Ik kreeg de beelden via de WhatsApp en werd er niet vrolijk van, de laatste investering werd vernietigd en de voedselvoorziening is tot het dieptepunt gedaald.

Wetende dat de huidige voedselprijzen enorm zijn gestegen, evenals alle levensonderhoud, besloot ik wederom een persoonlijke donatie te doen om weer nieuwe zaden te kopen en hopen dat de volgende oogst wel een kans van slagen heeft.


Ons team stak de schouders eronder en bezocht na ons vertrek de groepen en maakten ieder gezin blij met een cadeau, onderdeel van de grote sponsoring van vorig jaar.

Een Wisdom stove, Solarlamp of Waka Waka werd er verstrekt aan de gezinnen, vele blije gezichten dat er aan hen werd gedacht.

Ook was Jacqueline de dermatoloog mee voor de huidcontroles en werd er zonnebrandcrème verstrekt, tevens de indringende praatjes als Wake-up Call voor de ouders, kids uit de zon, hoedje op en lange mouwen en broekspijpen en rokken, we kunnen het niet vaak genoeg blijven herhalen, huidkanker ligt op de loer.


Hoe is het nu met Samson , deze vraag krijg ik regelmatig.

Hij heeft 3 weken geleden zijn laatste chemokuur gehad, de thuiszorg wordt afgebouwd, wondzorg moeten ze zelf proberen op te pakken, en het wachten is nu op bestraling.

Om dit mogelijk te maken heb ik in December zelf 150 euro verstuurd, 1 deel voor voedsel, de vader was gewoon vertrokken naar de huisbasis en had hem achter gelaten met…….NIKS!

Samson leefde op de gratie van buren, het brak mijn hart, hoe kun je dit nou doen als ouder, de gedoneerde Solarlamp was ook nog eens mee naar huis genomen.

Humanity by the father leaves far behind zei Josphat me, ik was al klaar met de streken en eisen van de vader en vertelde dat mijn financiële bijdrage van December de laatste was, hoe pijnlijk dit ook is.


Het andere deel van mijn sponsoring wordt apart gehouden zodat Samson naar het ziekenhuis kan reizen voor de bestralingen, maar nu hoorden we dat het bestralingsapparaat in Coast General Hospital al weken defect is en er een grote wachtlijst is ontstaan.


We opperden of het niet beter is om Samson naar huis te laten reizen en in een lokaal ziekenhuis de wond af en toe te laten controleren, we gaan het horen.

De donaties die Hermien en ik al eerder deden om zijn hutje op te knappen werden omgezet in materialen maar de vader moet wel helpen om dit te realiseren maar of dit gaat gebeuren…

We hebben dus duidelijk laten maken door Josphat, onze steun en toeverlaat ter plekken en Betty de verpleegkundige dat er een eind gaat komen aan onze sponsoring voor Samson, er gaat wat mij betreft teveel eigen geld aan op, de wil is er wel maar ik heb nog een ander project.


Beja, zijn broertje Thomas en 4 zusjes/nichtjes, allen geboren met Albinisme, mijn andere project dus, wat krijg ik hier een energie van, 6 jaar geleden vonden we ze in de gortdroge bush, een gezin met 6 kinderen met Albinisme die leefden in zware armoedige omstandigheden.

We kregen ze op school, de Likoni school waar dus een grote groep kinderen ( 60) met Albinisme woont, vergezeld van ca 100 “zwarte” blinde en slecht ziende kinderen.

Wist je dat kinderen met Albinisme ook zeer slecht zien?

Ze hebben het er goed, krijgen goed onderwijs en veel persoonlijke aandacht en dat resulteert in iets!

Beja zat in een klas met 12 kinderen, op een normale school zijn het klassen van wel 100 kids per klas lokaal.

Dat Beja het goed doet had ik vorig voorjaar al gehoord, Amina en Elizabeth, beide hebben zij de leiding over de school, gaven het al aan, Beja haalde goede punten die misschien kunnen resulteren in gedeeltelijk gesponsord Secundary onderwijs.

Er lag een grote druk op zijn schouders om goed te blijven presteren.

Toen ik in Oktober op de school was lagen de prestaties nog steeds in de lijn der verwachting.

1 week na ons vertrek begonnen de eindexamens van het Primary onderwijs, een serieuze zaak in Kenia, de school wordt voor iedereen gesloten, voor alle andere klassen begint dan de zomervakantie, klas 6 moet nog een week zwoegen.


Toen was het de eerste week van December en kreeg ik een bericht van Beja.

I have 318 out of 500 point vertelde hij me, and I am 3 out of 12 from the class.

Ik had me al ruimschoots verdiept in de materie en eisen die worden gesteld om naar Secundary onderwijs door te kunnen stromen.

De maximale score in heel Kenia was 418 punten van de maximale 500 dus Beja had het inderdaad goed gedaan.


I MUST GO TO THIKA HIGHSCHOOL, dit klonk me bekend in de oren want deze wens vertelde Beja me in Oktober ook al.

De leiding van de school EN Beja willen graag dat hij daar naar toe gaat, vlakbij Nairobi in Noord Kenia, ver van huis, de ouders hebben er slapeloze nachten van.


He must be pushed zei Amina me, zijn kansen voor goed Secundary onderwijs zijn daar beter!

Het valt onder dezelfde school van het Leger des Heils voor slechtzienden en blinden, maar dan in Thika bij Nairobi.

Een paar dagen later, wederom een bericht van Beja, I have a Sponsor!

Ik kon het niet geloven, net je eind resultaat binnen en dan al een sponsor, dat bestaat niet.

Mijn vermoeden klopte, hij had van school de documenten ontvangen voor een APPLY FOR SCHOOLARSCHIP via de KCB bank in Mombasa.

Dit betekend dat we een aanvraag gaan doen voor het sponsor programma van de bank.

Allerlei papierwerk moest geregeld worden, pasfoto’s, geboortebewijs, ID, handtekening van de dorpsoudste en een geestelijke, alles kwam eraan te pas.

En dan….. moet er gereisd gaan worden, Beja en zijn vader, 5 uur naar Mombasa, via de school die ook het een en ander aan school informatie en resultaten in moesten vullen.

Een gezin dat vrijwel niets heeft en deze kosten niet kan dragen, een zoon die de hersens heeft om meer te kunnen, wat doe je dan, dan spring je bij om dit mogelijk te maken, zijn enige kans om verder te komen.

Ik maakte persoonlijk 200 euro over om hen hierin te ondersteunen, zijn enige kans op……


Uiteindelijk zijn Beja en zijn vader naar de stad afgereisd en bij de bank werd alles ingeleverd.

Een paar dagen later kwam er weer een bericht van Beja, I AM INVITED FOR AN INTERVIEW!

En wederom, met zijn vader al op vrijdag afgereisd om op zaterdag 16 december op tijd te zijn voor een gesprek bij de bank, we laten niets aan het toeval over!

Ik drukte Beja op het hart, neem je bril mee, wellicht moet je een lees test doen en je moet zo goed mogelijk proberen te presteren.

Het was maandag en ik kon niet wachten om te horen hoe het was verlopen.

Beja, appte ik, hoe ging het zaterdag? Oh, goed hoor, juist, een duidelijk teenager antwoord.

Waar ben je nu?, mijn vader is naar huis terug en ik wacht bij mijn oom in de buurt van Mombasa tot ik hoor dat ik gesponsord wordt, ook zo’n mooie gedachtegang.

Wat doe je nu vroeg ik? Niks, ik wacht op antwoord van de bank was het antwoord, het kon zo een Nederlandse teenager zijn.


2 dagen later weer Beja op de WhatsApp, we moeten foto’s opsturen naar de bank hoe we wonen, (vast een controle of je wel eerlijk bent), en vertelde hij, misschien komt er ook nog iemand van de bank langs om te kijken, uiteindelijk is dit niet gebeurt, ze wonen voor de bank vast te ver weg in de bush.

Al weken ben ik dagelijks aan het appen, vragen, regelen, niets aan het toeval overlatend.

De Schoolfee structure heb ik opgevraagd voor het geval Beja niet wordt gesponsord( zie de foto pagina).


Het komt op het volgende neer:

Volgende week horen we of Beja wordt gesponsord door de KCB bank, een week later begint de school al, hoezo korte termijn.

Als ouders heb je sowieso een eigen bijdrage van ca 15.000 Ksh (ca 100 euro)aan schoolgeld.

Deze bijdrage ga ik zelf betalen, de ouders kunnen het niet.

Er moet een volledig schooluniform komen, jas, truien, blouses, polo’s, t shirts, sokken, stropdas, schoenen, slippers, kussenslopen, beddengoed, 2 dekens, hoed, broeken, lederen riem, lederen schoenen, schoenpoets, en de hele rataplan zoals zeep, waspoeder, handdoeken, wc papier, bord, bestek etc kosten ca 50.000 Ksh ( ongeveer 320 euro).

In principe zijn dit eenmalige kosten, buiten soms een nieuw shirt of broek voor de komende 4 jaren.


Verder komt er dan nog een beddenmatras, metalen kist om zijn persoonlijk spullen in op te bergen en medical check up, kosten ca 18.000 ksh ( ongeveer 130 euro).

Dit is eenmalig voor de komende 4 jaar.


Verder gaat de vader mee en Joseph ons team lid om de vader en Beja wegwijs te maken naar Thika.

Joseph, zelf albinisme heeft dit vorig jaar ook met meer kinderen gedaan, een mental support voor de vader die nog nooit buiten zijn eigen regio heeft gereisd.

Een retour reis naar Thika kost 5.000 ksh per persoon (ca 35 euro), een kostenpost van 70 euro voor Joseph en de vader.


Beja is gedreven en wil perse naar middelbaar onderwijs in Thika, een verdienste na 6 jaar bewijzen dat hij er goed genoeg voor is.

De directie van de school belden me opgetogen op met de uitkomst van zijn examen en waren oprecht zo blij dat hij het zo goed had gedaan, wie ben ik dan om niet te proberen hem optimaal te proberen te supporten?


Mocht de bank Beja sponsoren, dan zullen zij de boarding kosten gaan betalen en het reisgeld voor Beja, maar desondanks is er een heel eenmalig pakket aan te schaffen dat totaal op ca 500 euro neerkomt en dan de reiskosten voor de vader en Joseph (70 euro).


Beja gaat naar school, geen enkele reden om hem deze kans niet te geven!

Een kind dat zo gedreven is en graag wil, daar heb ik respect voor.


Verder gaan de andere 5 kids van het gezin ook over 2 weken weer naar school, lang leve de opbrengst van de jam productie en het haakwerk!


LET NO ONE LEFT BEHIND.


Een heel verhaal en ik hoop dan ook dat er onder mijn lezersschare mensen zijn die mee willen helpen om hem deze kans te geven.

Vele druppels vullen de emmer.


Mocht je denken, deze kanjer gaan we op weg helpen, een bijdrage overmaken kan dan op:


C.Sonder

NL51RABO0337653712

T.N.V bijdrage Secundary School Elisha Beja Lewa.


IT’S THE FIRST STEP THAT IS ALWAYS THE HARDEST TO ACHIEVE SUCCES.


P.S, kijk vooral ook op de foto pagina, hier kun je de school fee structure en benodigdheden lezen.



Dank jullie, Carla.






The story of their lifes.


Na een dagje rust gaan we weer aan de bak.


Kwale Eye Centre, gerund door Helen Roberts, een Engelse oogarts die in haar jonge jaren 30 jaar geleden in een lemen hut een oog kliniekje begon.

Deze oogkliniek is in 30 jaar uitgegroeid naar een alom bekende kliniek, juist ook voor de minder gefortuneerden onder de bevolking.

Jaren geleden deden Hermien en ik mee met een oogkamp, gesponsord door Toyota Kenia.

We gingen naar Mwatate in de Taita Taveta hills, waar de satelite kliniek huisde.

Met landrovers trokken we de bergen in waar weken tevoren door mobilisers aanplak biljetten waren aangebracht om de komst van het oogkamp aan te kondigen.

Een veel voorkomende kwaal aldaar is Staar, mensen die werden geïdentificeerd werden nog dezelfde dag gratis geopereerd onder lokale verdoving, ze konden van bijna blind zijn ineens de bijbel weer lezen, de krant, de kleinkinderen voor het eerst zien en vooral, ze kregen hun identiteit weer terug en waren niet meer afhankelijk van hulp door familie leden, zo mooi om hieraan mee te hebben gedaan.

Sindsdien helpen wij de kliniek middels sponsoring om het brillen fonds aan te vullen waardoor de aller armsten toch een bril met maatwerk glas kunnen krijgen.

Kortom,Hermien en ik hadden een VIP uitnodiging gekregen, what’s in the name, om het feest bij te wonen.

De kinderen van Likonischool for the Blind traden op en zongen er prachtig, menig spreker kwam aan bod, bobo’s, oud patiënten, en als verrassing mocht iedereen aan het einde van het feest genieten van een maaltje Pilau.


Beja.


Vrijdag ochtend vertrokken wij vanuit Kwale county naar Mombasa waar we ook nog enkele zaken hadden af te handelen.

Morgan, onze chauffeur, (zo’n gemak om vervoer zelf te kunnen regelen) haalde ons op en de eerste stop was Likoni School For The Blind, de school van het Leger des Heils waar veel blinde, slechtziende en kinderen met Albinisme op boardingschool zitten, tijdens vakantie gaan ze naar huis.

Morgan betalen we per dag en ook de brandstof want die is enorm duur, €1,50 per liter benzine.

Als je dit wegzet ten opzichte van de inkomens dan is het bijna onbetaalbaar om zelf een auto te hebben, ook hier stijgen de prijzen enorm.

Het eerste tankstation was overvol met auto’s, de tweede had geen brandstof en toen riep Morgan, ooh we are out of petrol, ach ja we maken zoveel mee, overal is een mouw aan te passen maar zonder brandstof komen we echt niet verder.

Auto aan de kant gerold en een paar jongens aangesproken, Morgan ging achter op de brommer en wij bewaakten de auto.

Ondertussen bedachten we een plan, mocht de brandstof niet te krijgen zijn dan gaan wij alvast verder met de Tuk Tuk en wachten dan op Morgan bij de school.

Geluk is met de domme, wij denken altijd vooruit, de Kenianen per dag want het kan altijd weer anders worden dan dat je in gedachte had, en de tank helemaal vol gooien is een no go, een ander zou het wel eens ‘s nachts kunnen jatten, daarom doet bijna iedereen er maar voor 1.000 shilling in.

Maar, hoorden we later, de benzine prijs ging de volgende dag weer omhoog en daarom waren de voorraden leeg getankt de dag ervoor, dat was dan ook de reden waarom wij er zo slecht aan konden komen.

Een kwartiertje later kwam Morgan gelukkig terug met een oude 10 liter water fles gevuld met benzine waarna via een afgeknip water flesje als trechter de tank werd gevuld, opgelost!

De reis kon weer worden voortgezet naar school.

Ik had al aangekondigd bij de leiding dat we kwamen voor een visit en dat ik graag Beja, de oudste van de 6 kinderen met Albinisme uit 1 gezin wilde spreken, ik had hem immers in Maart een belofte gedaan, dit gezin ondersteun ik deels.

Tijdens het bezoek in Maart werd me verteld dat Beja het zo goed doet op school, hij zit nu in de laatste klas van primary school en doet eind van deze maand examens.

Men is erop gebrand om de kinderen goed te laten scoren en zo te proberen een kans te maken op een gesponsord schoolarship voor secundary school van 4 jaar, mocht Beja het zo goed blijven doen dan is zijn kans hierop heel reëel, en hij schijnt slim te zijn.

Als je weet( voor de nieuwe volgers) dat we hen 6 jaar geleden uit de bush haalden in zeer slechte omstandigheden en ze nog nooit onderwijs hadden gevolgd, dan zou dit een geweldige kans voor hem zijn.

Dinsdag heb ik de vader van het gezin weer ontmoet en hij was zeer bezorgd, ze hadden er slapeloze nachten van, hoe komen we aan reis en schoolgeld, (het is een simpele boer), het kan niet, waarom niet in de buurtnaar de middelbare school maarnaar Thika endanzover weg, uitgebreidhebben webesproken dat we afwachten tot de resultaten van de examens komen en we het dan bekijken, de school zal hen daarin begeleiden en ook leden van ons team houden de vinger aan de pols.

He must be pushed and it wil be better there, werd mij gezegd door de leiding van de school.


Voordat Beja uit de klas werd geroepen sprak ik met zijn leraar Engels en tevens computer leraar, en ik vroeg hem hoe het er mee was, zoals al bevestigd doet hij het echt heel goed, Elizabeth de directrice kwam erbij en zij waren allen zo blij voor Beja dat ik een heel goede gesponsorde laptop voor hem mee had, hier gaat hij echt wat aan hebben.

Man o man, wat is hij gegroeid, van een jongen die geen woord Engels dorst te spreken tot nu een tiener die me wist te vertellen dat hij juist wel heel graag in Thika op school wil, geweldig om te horen.

Ben je niet bang om zo‘n eind te reizen vroeg ik hem, nee hoor, er gaan toch meer kinderen van hier mee, heerlijk om te horen!

Wat wil je worden vroeg ik hem, Piloot worden leek hem wel wat, ik heb hem subtiel uit de droom geholpen dat je met zulke slechte ogen, hebben alle kinderen met albinisme, nooit zult kunnen vliegen, maar,dater in de luchtvaart wel veel andere opties zijn, en dat daarom zijn leer hulpmiddelen zo van belang zijn.

Toen kwam de gedoneerde rugtas op tafel, met een heel goede laptop erin van een zeer gulle gever, Beja was zo blij en ging hem meteen aan zetten en bekijken, mijn vorig jaar gedoneerde tablet kan weer aan een ander worden doorgegeven nu hij zo’n mooi geschenk heeft gekregen, de smartphone met geld om beltegoed te kopen heeft je vader al zei ik hem, dit is verboden op primary school, heel begrijpelijk.

De computer onderwijzer gaat Beja helpen de laptop goed te installeren, en de nuttige programma's erop te zetten, hoe hij ermee om moet gaan weet hij al vanuit school die er ook een aantal heeft.

De laptop heb ik voorzien van zijn naam en mag de computerklas niet verlaten, in het weekend en tijdens lessen mag hij erop los gaan.

Beja rende al huppelend naar de klas terug, wat een blije jongen, de solarlamp die ook voor hem gedoneerd was heb ik al aan de vader meegegeven naar huis.

Dit was een heel inspirerende ochtend, het doet er echt toe om zo hulp te bieden, #EDUCATION#FOR#ALL#.


De volgende stop was Coast General Hospital in de stad, hierover meer onder het kopje Samson.

Margareth, de doeken dame, zij is eind 70 en staat nog altijd op marktjes om de mooie Kikoyo doeken aan de man te brengen,zewachtte vol smart om me de bestelde doeken te overhandigen en vooral om ons weer te zien, dit was de volgende stop.

Via een oproep op de intranet pagina van mijn werk en collega’s op de afdeling heb ik maar liefst ca 70 doeken mee terug te nemen, ze zijn allemaal even mooi, ja, beide koffers zitten bomvol met alleen maar kikoyo’s, en er zijn er nog een paar over voor de liefhebbers die vergeten zijn om te bestellen.

Even bijgekletst met een lekkere cappuccino en Margareth geld toegestopt om met de Tuk Tuk weer weg te kunnen.


Toen door naar de Severin lodge waar we weer aller hartelijkst werden ontvangen, een mooie kamer en heerlijk zwembad grenzend aan het strand wachtte op ons, ook hier weer bekende gezichten van de staf die globaal weten wat we doen en ook weer mensen met Albinisme kennen, hoe fijn is het dan om telefoon nummers door te kunnen geven voor hulp vanuit ons team.


Samson.


Samson, een grote zorg en hoofdpijn dossier, menig overleg heb ik over hem gehad met mijncollegaehoofd hals chirurgen.

Voor de nieuwe volgers, we vonden hem vorig jaar Oktober met een enorme tumor op zijn oog, niet om aan te zien en te ruiken, zijn vader begeleidde hem, Samson had een lap voor zijn oog hangen, we schrokken enorm toen deze werd verwijderd, goede raad is duur en wat kun je dan ter plekke doen.

Ik zocht meteen contact met mijn collega’s voor raad, het komt erop neer dat Samson afgelopen December is geopereerd en zijn oog met omliggend weefsel is verwijderd.

Hermien en ik investeerden 1100 euro in hem maar omdat de weg van behandeling wel eens lang kon zijn hadden we al tevoren laten weten dat dit de max was en er verder vanuit giften in Kenia moest worden bijgedragen, uiteindelijk heeft Samson 6 maanden in het ziekenhuis gelegen, toen er werd gestopt met de betaling wegens corruptiepraktijken werd Samson het ziekenhuis uit gezet, zonder enige vorm van begeleiding, medicatie of verbandmaterialen, hoe kun je als ziekenhuis zo acteren, ook was het nog eens zo dat de tumor aan het terug groeien was.

Via onze teamleden die Samson bezochten kreeg ik verschrikkelijke foto’s binnen.

Naar huis gaan in Lunga Lunga waar hij woont was geen optie, het is 3 tot 4 uur reizen en dan is iedere vorm van zorg uit beeld.

Gelukkig hebben we veel meelevende lezers en toen het bericht onze kant op kwam dat Samson op de grond sliep op karton, kon ik gelukkig meteen een bed, matras, klamboe en beddegoed laten bezorgen, tevens zijn er al diverse keren voedselpakketten aangeschaft, en komt de fruitkar soms langs, dank van Samson en zijn vader aan de gulle gevers!

Gelukkig heeft Hermien nog contact met een groep diaconessen en diebesloten dethuiszorg te bekostigen waardoor eerst iedere dag en nu om de dag Betty, een verpleegkundige langs gaat om de wondzorg te doen, maar dit kunnen we natuurlijk niet eindeloos door laten gaan, alles heeft zijn grens en we hebben nog een grote groep mensen met Albinisme die de aandacht en zorg verdienen.


Ondertussen was ik op de achtergrond al 2 maanden bezig met behulp van een collega hoofd hals chirurg om een aanvraag te doen voor gratis immunotherapie, de tumor die Samson heeft is hier heel geschikt voor, dit wordt bij ons in het AVL veel gebruikt en boekt goede resultaten.


Hier kreeg ik echter bijna slapeloze nachten van, Sanofi, de industrie die dit geneesmiddel op de markt brengt had ondertussen goedkeuring gegeven voor Compassionate Use, gratis en voor niets, en gratis afgeleverd bij het ziekenhuis, waarde 6.000 euro per gift, Samson heeft er ca 3 nodig, reken maar uit, dat is mooi zou je denken, echter, de communicatie met de artsen is allerberoerdst, het lijkt er gewoon op dat als het niet voor eigen gewin is dat de interesse er niet is om een stap harder te lopen en fatsoenlijk te communiceren...


Dit was dan ook de reden dat wij vrijdagochtend een afspraak hadden met de Deputy CEO van Coast General Hospital, eindeloos heeft Josphat ons teamlid het ziekenhuis bezocht om dit teproberente regelen, ik emailde tevoren wat af met de CEO maar eindelijk, we kwamen binnen, samen met Josphat onze steun en toeverlaat, ook behept met Albinisme, maar hij laat zich niet afschepen en gaat net zolang door tot er resultaat komt.


Bijna 2 uur hebben we er intensief gesproken, het was verbijsterend om te constateren dat de waarnemend directrice, tevens arts niet eens de naam van Samson kende, ze had nog nooit over hem gehoord terwijl er met regelmaat meetings zijn met specialisten en de directie.

Gelukkig had ik alle emails en de hele whatsapp tijdlijn in mijn bezit, ze las alles en was oprecht geschokt.

Give me 5 days zei ze, de onderste steen komt boven, de artsen zullen stuk voor worden bevraagd, wie heeft de betaling van de ziekenhuis rekening gedaan, waar kwam het geld vandaan, waarom is er geen fatsoenlijk dossier, waarom is hij nooit ter sprake gekomen, “specialisten” die ineens naar blijkt helemaal geen specialist zijn maar Clinical Officer( soort Physician assistent) vele vragen rezen waar antwoorden op moeten komen.

Dit krijgt op zeer korte termijn een vervolg met antwoorden naar mij, het aanbod van de immunotherapie is er gelukkig nog steeds en wordt nu hopelijk snel opgepakt.

Wat zijn wij gezegend met onze gezondheidszorg.


Nog 1 bezoek restte, en dat was Samson zelf te bezoeken.

Zondag ochtend reden weeen beetje met een knoop in de maagmet Josphat als bijrijder naar Changambwe, een sloppenwijk waarSamsontijdelijk bij zijn 2 ooms verblijft.

Life is a Challenge horen we regelmatig, nou, dit is vandaag een understatement.

Josphat is er bijna dagelijks maar toch moesten we meermaals de weg vragen welk zandpad het moest worden, en toen stuitten we op een bouwval, ik heb al zoveel gezien in Kenia maar dit is te triest voor woorden, je voelt en ruikt de armoede, menig dier heeft het beter, een aantal houten palen, dichtgetimmerd met iron sheets, en daar lag Samson, op zijn gedoneerde bed.


Weken dorst hij niet uit het hok te komen maar gelukkig zijn Betty en Josphat volhardend en langzaam aan namen ze hem mee naar buiten, eerst gewoon onder de boom zitten, toen lopend naar een shopje en uiteindelijk durft hij naar de kerk te gaan( ook een armzalig onderkomen).

Er zit progressie in want ineens kwamen er de laatste 2 maanden 3 chemokuren om de hoek kijken waarvan hij afgelopen week de laatste heeft gehad, in dag behandeling.

Hij werd kaal, grappend zeiden Betty en Josphat, dan hoef je niet naar de kapper.

We lieten verbandmiddelen, pleisters en handschoenen achter, Samson gaf ik een Solarlamp met zonnepaneel waar ook nog eens een radio in zit zodat hij o.a zijn telefoontje kan opladen,, en vooral dat er licht is voor de veiligheid ik vertelde hem en zijn vader over de aangeboden immunotherapie, we kaapten 6 bananen mee bij hetontbijtdie hij zo lekker vind.


Met toestemming van Samson en zijn vader maakte ik foto’s en video’s, beelden zeggen meer dan woorden om te kunnen begrijpen hoe het ervoor staat, dit is niet uit te leggen.

De weg terug is altijd simpel en via een stop in de stad waar we Josphat en Betty blij konden maken met allerlei donaties en onze cadeautjes vervolgden wij onze weg terug naar het hotel, een hoofd vol overpeinzingen, de klus is nog lang niet geklaard.


Ik hou jullie op de hoogte bij verdere ontwikkelingen!


En na een slaap van 3 uur zit ik nu in het vliegtuig de foto’s en video’s weer te bekijken en schrijf ik dit verhaal in de hoop om voor Samson en zijn familie nog het een en ander te kunnen betekenen, vooral voeding en schoon drinkwater is belangrijk om hem in een goede conditie te houden, er is daar geen stromend water en dit moet in 20 liter tonnen bij de waterput worden gehaald, en wassen is flodderen met een teiltje water, het toilet is een openbare latrine met een gat in de grond.


#WE#NEED#A#POT#OF#BLESSINGS#


XX Carla






A Goal Without a plan is just a wish

Al weken aan voorbereidingen treffen Hermien en ik voor we zaterdag avond konden vertrekken naar Kenia.

Ik was er maar druk mee, allerlei aanbiedingen om spullen mee te nemen, echter de 2 koffers hebben hun limiet.

Van de producent van de Vision zonnebrandcrème kreeg ik een enorme voorraad thuis bezorgd waarvan veel meekon, zeker de hoge factor, daar zitten ze in Kenia om te springen.

Plannen zit in ons bloed en met de geringe tijd die we hebben is het altijd weer een puzzel om zoveel mogelijk activiteiten doorgang te laten vinden.

Nadat Rob, mijn broer de auto vol had geladen met koffers zette hij Hermien en mij op Schiphol af, de incheck ging redelijk snel en binnen een uur zaten we aan de koffie.

Kenyan Airways, de Pride Of Africa, zat bomvol, het geluk ruim te zitten was er deze keer niet bij, en zondag ochtend om 6 uur landden we op Keniaanse bodem, Nairobi Airport.

De bus om ons naar de aankomsthal te brengen liet lang op zich wachten en onze overstap is maar 1h en 40 minuten, diverse vliegtuigen liepen leeg met Japanners, Engelsen en wij uit Amsterdam.

Aangezien de douane niet op sterkte was en er nog veel handmatig wordt gedaan begon het te knellen, het schoot niet op en wij hadden ons al neergelegd bij het feit de aansluiting naar Mombasa te missen.

Ik gaf bij een medewerker aan dat onze vlucht over een half uur! zou vertrekken, we werden uit de rij geplukt en in sneltrein vaart door de douane geloodsd.

Toch moesten de koffers nog open ondanks dat er geen kruizen op stonden, een goed verhaal doet wonderen en we konden door.

Buiten huurden we een snelle jelle in die ons in razend tempo naar de domestic loosde en daar de koffers door de scanner deed, wij checkten ondertussen in en gingen weer met de handbagage door de scanner.

Al rennend gingen we onder begeleiding de landings/vertrekbaan op en beklommen de trappen terwijl het vliegtuig al klaar was voor vertrek en de motor draaide.

Met het zweet op de rug vielen we in de stoel, op Schiphol heb je dikke pech als je te laat bent en hier kan het gewoon.

Enkele mede passagiers hadden minder geluk en misten de vlucht, en dat op Mombasa airport de bagage op de band verscheen, It’s a Miracle!

Om 12 uur belandden we in ons prachtige onderkomen en werden “warm” welkom geheten, de 2e keer hier en meteen een upgrade van de kamer een paradijsje, wat voelen we ons rijk!

De eerste bespreking met het team stond gepland en een uur later stapten we alweer in de tuk tuk waarna we bij Swahili Pot door het voltallige team waarvan 4 met albinisme welkom werden geheten, blijheid alom om ons weer te zien.

Er werd meteen een update gegeven wat er was gedaan na ons vertrek in Maart jl en de plannen voor deze week doorgenomen.

Hierna was het onder het genot van een mango sapje en Swahili snacks een gezellge boel.

Ik kon het gehele team verblijden met een prachtige rugtas, allen gedoneerd door AVL collega’s, deze tas zat enkele jaren geleden in ons kerstpakket en vind nu hier zijn weg.

De jonge vaders verblijdt met baby kleertjes en de kinderen van enkele teamleden in de schoenen gestoken.

Na een heerlijke maaltijd waarbij we door enkele obers werden herkent en hartelijk werden omhelsd, ging met recht het licht uit na 24 uur zonder slaap.

Maandag ochtend vertrokken we naar Lunga Lunga, een dorp grenzend aan Tanzania, hier huist een grote groep met mensen die lijden aan Albinisme.

Het is er heet, gortdroog en de mensen lijden hier honger, een soort vergeten uithoek van Kenia.

De weg ernaartoe was mooi, de suikerfabriek, mooie sisal velden, en vele kleurrijke Kenianse kledingdrachten trokken aan ons voorbij.

De Lunga Lunga Albinism Group had een verzoek gedaan om een naai atelier te beginnen, Hermien kreeg dit verzoek en er werd onderzoek gedaan.

De Soropremisten Club Flevoland stelden een budget ter beschikking en daardoor konden er 2 Singer trap naaimachines worden aangeschaft, evenals een electrische naaimachine en een lock machine.

Hierdoor kunnen er mensen met Albinisme geschoold worden en hun geld verdienen met het maken/ vermaken van kleding, school uniformen, hoeden en meer.

Dit gaat hen voorzien in inkomsten, zo fijn, de broer van Hamisi, ons teamlid met Albinisme stelt zijn vrije weekenden ter beschikking om de dames/ meisjes op te leiden in de kunst van de naald en draad.

Tevens waren er moeders en kinderen met Albinisme die konden worden voorzien in zonnebrandcrème, hoedjes, lippenbalms en zonnebrillen.

Als cadeau stelde ik een solarlamp ter beschikking, mocht de stroom uitvallen dan is er licht en ook de telefoon kan ermee worden opgeladen, tevens tegen betaling van een kleine bijdrage voor andere bewoners uit de omgeving, zo kunnen ze sparen voor een voorraad aan benodigdheden zoals naald en draad.

Tevens had Hamisi zijn vrouw en pasgeborem meisje mee, o.a vernoemd naar Hernien, een schattig popje is het, ze zijn er zo blij mee, hun 1e meisje van 4 jaar is vorig najaar overleden, vreugde na een roerige tijd.

Hierna was het de beurt aan Bahati, een slimme jongedame met Albinisme, zij werd wederom door een sponsoring van de Soroptemisten club voorzien in een föhn, droogkap, spiegels, scharen en toebehoren die een kapster nodig heeft.

Zij kan nu beginnen als kapster en zo haar inkomen gaan genereren.

Na een heerlijk frietje vertrokken we weer naar ons pareltje aan de oceaan om nog even in het zwembad te dobberen, een geslaagde 1e dag.

Dinsdag vertrokken we richting Kwale, een soort thuis wedstrijd, It’s cold there wisten de obers te vertellen, ze zijn zeer geïnteresseerd in ons werk.

Het is een rit van een half uur de berg op alwaar een heerlijk klimaat heerst.

Ik ontmoette er de vader van de kinderen die ik deels sponsor, John is een boer met veel grond in het bezit, veel grond is echter ongeschikt om op te verbouwen.

Ik hielp in Maart met de aanschaf van kilo’s zaden, fertilisers en meer en hoorde zondag tijdens het overleg dat de oogst gigantisch was, dit stemde me blij en ik besloot dan ook om er een vervolg aan te geven en gaf geld om wederom zaden en meer aan te schaffen zodat juist nu het er de goede tijd voor is weer gezaaid kan worden.

“Wie zaait zal oogsten”, mijn gezin kan nu het hele jaar rond eten van eigen oogst en wellicht bij overschot wat verkopen, hoe mooi is dat!

Tevens had ik een solarlamp mee zodat Beja als hij thuis is voor de grote vakantie zijn smartphone kan opladen, de mazzelaar heeft deze gesponsord gekregen aangezien hij na de vakantie naar secundairy school gaat, hierover meer in het volgende weblog.

Tevens waren er meerdere jongeren met albinisme die werden gezien door Jacqueline de dermatoloog, de huid werd behandeld met het door de Soroptemisten Flevoland gedoneerde cryo apparaat, een zege voor deze regio!

Iedereen kreeg zonnebrandcrème, zonnebril, lippenbalm en een hoed, tevens werden de vervoerskosten voor hen betaald, van een kale kip kun je niet plukken en anders komen de mensen niet wegens gebrek aan financiële middelen voor vervoer.

En toen waren we woensdag een dagje vrij, heerlijk relaxend uitkijken over de oceaan, zwemmen en brainstormen over de komende dagen.

Wordt vervolgt.

XX Carla

Communication, the Key to succes.

Vandaag over een week, dan zetten Hermien en ik weer voet op Keniaanse bodem.

It’s warm and the humidity is high werd me al gezegd, een soort verlengde zomer maar dan een graadje erger.

De koffers worden gevuld en het is weer wikken en wegen wat er nu mee gaat, en achter blijft voor een volgende keer.

De zonnebrandcrème, zonnebrillen, petjes/hoedjes en lippenbalms staan zoals altijd op nr 1 en moeten mee.

De afgelopen weken was het druk overleg via de whatsapp, want geen weblog betekend niet dat we stil zitten, Samson houdt ons in de ban.

Hij krijgt nog steeds thuiszorg om de wond te verzorgen maar dit wordt wat afgebouwd, het moet wel betaalbaar blijven en dat is ook in Kenia geen sinecure!

Alles is er peperduur dus ook medische artikelen en medicatie.

Samson gaat deze week zijn 3e chemo kuur krijgen en dan wachten ze af hoe het verloopt met de wond.

Door de geweldige donaties van jullie heb ik meerdere keren geld kunnen overmaken om voedsel te laten kopen en er gaat regelmatig een fruitkar langs, alles om Samson in een goede voedings toestand te houden zodat de chemo’s door konden gaan.

Hij kreeg een bed, maat twijfelaar, matras, klamboe, kussens en beddegoed, het op de grond slapen was daardoor gelukkig snel verholpen, dank aan allen hiervoor, dit wordt enorm gewaardeerd door de familie!

Dan de kwestie van de immunotherapie, om gek van te worden!

Je krijgt GOUD in handen aangeboden en doet er niks mee.

Ik vind het te beschamend om te vertellen.

Het ging even goed met de communicatie met de arts van Samson en toen werd het wederom stil....

Eindeloos whatsappen, onze teamleden zaten er bovenop, maar nog steeds heb ik geen arts die de benodigde papieren heeft ingevuld om de immunotherapie te laten voorbereiden.

Ik weet natuurlijk al lang hoe het in Kenia werkt, men leeft bij de dag om zo het hoofd boven water te houden, er wordt zovaak iets beloofd wat dan uiteindelijk niet van de grond komt.

Ik had echter van een arts verwacht toch meer geloof te hebben in wat er aangeboden wordt, mede omdat ook hij dit in diverse emails kon vernemen.

Ik werd boos, maar dat helpt niet en heb besloten om ter plekke de beslissing te nemen of we het aanbod van Sanofi nog accepteren, “ gratis” immunotherapie.

Als ik er geen goed gevoel over heb gaat het niet door en cancel ik het ter plekke, hoe erg ik dit ook vind, maar het is ook voor mij een verantwoording waar ik achter moet kunnen staan.

Dus, FINGERS CROSSED, en hopen dat in een gesprek met de arts van Samson duidelijkheid gaat komen waarom het contact nu zo belabbert verloopt en er geen reactie meer komt.

Ik heb mijn excuses aangeboden bij Sanofi en geprobeert hen duidelijk te maken hoe het overall gaat in Kenia, POLE POLE.

WE LOWERD THE AGE.

Samson zat niet in de verzekeringzoals velen met hem,ook een geboortebewijs is vaak niet in bezit.

Het aanbod om hem in NHIF( National Health Insurance Fund) te doen was rond, ik kreeg er een donatie voor om dit in orde te maken.

Joseph, 1 van onze teamleden ging het regelen.

De vader moest naar de geboorte grond terug om bij de DORPSOUDSTE, ja echt zo gaat het hier, een papiertje te laten maken om zo voor Samson een ID te regelen waarna hij in de verzekering kan.

Ik maakte het geld over en na een paar dagen kreeg ik een whatsapp van een blije Joseph.

I putted Charles, the father of Samson in the NHIF.

Charles zei ik verwondert, nee Samson moet erin!

Net als in Nederland gaan de kinderen gratis mee in de verzekering tot 18 jaar, maar....Samson is 18!

Ik vroeg Joseph om uitleg en hij vertelde mij, we lowerd the age, ik moest het nog een keer lezen maar het stond er echt!

Hij heeft geen geboortebewijs dus niemand weet hoe oud hij is en ik heb gezegd dat hij 16 is en dus nog 2 jaar gratis is mee verzekerd.

Joseph vertelde het alsof dit heel normaal is en ik dacht, dit is niet grappig en gaan we echt niet doen!

De achterliggende gedachte snap ik wel, het scheelt 60 euro maar hoeveel problemen dit met zich mee kan brengen daar was niet over nagedacht.

Ik zei, hij heeft 6 maanden in het ziekenhuis gelegen, ik heb pathologie verslagen en meer waar zijn geboorte datum op staat, dit gaan we NIET doen.

De CBO status van de groep kan in gevaar komen, Samson en zijn ouders en wij allemaal als er iemand achter komt.

Dit ging me echt te ver.

Kortom, het is weer recht getrokken en de vader reisde af naar Lunga Lunga om het geboorte bewijs op te laten maken door de dorpsoudste, de inschrijving voor NHIF loopt nu.

Er is dus geld gebruikt voor 2 inschrijvingen, de vader met de jongere kinderen van het gezin en Samson.

Om te voorkomen dat wij wekelijks een verzoek krijgen om geld voor eten, (ja echt, Joseph werd vorige week zondag ochtend om 6 uur gebeld met de mededeling dat het voedsel op was) ga ik ter plekke bekijken of ik de vader kan helpen een handeltje te beginnen en zo ZELF inkomen te genereren voor dagelijks onderhoud.

Dan moet er een plan komen wat er mogelijk is en dit ga ik dan zelf financieren dus geen inbreuk op de sponsorgelden.

Eens kijken of we wat van de grond krijgen, als je niets hebt zoals de familie, dan komt er nooit een kans uit het dal te klimmen.

SCHOLING.

Ondersteuning in onderwijs doet er echt toe, daar gaan dan ook de opbrengsten van mijn Jam verkoop en de “winst” van de doeken naar toe.

Beja, die we ca 6 jaar geleden vonden met zijn broertjes en zusjes die ook geboren zijn met Albinisme.

Ze konden toen voor het eerst naar school, kostschool bij het Leger des Heils.

Hij gaat nu examen doen eind Oktober/begin November en sluit dan de Primary school af.

Er werd me in Maart al medegedeeld dat hij het zo goed doet.

Hoge school resultaten geeft een kans op sponsoring van Secundary onderwijs door de Equity bank.

Er wordt dus met man en macht aan gewerkt om te proberen Beja te laten sponsoren vanaf komende Januari, de start van een nieuw schooljaar, natuurlijk afhankelijk van de examen resultaten.

De beloofde laptop gaat alvast mee, een geweldige sponsoring, tevens een telefoon die eerst in bewaring gaat op school, verboden bij Primary school en ook begrijpelijk.

Gelukkig mag hij wel al de laptop gaan gebruiken en zal de computer onderwijzer hem hier wegwijs in maken.

Dan nog een super rugtas erbij, van diverse AVL collega’s mogen ontvangen( onderdeel eerdere kerst pakket) en Beja is er klaar voor.

Nu nog een week verdere voorbereidingen.

Hermien en ik zullen druk zijn, veel regelen in relatief korte tijd, maar wij gaan ervoor.

Count Your Blessings

Carla.

When Life Gives You Lemons.

Lieve lezers,


Mijn brein draait overuren, evenals mijn WhatsApp, zonder smartphone was ik nergens! (ooit… zei ik dat ik zo’n ding nooit wilde, haha).


Jullie kunnen je vast het verhaal van Samson herinneren waar ik in mijn laatste weblog van 22 juli j.l over schreef.

Samson is het ziekenhuis uit gezet omdat er niet meer door de Mombasa cement fabriek werd betaald wegens angst voor corruptie omdat er een blanco check moest worden getekend.

De tumor is nog groter terug gekomen dan hij voor de operatie was.

Sindsdien bivakkeert Samson met zijn vader bij een oom in Changamwe, een buitenwijk van Mombasa in een lemen hut met ijzeren dakje, volop in een stoffige en zanderige omgeving, omdat naar huis gaan naar zijn moeder en broers en zussen die hij al 9! maanden niet heeft gezien (in Lunga Lunga) te ver weg is en enorme reis tijd en kosten met zich mee zou brengen.

En met bivakkeren bedoel ik geen luxe onderkomen.

Samson ligt op een dun matrasje op de grond zonder Muskieten net.

Kun je je bedenken, een grote vieze stinkende wond en ongedierte….

Hermien en ik zijn al weken druk met bedenken, bellen, WhatsApp, creatief zijn, wat kunnen we wel en wat kunnen we niet doen vanaf afstand.

Waar kunnen we de teamleden van onze groep mee belasten.

Zij zijn de weken na het ontslag van Samson bijna dagelijks naar Mombasa gereisd om met de vader EN Samson een verwijsbrief af te dwingen bij het ziekenhuis, om naar het Kenyatta Hospital in Nairobi te worden doorverwezen.

Het brengt buiten de enorme fysieke inspanning en tijd ook hoge reiskosten met zich mee die we niet graag zien, zeker niet door actieve tegenwerking van het ziekenhuis.


Ook op het medische vlak liet het me niet los, Samson zou een oogprothese krijgen die nu uiteindelijk niet door kan gaan.

Ik heb intensief contact met Michiel van den Brekel, onze professor in Hoofd Hals oncologie, ook hij wilde op de hoogte zijn hoe het beloop van Samson ging.


Uiteindelijk hebben wij, Michiel en Ik, besloten om een aanvraag te doen voor Immunotherapie voor Compasionate Use.

Dit betekend ordinair gezegd dat we gratis Immunotherapie willen hebben voor Samson!

Dit is ontwikkeld en wordt geproduceerd door Sanofi, een Internationaal farmaceutisch bedrijf.

Bij ons in het AVL worden er enorm goede resultaten behaald met de inzet van deze soort Immunotherapie ( Cemiplimab) en dit zou voor Samson ook heel goed kunnen werken, tumoren slinken enorm of verdwijnen bij ca 70% van de patiënten.


Een plan werd gesmeed, Ik deed de aanvraag bij SANOFI EAST AFRICA en Michiel bij SANOFI NEDERLAND.

De kosten van 1 kuur zijn 6.000 euro en Samson heeft er minstens 3 nodig, reken maar uit, een hoop geld.

Professor Haanen die veel met immunotherapie werkt, en bezig is met onderzoeken en mee heeft gedaan in het schrijven van vele artikelen en papers hierover, gaf ons weinig kans.

We kregen bericht vanuit Sanofi Nederland en vanuit Sanofi East Africa, er was niet meteen een nee.

Er werd overlegd, gebeld, gemaild, gewacht.

Ik stuurde de vreselijke foto’s van Samson op en gaf uitgebreid de stand van zake door.


Hermien en ik dreigden bij de dermatoloog in Coast General ziekenhuis, die Samson op straat zetten, om de media op te zoeken, en Human Right Watch, medische zorg is uiteindelijk een recht, ook in Kenia, want het ziekenhuis hield voet bij stuk, een verwijsbrief kwam er niet, vraag ons niet waarom.

(dit gaan we in Oktober hopelijk bespreken)


Na veel bakkeleien en een gesprek met de directeur van het ziekenhuis kwam er ineens een onverwachte wending in dit verhaal.


Afgelopen maandag kreeg ik het bericht dat Samson dinsdag in het ziekenhuis moest komen voor bloedafname voor lever en nierfunctie onderzoek als voorbereiding voor chemotherapie.

Woensdag was daar ineens de 1e chemo kuur!

De raderen gingen draaien en ik kreeg de gegevens van de oncoloog Dr. Makokha die over Samson gaat, wederom kwam de WhatsApp weer van pas en kon ik gelukkig snel schakelen en met de oncoloog contact zoeken.

Een verademing, eindelijk een arts die eens meteen reageert en pro actief is, wat een zege.


Toen kwam daar woensdag middag nog een goed bericht…

Sanofi, het bedrijf dat de Immunotherapie maakt heeft besloten ons te willen helpen en GRATIS Immunotherapie voor Samson te willen verstrekken.

Ze vonden de beelden van Samson vreselijk.

Het komt er nu op neer dat de oncoloog in opleiding komende week van zijn baas overeenstemming en toestemming moet krijgen om dit te kunnen regelen, begrijpelijk, maar hij zegt: I am sure by the end of next week we will have administered.

Laat ik daar dan maar in geloven en er vanuit gaan dat het goed bevonden gaat worden.

Als dit is geregeld gaat de oncoloog papierwerk invullen via een link die hij heeft gekregen.

Ik zal dan de dosering en aantallen doorgeven die Samson nodig heeft, 3 kuren om te starten, dan afwachten of het iets doet, zo ja dan doorgaan als dit mogelijk is, werkt het niet, dan stoppen we ermee.

Dit is een heel grote stap in hopelijk het slinken van de tumor, en überhaupt het gebruik hiervan in Kenia is dan uniek.


Toen kwam het volgende punt aan de orde, Samson heeft verpleegkundige zorg nodig middels thuiszorg/Home care.

Gelukkig heeft Hermien nog goed contact met de diaconessen waar zij ooit de Verpleegkundige opleiding mee heeft gedaan.

Zij voelen zich zeer betrokken bij de thuiszorg van Samson en daarom kon Hermien laten regelen dat er door sponsoring van de diaconessen dagelijks een verpleegkundige bij Samson langs komt om de wond te verzorgen, hoe fijn is dat, gisteren was de aftrap!


Na het plaatsen van mijn vorige weblog kwam er sponsorgeld binnen, zulke lieve gulle gevers!

Hiervan heb ik nu 2x 100 euro over kunnen maken, om alvast voeding aan te kunnen schaffen, de nood is heel hoog, wonen bij een oom betekend niet dat je niets in hoeft te brengen, transport kosten en veel meer.

De vader van Samson werkt al bijna 1 jaar niet om bij hem te kunnen zijn en dan zijn er ook geen inkomsten, ook niet voor de rest van het gezin.

Wat een zorgen hebben deze mensen!

Dan is het ook zo dat mensen zonder geld zich niet kunnen verzekeren tegen ziektekosten, dit kost 60 euro per jaar maar als je bijna niets hebt is dit wel het laatste waar je aan begint jammer genoeg.

Ik heb dan ook maandag besloten dat ik Samson in ieder geval alvast voor een jaar laat registreren in de ziektekosten verzekering, NHIF (National Health Insurance Fund), en dat dit betaald wordt vanuit de sponsorgelden.(60 euro)

2 maanden na de registratie mag er gebruik van worden gemaakt en hopelijk gaat het de komende week lukken om hem in te schrijven.


Verder werd er door de verpleegkundige geconstateerd dat Samson op een dun matrasje op de grond slaapt zonder muskieten net.

Dit kan echt niet, hij gaat een zware tijd tegemoet met de chemo en immuno behandelingen en moet dan goed kunnen rusten/slapen.

Ik ga regelen dat er de komende week een bed met matras, lakens en muskieten net wordt aangeschaft, het resterende geld is om de komende weken te kunnen voorzien in goede voeding voor Samson en transport kosten voor hem en zijn vader naar het ziekenhuis op en neer.

Josphat, onze lokale vriend in Mombasa heb ik bereid gevonden dit de komende dagen te gaan kopen en te brengen.

Hiervoor heb ik vandaag 200 euro overgemaakt via Hermien, zij heeft de gegevens van Josphat die het gaat regelen, bijna het laatste restant van de sponsorgelden..

Goede voeding die Samson juist nu in het traject zo nodig heeft, ook weer van het binnen gekomen sponsorgeld, wat fijn!


Al met al enorme stappen vooruit maar we zijn er nog lang niet.

We houden ons nu voorlopig met de intensieve behandeling van Samson bezig, reiskosten van en naar het ziekenhuis, goede voeding om aan te sterken en alles wat erbij komt kijken.


Hierbij is jullie hulp zo hard nodig!

Zelf dragen Hermien en ik ook al heel wat bij op persoonlijk vlak, laat dat helder zijn.


Nu kan ik een heel verhaal opsteken dat 1 kind 1 jaar in de ziektekosten verzekering “maar” 60 euro kost en dat we zoveel meer kinderen deze kans gunnen en we daarvoor willen sparen.

Dat was mijn eigenlijke plan maar….laten we ons eerst maar met Samson bezig houden, daar is al genoeg geld en energie voor nodig.


7 Oktober vertrekken we weer naar Kenia, op eigen kosten natuurlijk voor de mensen die dat nog niet weten.

We hopen Samson en het gezin te kunnen blijven steunen de komende maanden.


Voor wie voelt om mee te doen, NIETS MOET maar…. het wordt enorm gewaardeerd door de ouders, ons team ter plekke en ons!

Bedelen doen we niet maar vragen kan altijd toch?


C.Sonder

NL51RABO 0337653712

t.n.v Zorg voor Samson en familie.


Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte van de vorderingen, al dan niet met begeleidende foto’s.


Oh ja,………….


1.

En de chemo therapie…. Die wordt uiteindelijk toch door de Mombasa Cement fabriek betaald!


2.

We koken als een dolle om de heerlijke jammetjes te verkopen voor 3,50 per pot, dit gebruik ik voor het schoolgeld.


3.

We verkopen ook weer de mooiste Kikoyo doeken, dubbele versie (22,50)en enkele versie(15,-) in allerlei kleur schakeringen, de winst van 5 euro per doek vloeit natuurlijk weer terug in het sponsor potje..




#HEALTH#IS#A#BLESSING#


Carla.



Life is a journey

Lieve Lezers,


Het is even geleden dat ik van me liet horen.

Weet je het nog, in Maart van dit jaar was ik met Hermien weer in Kenia bij ons project met Kinderen die “lijden” aan Albinisme.

Een aandoening waarbij de kinderen het pigment in de huid, haren en ogen missen.

Een genetische aandoening waarbij beide ouders het gen moeten hebben en niet alle kinderen in het gezin met Albinisme worden geboren.

Het is dus BAD LUCK als je hiermee wordt geboren binnen het gezin, tussen andere broertjes en zusjes die wel zwart zijn.

Hierdoor lopen ze groot gevaar op huidkanker(ook door tekort of geen aanwezigheid van zonnebrandcrème en beschermende kleding).

Ze zien slecht door het gemis aan melanine in de ogen en ervaren problemen op school en dus in de toekomst, mits ze bevoorrecht zijn om te worden voorzien van een aangemeten bril.

Met behulp van de Stichting Sarefat uit Nederland waarbij ik een verzoek heb ingediend voor gerichte hulp aan onze doelgroep kwam het mooie bericht net voor ik in Kenia aankwam dat er een donatie werd gedaan van 5.000 Euro.

Dit geld wordt goed besteed volgens een vooraf ingediend plan.

Uiteindelijk kunnen 20 kinderen met albinisme uit ons gebied worden voorzien van zo’n aangemeten bril en vooruit komen in de toekomst middels onderwijs waarbij zij ook op het schoolbord kunnen kijken en in de leer boeken kunnen duiken, zo fijn!

Een ander deel van de sponsoring is gebruikt om Solarlampen aan te schaffen, licht in de duisternis en veiligheid voor alles, tevens kan in de duister aan school opdrachten worden gewerkt.

20 Wisdomstoves zijn er aangeschaft om de meest arme gezinnen te kunnen helpen, koken door aanzienlijk minder hout te gebruiken en het proces gaat veel sneller en is veilig.

Verder is er een post om de medische rondes te kunnen doen met behulp van een dermatoloog, en om de gezinnen tijdens deze bezoeken te kunnen voorzien van zonnebrandcrème die gedoneerd is aan de Stichting Albinisme in Afrika, zij verzorgen middels sponsorgelden de verscheping naar Tanzania waarna de verspreiding tussen Tanzania, Kenia en Uganda plaats vindt.

Allemaal hele mooie en waardevolle hulp waar wij enorm blij mee zijn.

Tijdens ons bezoek in Maart hebben Hermien en ik dan ook goed uit kunnen delen.

Tevens kochten wij van sponsorgeld water en maismeel waardoor wij de families hierin konden voorzien, het leven is enorm duur geworden, de meest basale levensmiddelen zijn onbetaalbaar geworden en vele gezinnen leven op 1 maaltijd per dag.

Allemaal mooie vorderingen in ons project waar we nog lang mee door willen gaan.

Onze openheid in financiën en het ook kunnen aantonen ( we versturen middels Western Union en dus altijd in te zien) brengt ons nog steeds actieve sponsoren die meeleven met de gezinnen en zo hun hulp voor de families tonen.

In crisis situaties staan er altijd weer velen op die de hulp aanbieden, hoe lastig ik het ook vind om dit dan te vragen…


Nu is dan het moment aangekomen dat Hermien en ik een beroep op jullie willen doen!!

Echte crisis is er nu binnen het gezin van Samson!


Jullie weten het vast nog wel.

Begin Oktober 2022 troffen we Samson 17 jaar oud tijdens ons bezoek aan het project.

Een jaar eerder was hij geopereerd aan huidkanker waarvan hij geheel was genezen, wij wilden graag horen en zien hoe het hem verging en spraken af met hem en zijn vader, niet wetende dat Samson er zo erg aan toe was.

Ze dienden zich aan bij ons hotel en we schrokken ons kapot, een enorme tumor op zijn oog en neus die hij bedekte met een doek omdat het niet was aan te zien.

Goede raad was duur en ik besloot direct de hulp in te roepen van de Hoofd Hals chirurgen in mijn ziekenhuis, Antoni van Leeuwenhoek om hun visie te geven.

Uiteindelijk werd Samson in December 2022 opgenomen in Coast General Hospital in Mombasa.

Er werden veel onderzoeken, CT scan, Bloedonderzoek etc gedaan waarbij Hermen en ik 1100 euro inlegden, maar dat was onze max om het project en ons sponsorgeld waar we zorgvuldig mee om gaan hier niet teveel mee te belasten.

Na 2 weken wachten omdat de goede bloed donor moest worden gevonden werd Samson uiteindelijk half December geopereerd.

Zijn oog werd met omliggend weefsel verwijderd en het weefsel werd voor onderzoek opgestuurd, er ontstond een enorm gat in zijn gezicht.

Wij hadden al aangegeven niet meer financieel in te kunnen staan voor verdere kosten en toen werd na een flinke zoektocht de Mombasa Cement Fabriek bereid gevonden om de verdere ziekenhuiskosten te kunnen betalen.

Specialisten in mijn ziekenhuis boden aan om gratis een gezichtsprothese voor Samson te willen maken, hoe blij waren we met dit aanbod!

Tijdens het verblijf in Maart kon ik scans maken van Samson zijn gezicht die hiervoor nodig waren.

Ook had Samson een plek op zijn neus waarbij wij in December al aangaven dat dit ook meteen tijdens de operatie moest worden meegenomen.

Meermaals drongen we aan bij de dermatoloog dit bespreekbaar te maken.

Helaas is de Keniaanse gezondheidszorg niet de onze en onderlinge samenwerking met specialisten dus niet bespreekbaar, iedereen zijn eigen ding.


Om het verhaal niet langer te maken, er heeft zich een drama voltrokken.

Samson heeft weer een enorme tumor ter plaatse waar het oog zat, de operatie heeft niet het gewenste resultaat bereikt en aan zijn neus was nog steeds niets gedaan na 6!!!!maanden.

Jullie begrijpen hopelijk dat wij enorm boos en bezorgd zijn om Samson zijn toekomst.

Samson EN zijn familie staan in de kou!!

De cement fabriek heeft de sponsoring stopgezet omdat zij geen blanco check wilden geven aan het ziekenhuis om corruptie te voorkomen, en daarop heeft het ziekenhuis Samson grof gezegd buiten de deur gezet.

Zijn vader kon al maanden bijna niet werken omdat hij uren moest reizen om Samson te bezoeken en dat er nog een gezin thuis was waar de moeder voor moest zorgen.

Nog een obstakel is dat het ziekenhuis weigert om een verwijsbrief mee te geven naar Kenyatta Hospital in Nairobi waar ze wel kankerzorg kunnen verlenen, deze kosten zullen na toezegging betaald worden door de National Council Of Persons With a Disability, maar Samson moet er wel terecht komen en dat kan niet zonder verwijsbrief.

Enorme zorgen om Samson die nu met zijn vader bij een oom in Mombasa verblijft omdat het gezin een paar uur reizen van Mombasa woont, ver weg in een lemen hut..

De vader loopt al een week elke dag 2x 15 kilometer naar het ziekenhuis om een verwijsbrief te krijgen die maar niet komt, de mensen hebben geen cent te makken en daarom kan de vader niet de matatu pakken, ook is er vrijwel geen geld voor eten.

Ik heb gisteravond uitgebreid overleg gehad met onze Kwale Albinism Groep.

Morris de optometrist binnen onze groep en Joseph, ook behept met Albinisme hebben Samson en zijn vader gisteren bezocht en zijn enorm geschrokken.

Een vreselijke uitzichtloze situatie, vandaag heeft de groep een ingelast meeting om het te bespreken.


Enkele berichten van Morris:


The dad walks every day 15 kilometers for follow up on the medical reports and has no cash for transport and there is hardly no money for food.


The dad and Samson really appreciate all the support that will be given by your sponsors.

(ik had beloofd mijn best te doen)


Mombasa cement has withdrawn all their services because of getting no good service for Samson in the Hospital ( dit betekend dat de betaling van Mombasa Cement stopte omdat het ziekenhuis geen goede zorg meer leverde die nodig is, tevens willen ze geen blanco check tekenen, begrijpelijk, bang voor corruptie).


Ik heb onze groep gevraagd om wat geld uit het sponsor bedrag van de Sarefat foundation over te maken naar de vader, hij kan dan de bus nemen in plaats van de hele dag te voet onderweg te zijn en er kan wat eten worden aangeschaft.


Onze vraag aan jullie.

Wie wil er alsjeblieft meehelpen om het leven van Samson en zijn familie wat te verlichten?

Hulp om vervoerskosten te kunnen betalen.

Hulp om eten aan te schaffen.

Als…. het ervan komt de reiskosten naar Nairobi te kunnen betalen.

En…. waar we bang voor zijn en rekening mee houden, mocht Samson uiteindelijk komen te overlijden een hulp als bijdrage voor het gezin.


Het is nog zo onzeker wat er de komende tijd gaat gebeuren maar wachten kan niet langer!

De kans op een gezichtsprothese is nu voorlopig geen optie meer.

Ik plaats in een 2e weblog de foto pagina, denk niet dat je 2x hetzelfde bericht ontvangt en mis je dan de foto’s.

Je krijgt dus 2x een email om aan te klikken.

Mocht je al op de verhaal pagina zitten dan kun je op het kopje foto’s klikken.


Het zijn mooie plaatjes van de solar lampen, brillen en wisdom stoves.

De foto’s van Samson plaats ik niet!

Het is te erg en omdat er ook in Kenia mensen zijn die de weblog bekijken wil ik absoluut voorkomen dat deze vreselijke plaatjes viraal gaan.


Natuurlijk deel ik de foto’s wel persoonlijk met je mocht je er behoefte aan hebben om Samson zijn situatie te volgen.


Mocht je mee willen doen dan zal ervoor gezorgd worden dat er met regelmaat geld wordt overgemaakt voor het gezin.

Geen grote bedragen in 1 keer die niet voor de familie zijn te overzien.

We zijn dankbaar voor jullie bijdragen in welke vorm dan ook, elke euro is er een!

Dank voor jullie medeleven door in ieder geval deze noodkreet te lezen!


Bank gegevens:


C.M.Sonder

NL51RABO 0337653712

t.n.v Samson


#BE THE REASON SOMEONE SMILES TODAY#


Carla en Hermien.




Samburuland

Samburu/Mariakani Visit.

Het is zaterdag ochtend 6.00 als de wekker gaat, vandaag bezoeken we onze groepen die het verste weg wonen in Samburu land.

Een werkelijk uitdagende trip, zowel de afstand als de weg er naartoe.

Na een vroeg ontbijdje worden we door Morgan opgepikt, deze week hebben wij een auto geregeld omdat dit ons veel gemak geeft, we zijn daardoor heel flexibel en voorkomen hiermee hogere kosten en ongemak van de Uber.

Public transport is deze week te ingewikkeld en dat zou betekenen dat we sommige groepen niet kunnen bezoeken, en dat is wat wij juist niet willen.

De achterbak van de auto hebben we gisteren tijdens ons bezoek aan Kwale volgeladen met zonnebrandcreme, deze voorraad stond hier opgeslagen.

Onderweg pikken we Christina, een lid van ons team en Jacqueline, de nieuwe dermatoloog in Kwale hospital op, de rest van het team reist met de Matatu via Kinango, een uitdagende reis met hobbels en gaten.

Ondanks dat wij een auto tot onze beschikking hebben is onze reis minstens zo uitdagend.

De file bij de ferrie is groot, er is er maar 1 in de vaart, de andere ligt op het droge, hierdoor staan we zo‘n 1,5 uur in de hitte te wachten.

Vervolgens is Mombasa een chaos, een stad die werkeljk uit zijn voegen barst, de bevolking en het verkeer nemen enorm toe waar het wegen netwerk niet op is berekend.

De aanleg van nieuwe wegen is volop in gang maar borden nerzetten waar je naar toe moet is er niet bij.

Wij belanden in de chaos van Miritini/ Changambe, een en al trekkers die containers vervoeren van en naar de haven, een zandweg met hobbels en kuilen, kortom het schiet niet op.

2 uur later dan gepland komen we verhit aan maar gelukkig heeft het team al voorwerk verricht, de optometristen Almasi en Morris hebben hun werk gedaan en het team heeft al een peptalk gegeven omtrent het gebruik van de zonnebrandcrème, hoe te kleden( lange broek en mouwen) en het gebruik van de hoed.

Ik had onderweg al gebeld met Almasi om te vragen alvast balen met Maismeel, bananen en genoeg water te kopen bij de lokale shops, alle kinderen en volwassenen krijgen een tas met hiern 2 kilo maismeel, water en bananen, de mensen hebben honger en alles is norm duur, hiermee geven we hen een bijdage in de voedsel voorziening.

Bij aankomst stond Mama Mujeni al op wacht, zij is een heel actieve mobiliser in Samburu, kent alle gezinnen met albinisme en is voor ons van grote waarde, een groep van ca 25 kinderen zaten in de schoolbanken te wachten.

Wij stalden alle zonnebrillen, hoedjes, lippenbalms, petjes en gebreide baby mutsjes( de zusters van Bethanie hebben hun best gedaan met breien) uit voor de uitgifte, tevens vulden we voor iedereen een tasje met 2 flessen zonnebrandcrème en 2 lipbalms, voor iedereen 1 tasje met voor hen waardevolle inhoud.

Het team vulde de tassen met het meel, bananen en water.

Ondertussen kwam ook Joash Matonda de 2e dermatoloog aan en konden we door goed teamwork de verloren tijd inhalen.

Bij de mobiliser lieten we een vorraad aan zonnebrandcrème achter om uit te kunnen delen voor hen die er niet waren.

Hierna gingen we door naar Mariakani, de mannen van ons team zaten opgepropt in de auto van de dermatoloog( scheelt reikosten en altijd nog comfortabeler dan in de Matatu).

De Mariakani groep was al gesetteld met de hulp van Robert, 1 van de medewerkers van Kwale Eye Centre, die hier in de buurt woont.

Het vond plaats in de lokale kerk en we werkten vlot door, ook hier ongeveer 25 voornamelijk baby‘s en peuters, volwassenen met Albinisme waren er nauwelijks terwijl juist zij een dermatologische controle nodig hebben, de kleintjes zien er nu nog perfect uit.

De dankbaarheid was groot toen iedereen 2 tassen met inhoud mee kreeg, er kan weer Ugali en Maispap worden gemaakt.

De aanbod van tomaten is enorm, de mensen leven op zeer eenzijdige voeding, groenten is er mondjesmaat verkrijgbaar in de afgelegen gebieden en dit komt voornamelijk door de hitte en het tekort aan water.

We verlieten de kerk aan het einde van ons “optreden” en werden uitgeleide gedaan door de volgende gebruiker van deze ruimte onder het genot van een flinke opzwetende “beat” en muziek, het “feestje” daar kon verder...

De terugweg was evenals de heenreis heet, bumpy roads en weer meer dan een uur in de hitte wachten bij de ferrie, met ons einddoel in zicht strandden we uiteindelijk ook nog eens langs de weg bij Kwale, de auto wilde niet meer........gelukkig werden wij opgepikt maar moest Morgan de auto bewaken tot er hulp kwam.

Uitgewoond, verhit en ietwat uitgedroogd vielen we meteen in de donkerte bij het restaurant aan op het buffet, een goede douche en nachtrust doet wonderen...

Omdat we al wisten van het enorme tekort aan voedsel en de hoge prijzen van mais, allerlei soorten meel, groenten, uien, tomaten en bonen, hebben Hermien en ik besloten om mee te helpen middels ons sponsorgeld met de aanleg van een grote groententuin.

Er zij 2 acres land gehuurd deze week(2 voetbalvelden groot), we laten het machinaal omploegen, kopen 6 kilo zaden en 2 bulk zakken fertilisers, hiermee helpen we samen met de donoren aan het voedsel tekort, er kan 2x geoogst worden in 1 jaar, ons team van 6 personen gaat dit gezamelijk als team onderhouden en uiteindelijk eten hier 6 families met aanhang,oma‘s, opa‘s, broers, zussen, uiteidelijk rond de 80 mensen van mee, tevens kunnen ze bij overschot ook nog verkopen maar dat zal alleen met verse groenten gebeuren, de mais en bonen zijn lang houdbaar.

Grote dank aan de sonsoren!!!

Nu genieten wij de laatste 2 dagen van ons paradijsje met zwembaden en een ligstoel met uitzicht op de zee, RELAXXXXX.

XXCarla

Onderwijs loont

Onderwijs loont.




Het is dinsdag ochtend als we vertrekken naar de Likoni school for the Visual Impared van het Leger des Heils, ofwel slechtziende en blinde kinderen zijn hier op kostschool, evenals een groep van ca 50 kinderen met Albinisme, zij zien ook allemaal slecht.


Ze komen van heinde en verre uit Kenia om hier speciaal ingericht onderwijs te krijgen waaronder braille.


Er bevinden zich slechts 2 van deze scholen in Kenia, 1 in Mombasa, ons werkgebied en 1 in Thika, in de buurt van Nairobi.


De onderwijzers zijn hier zo gedreven om het de kinderen naar de zin te maken.




Op deze school zitten dus Beja, Mbeju, Nzara, Monica, Agnes en Thomas,de kleinste, allen uit 1 familie en levend met Albinisme.


Dit gezin ondersteun ik deels sinds we ze vonden in een heel slechte en armoedige omgeving, de hulpvraag was groot, ze hadden ook nog nooit onderwijs genoten, dit is nu 6 jaar geleden.


Ze worden o.a ondersteund met reisgeld om na de vakantie ook terug te komen op school.


Menig kind wordt thuis gehouden tot het reisgeld er is.




Evenals in Nederland is de brandstof prijs hier enorm gestegen waardoor het vervoer per Matatu busje ook duur is geworden.


6 kinderen halen EN weer terug brengen naar school na de vakantie( ze wonen op 3 uur reisafstand) kost gewoon 75 euro, geld dat de ouders niet hebben of bij elkaar kunnen brengen met het verbouwen van groente, mais etc en de verkoop ervan.


De vader staat vaak in de rij voor een dag baantje, een geluk als je dan wordt uitgekozen om een dag te mogen werken in bv de suiker fabriek.




Ik had in jl. Oktober een tablet mee voor Beja, hij is nu 17 jaar oud en zit in de laatste klas van de lagere school.


Als we hen niet hadden gevonden was er van onderwijs niet veel terecht gekomen.


Via mijn teamleden had ik vernomen dat Beja zo slim was met de computer en ik vroeg toestemming of hij van mij een tablet mocht hebben, de school juichte dit toe en de computerlerares ging er huiswerk op zetten voor de grote vakantie van 10 weken.


Ik kocht er een solar panel incl lamp bij zodat de tablet kan worden opgeladen thuis.


Het gezin woont zonder stroom dus dit was wel nodig.




Tijdens de kerst vakantie, hun grote vakantie van 10 weken, kreeg ik allerlei foto's opgestuurd met Beja op de tablet, zo fijn om te zien dat het werkte!




Op school vroeg ik dinsdag dus naar de vorderingen van Beja met zijn tablet.


De leiding was lovend over zijn kwaliteiten, die waren met sprongen vooruit gegaan, zo fijn om te horen.


Beja vertelde zelf dat het werken met de tablet heel goed ging, met het solar panel was de tablet in 2 uur opgeladen.




Ik vroeg of Beja in Januari 2024 naar de secundairy school gaat op hetzelfde terrein.


Nee!! zeiden Elizabeth de directrice en Amina de waarnemend, hij gaat naar Thika bij Nairobi, hun andere school.




Mijn verbazing was groot, WHY?, naar Thika!, het halve land doorkruizen voor onderwijs dat hij ook op deze school kan krijgen.




Toen kwam het goede nieuws.


In Kenia wordt het laatste jaar, ook op de lagere school, afgesloten met examens gedurende het hele jaar, alle punten tellen mee.


Beja heeft nu 350 punten op A niveau(hoogste niveau).




De 3 beste leerlingen op deze school van vorig jaar


haalden minder punten, maar omdat zij de beste 3 waren worden ze nu door de Equity bank gesponsord en krijgen een scolarship van 4 jaar betaald, dus ze worden door deze bank gesponsord om de middelbare school te volgen.




Dit was een heel mooi bericht.




Beja gedijt goed onder eensgezinden die ook slim zijn en heeft deze prikkels nodig om op niveau te blijven," he needs to be pushed " werd er geroepen.


Volgens de beide dames is de kans heel groot als Beja nu zo blijft presteren dat ook hij komend jaar gesponsord zijn secundary school kan volgen.




Ik werd zo blij van deze boodschap, hij kwam van niets, werd gevonden en geholpen, mede door vele donoren om op school te komen en te blijven, ik leg mede bij voor de reiskosten met soms een enkele sponsor hiervoor, en voorzie het gezin van de nodige steun.




Ik sprak hierover met Beja in het bijzijn van de leiding, 't is een echte tiener geworden, zo goed om te zien dat hij zo is gegroeid, zowel in de lengte als mentaal.




Ik deed hem een belofte dat als hij zo verder blijft presteren dit jaar, en wordt verkozen om met sponsorship de middelbare school te starten, dat ik hem dan sponsor met een nieuwe laptop en smartphone.


Deze boodschap deed hem goed, ik ga het nauw volgen dit jaar!




De hele clan van 6 verblijdde ik met kleurboeken en allerlei andere materialen, tevens kregen ze allemaal een tas van 1 van de donoren.




Ik toog met hen naar de cashier om 50 euro zakgeld af te geven, dat hebben ze verdient.


Nu mogen ze iedere dag 20 cent halen en een snoepje kopen in de kantine, net als alle andere kinderen, een soort zakgeld.




Ik bleef geloven in de kansen voor dit gezin, stap voor stap kleine succesjes.




Education is a Human Right schreef ik een tijd geleden, zo is het!




Wil je helpen met schoolgeld ( voel je tot niets verplicht!).




C.Sonder


NL51RABO0337653712


O.v.v schoolgeld.